Tears

9. Possessed

P.o.v Link

Ik voel dat mijn hoofd de tafel raakt. Ik krijg opeens weer een raar beeld voor me. Wat gebeurt er met me? Ik zie een kamer voor me. Er staat helemaal niks in. Het enige wat ik in de kamer zie ik een betonnen muur en een betonnen vloer. Voor de rest is het helemaal leeg. Dan zie ik opeens een flits. De kamer is nu niet meer leeg. Er liggen 2 mensen in. Ik kan hun gezichten alleen niet zien. Het lijkt wel alsof die vervaagd zijn. Dan zie ik iemand de kamer binnenlopen. Hij heeft een masker op en is helemaal in het zwart gekleed. "Link?" ik voel dat iemand me wakker probeert te krijgen. Ik open mijn ogen en til mijn hoofd op. De docent staat voor mijn tafel. Don stopt met schudden. Ik zie dat de hele klas me aankijkt. "Is er iets, Link?" Vraagt de docent aan me. Ik schud mijn hoofd nee. Maar mijn lichaam schreeuwt ja. eigenlijk gaat het helemaal niet met me. Ik krijg alleen maar rare dromen en ik zie rare dingen die ik helemaal niet wil zien. Ik krijg alleen maar dromen over Joost en Jeremy. Ik ken die gasten niet eens. De docent loopt weer naar zijn bureau. Nog steeds kijkt iedereen me raar aan. Ze blijven maar staren. Gelukkig gaat te bel. Ik pak snel mijn tas in en loop het lokaal uit. We hebben nu Frans. Ik loop alleen naar het lokaal. Maar dan word ik opeens heel duizelig. De wereld begint om me heen te draaien. Ik zie overal zwarte vlekken. Ik zie mensen langslopen, maar ik zie niet wie het zijn. Ik zie bijna helemaal niks meer. Alles draait en beweegt. Mijn benen beginnen pijn te doen. Ik val op de grond. Ik zie niemand in de gang meer. Opeens wordt alles zwart. Ik zie helemaal niks meer. Ik probeer op te staan, maar het lukt niet. Ik lig op de grond. Ik zie niks. Wat gebeurt er toch met me? begin ik gek te worden? Ik doe mijn ogen dicht. Ik probeer me te ontspannen. Het lukt. "Haal diep adem, link."zeg ik tegen mezelf. Na een paar minuten open ik mijn ogen weer. Opeens zie ik alles weer. De gang ziet er uitgestorven uit. Heeft niemand mij gezien? Ik probeer op te staan. Het lukt, maar met moeite. Ik ga tegen de kluisjes aanzitten. Ik zit met mijn handen in mijn haar. Sinds wanneer gebeuren er zoveel rare dingen? Waarom gebeurt dit bij mij? Ik zit daar totdat de bel gaat. Als ik het luide geluid van de bel hoor, schrik ik wakker uit mijn gedachtes. Ik voel dat mijn wangen helemaal nat zijn. Ik heb dus gehuild. Ik sta op. Ik wil niet dat iemand me ziet. Ze gaan zich met mij bemoeien, en dat wil ik niet. Het is mijn probleem. Ik ren naar buiten. Ik pak mijn fiets en ga zo snel mogelijk weg van school. Ik wil niet naar huis. Mijn ouders gaan me zorgen om me maken. Ze gaan zien dat er iets mis is met mij. Ik fiets een kant op. Mijn stuur bepaald waar ik heen ga. Naar links, Rechtdoor, rechts. Ik heb geen idee waar ik naartoe ga, maar dat boeit me niet. Ik fiets langs het station. Ik wil verder fietsen, maar ik word door iets gedwongen te stoppen. Ik zet mijn fiets in het fietsenrek en loop naar binnen. Ik weet niet wat ik doe, maar ik voel me gedwongen dit te doen. Ik koop een kaartje voor een stoptrein richting Utrecht centraal. Ik wil weglopen, maar het lukt niet. Het lijkt wel alsof ik word bestuurd door iemand. Ik loop richting het perron. Er staan heel weinig mensen. Gelukkig maar, want ik heb niet zoveel zin in gezelschap van allemaal mensen die vragen wat er aan de hand is. De trein komt aan op het station en ik stap in. Ik ga helemaal achterin zitten. Daar zit bijna niemand. De trein begint te rijden, ik weet nog steeds niet wat ik aan het doen ben. Ik blijf voor me uit staren. Na een paar minuten hoor ik iemand. "Dames en heren, De volgende halte is Dennenspar Centraal. Ik herhaal, de volgende halte is Dennenspar Centraal." ik wil uitstappen, maar mijn lichaam werkt niet mee. Ik blijf zitten. Mijn benen willen niet meewerken. Ik kijk op mijn telefoon. Het is 11:56. Ik had het gevoel alsof het nog een lange dag zou worden. Na een tijdje hoorde ik de intercom weer. "Dames en heren, de volgende halte is Mirbossen Centraal. Ik herhaal, de volgende halte is Mirbossen Centraal." Nu werkt mijn lichaam opeens wel mee. Ik stap uit de trein. Ik zie dat niemand anders is uitgestapt. Waarschijnlijk is dit gewoon een klein dorpje. Ik loop het station uit. Mijn eerste indruk van het dorp is niet verkeerd. Het ziet er gezellig uit. Ik zit er nog aan te denken om terug te gaan naar huis, maar voordat ik een keuze heb gemaakt begin ik met lopen. Ik weet niet waar ik heen loop. Mijn voeten lijden de weg. Ik loop richting een bos. Ik probeer om te keren, maar het lukt niet. Het lijkt wel of mijn benen hun eigen gang gaan, en mijn mening er niet toe doet. In het bos is het zo stil. Zo rustig. Niemand te bekennen. Het enige wat ik hoor zijn de vogels die allemaal hun eigen lied zingen en de wind die met de bladeren speelt. Opeens loop ik van het pad af. Het bos wordt steeds dichter en donkerder. Ik wil stoppen en omkeren, maar het lukt niet. Ik loop dieper en dieper het bos in. Ik weet de weg hier niet. Wat als ik hier verdwaal? Ik kom dan never nooit meer uit dit bos. Ik loop nog steeds door. Dan kom ik opeens bij een open plek. Er zit iemand met donkerblond haar...

Halloo mensen.

Een korter hoofdstukje dan normaal. Het is vakantie dus ik ga meer schrijven en er komen dus ook meer deeltjes online xD

Hebben jullie trouwens nog andere Youtubers die in het verhaal moeten? 

{1000 woorden}