Tears

20. The third

P.o.v. Link

"Link, wakker worden." Iemand schud me wakker. "Joost, laat me slapen." Joost trek de deken van me af, waardoor ik het ontzettend koud krijg. "Joost!!" Ik open mijn ogen. Ik zie niet veel, want ik word verblind door het felle licht. "Link, ik heb iets gevonden." Ik zie aan Joost dat het iets is wat te maken heeft met de derde Tirana die we nog moeten zoeken. Snel spring ik mijn bed uit en trek ik mijn kleding aan. Wanneer ik mijn kleren aanheb, loop ik naar beneden. Beneden zie ik Joost staan met een brief in zijn handen. Hij geeft de brief aan mij.

Alleen, gebroken en bang

De persoon is het allemaal

Pijn heeft de persoon

Vind hem, voordat het te laat is

Voordat hij het opgeeft

Voordat zijn laatste woorden zijn geschreven

Voordat er een laatste punt is gezet achter zijn laatste zin

Hij houdt het niet lang meer vol

Ik schrik van de brief. We moeten snel zijn. "Zullen we nu gaan zoeken?" vraag ik aan Joost. Ik wil hem zo snel mogelijk vinden. "Ja hoor." We trekken snel onze schoenen uit en lopen de deur uit, op zoek naar de Derde. 

P.o.v. Pascal

Ik ga op een bankje zitten. Ik ben weer gevlucht voor mijn ouders. Ik hoorde beneden allemaal bierflesjes, dat zei al genoeg. Ze waren weer dronken. Als ze niet dronken zijn is het al erg, maar als ze dronken zijn dan beland ik in een hel. Ik kijk naar de grond. Wil ik eigenlijk nog wel verder leven? Wat heb ik eigenlijk te verliezen? Ik heb geen familie of vrienden. Ik ben maar een klein wezentje in een enorme wereld. Niemand zal het merken. De wereld telt miljarden mensen. Opeens wordt er op mijn schouder getikt. Ik kijk op. Dezelfde jongen waartegen ik gister aanbotste zit naast me. "Waarom huil je?" vraagt hij lief. Ik merk nu pas dat ik aan het huilen ben. "Eh, niks." Lieg ik. "Waarom zou je huilen als er niets is?" Ik kijk hem aan in zijn prachtige bruine ogen. "Er is wel iets, maar het boeit je waarschijnlijk toch niks." Mijn wangen zijn helemaal nat van de tranen. "En waarom zou het mij niet boeien?" "Geen enkel mens heeft ooit gevraagd of het wel goed gaat met me. Niemand boeit het." Ik begin nog harder te huilen. De jongen geeft me een knuffel. Het voelt goed. Ik heb nog nooit een knuffel van iemand gehad. "Hoe heet je eigenlijk?" vraagt de jongen. "I-ik ben Pascal" Hij steekt zijn hand uit. "Aangenaam, ik ben Ronald." Ik schud zijn hand. "Wil je vertellen waarom je huilt?" Vraagt hij dan. Zal ik het doen? Zal ik het vertellen? "Al mijn hele leven word ik mishandeld door mijn ouders. Ze proberen me op alle mogelijke manieren pijn te doen. Ik ben nog nooit naar school geweest. Ik heb ook nog nooit vrienden gehad. Ik begin eigenlijk steeds meer in te zien dat ik niks meer kan betekenen voor de wereld. Niemand zal me missen. Niemand zal het merken als ik weg ben." Ik heb het vertelt. Iets wat ik al mijn hele leven geheim heb gehouden, is er uit. Het voelt goed om het vertelt te hebben. Het is er eindelijk uit. Opeens voel ik weer 2 armen om me heen. "Ik zal er voor je zijn. Ik beloof het!" 

P.o.v. Link

Ik loop richting het park. Joost is ergens anders zoeken. We vonden het verstandig om op te splitsen, want dan kunnen we hem eerder vinden. In het park is het rustig. Dat is ook best logisch, want het is een normale doordeweekse dag. Ik slaap bij Joost, want we willen eerst de Tirana vinden voordat we verder gaan met ons leven. We moeten hem vinden voor het te laat is. Opeens hoor ik de stem weer: "Hij is in de buurt." Ik kijk of ik mensen zie. Er is niemand. Ik kijk nog een keer. Opeens zie ik 2 jongens naast elkaar zitten. Ik loop ernaartoe. "Dat is hem!!" hoor ik de stem weer zeggen. Opeens zie ik wie het is. "Pascal?" zeg ik zacht. "Ja, Pascal is de derde Tirana." 

Korter deeltje dan normaal, maar ik ben veel aan het voorwerken voor in de vakantie. Ik ga dan naar Frankrijk dus ja. Doei, ik ga weer verder schrijven xD!

-700 woorden-