Tears

35. Again?

p.o.v. Pascal

Ronald en ik zitten samen op de bank. We kijken een film. Ik zit dicht tegen Ronald aan. We kijken een horrorfilm. Iedere keer wanneer ik schrik begint Ronald zachtjes te lachen. Hij legt zijn arm over mijn schouders heen en houd me stevig vast. Ik leg mijn armen nu ook om hem heen. Ik heb het gevoel alsof we bekeken worden. Ik draai me om en zie iemand op de trap zitten. Het is donker, dus ik kan niet zien wie het is. Ik knipper met mijn ogen. Mijn ogen beginnen te wennen aan het donker en ik zie Enzo op de trap zitten. Hij glimlacht naar me en steekt z'n duim op. Ik begin te blozen. Hij staat weer op en loopt naar boven. Ik draai me weer om en kijk weer naar de film. Opeens hoor ik de voordeur van Link opengaan. Zijn ze nu al terug? We zetten de televisie uit en staan op. De voordeur wordt dichtgedaan en ik hoor meerdere voetstappen de gang inlopen. Ze zullen toch niet nu al terug zijn? Dat is dan wel heel erg snel. Ronald en ik gaan weer op de bank zitten. De tussendeur gaat open en ik draai me om. In de plaats van 4 jongens van mijn leeftijd zie ik 4 volledig zwart-geklede mensen. Ik kan hun gezicht niet zien, omdat er maskers overheen zitten. De mannen komen naar ons toelopen. Ik deins achteruit, maar merk al snel dat ik vast zit. Ronald maakt precies dezelfde fout en zit ook vast tussen de muur en de mannen. De mannen komen steeds dichterbij. Ronald en ik kijken elkaar bang aan. De mannen staan nu voor onze neuzen. Ze toveren een doekje tevoorschijn. Ik begin bang te worden. De mannen gaan met het witte doekje richting mijn gezicht. Ik probeer naar Ronald toe te kruipen, maar het is al te laat. Ik begin draaierig in mijn hoofd te worden. Alles om me heen begint langzaam te vervagen. Mijn spieren beginnen slapper te worden. Het lijkt wel alsof al mijn energie en kracht uit me wordt gezogen. Mijn oogleden beginnen zwaarder te worden. Ik probeer ze nog open te houden. Ik probeer me niet over te geven aan het donker, maar het is al te laat. Mijn ogen vallen dicht. Ik voel dat ik word opgepakt en meegenomen. Waar naar toe? Geen idee. Hoe? Geen idee.

p.o.v. Harm

We zitten nog steeds in de trein. Deze reis duurt zo lang! Jeremy is in slaap gevallen op mijn schouder. Ik ga met mijn hand door zijn haar heen en geef hem een kus op mijn voorhoofd. Mijn aandacht gaat weer naar buiten. Alle bomen, huizen en grasvelden beginnen langzaam te vervagen. Opeens word ik verblind door een felle flits. Ik hou mijn hand voor mijn ogen. Zo plotseling als hij verscheen verdwijnt hij ook weer. Ik kijk naar Joost en Link. "We zijn er bijna." zegt Link zacht, zodat hij Jeremy niet wakker maakt. Ik knik en richt mijn aandacht weer op Jer. Hij ligt zo schattig te slapen. Iedere keer wanneer ik naar hem kijk begin ik steeds meer te beseffen hoeveel geluk ik wel niet heb met hem. Ik zou mijn leven voor hem geven. Eindelijk na een lange rit begint de trein langzamer te rijden. Ik maak met pijn in mijn hart Jeremy wakker. Hij opent zijn prachtige blauwe ogen en knippert een paar keer. "We zijn er." zeg ik zacht. Voor ik het weet zit Jeremy rechtop en heeft hij genoeg energie om de Mount Everest te beklimmen. Wanneer de trein stilstaat stappen we uit en kijk ik waar we zijn beland. Ik zie een donker bos voor me. Waar zijn we beland?

Kort deelntie. I know. Ik schrijf dit om 2 uur 's nachts, omdat ik het heel druk heb met toetsen enzo en ik toch een deelntie online wou zetten.

De komende weken gaan druk worden dus er komt niet altijd een deelntie online. Vaak probeer ik het wel naar soms lukt het gewoon niet. Toetsweek is kutt :I

Ik doe mijn best maar school gaat voor :I

700 woorden