Tears

25. Escape attempt

p.o.v. Jeremy

Harm ligt slapend op de grond. Na die flashbacks begin hij steeds zwakker te worden. Ik begin ook steeds zwakker te worden. Ik zit tegen de muur met mijn handen in mijn haar. Hoe zou het nu met de buitenwereld gaan? Hoe zou het met Enzo gaan? Een traan rolt over mijn wang heen. Ik kijk om me heen. Is er dan echt geen manier om te ontsnappen? Opeens blijven mijn ogen hangen op de deur. De deur zit niet op slot. Ik loop naar de deur toe. Zal ik het proberen? Ik twijfel, maar het waarschijnlijk onze enige kans. Ik open zachtjes de deur, zodat Harm niet wakker wordt. Ik wil dat hij hier blijft. Hier is hij een soort van veilig. Als we worden gepakt hebben we een enorm probleem, en ik wil niet dat Harm in de problemen komt door mij. Ik loop zachtjes door de deur heen en doe de deur ook weer zachtjes dicht. Ik kom uit in een lange gang met veel deuren. Ik ben al vaker in deze gang geweest, maar ik wist niet dat er zoveel deuren waren. Ik loop stil door de gang. Welke kamer moet ik openen om weg te kunnen. Welke deur zal uitkomen op een uitweg. Ik bekijk alle deuren aandachtig, in de hoop dat ik zie welke deur het is, maar alle deuren zijn precies hetzelfde. Ik kan niet zomaar een deur openen, want stel dat ze daar zitten. Dan krijg ik enorme problemen. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. "Zozo, wie hebben we hier?" Er staat een man achter me. Hij heeft een masker op, dus ik kan zijn gezicht niet zien. Ik begin bang te worden.  Hij pak me vast bij mijn haar. "Jullie komen hier niet zomaar weg." zegt hij gemeen. Ik begin te trillen. "Tijd voor de consequenties." Hij trekt me mee naar een kamer. Hij gooit me op de grond. "Nu is het onze tijd om te spelen." Voordat ik het weet komt een vuist op mijn hoofd af. De vuist raakt mijn slaap. Ik begin duizelig te worden. Overal zie ik zwarte vlekken. Een voet raakt mijn maag. De zwarte vlekken beginnen groter te worden. Opeens zie ik helemaal niks meer. Nog een vuist raakt mijn gezicht. Een laatste vuist. Ik val op de grond en beland in een hele diepe slaap. 

p.o.v. Harm

Ik word wakker in dezelfde kamer waar ik al te lang in zit. Ik kijk om me heen, om te kijken waar Jeremy is, maar ik zie hem nergens. Opeens begin ik bang te worden. Waar is Jeremy? Wat is er gebeurd toen ik sliep? Ik sta op en begin rondjes te lopen. Want als er echt iets ergs gebeurd is? Ik wil Jeremy niet kwijt. De tranen rollen over mijn wangen heen. Ik krijg gewoon al rillingen van de gedachte dat Jeremy er niet meer zal zijn. Opeens gaat de deur open. Twee mannen pakken me vast en trekken me mee. "Laat me los!!" schreeuw ik hard, terwijl ik me verzet tegen de 2 mannen. "Wil je bij Jeremy zijn of niet?" Ik laat mezelf meesleuren door de mannen. Ik moet Jeremy zien! Ik wil weten of hij nog leeft! De mannen duwen me een kamer in en daar zie ik iets. Iets wat ik nooit van mijn leven meer ga vergeten. Ik zie Jeremy en hij leeft nog, maar hij heeft ontzettend veel pijn. Zijn armen zitten allebei vast aan kettingen die aan het plafond vastzitten, waardoor hij met zijn armen aan het plafond hangt. Hij ziet er zwak en moe uit. Ik kan niet naar hem toe, want tussen ons zit een ontzettend dik raam.  Een traan rolt over mijn wang heen. "Waarom doen jullie dit?" Vraag ik zacht. "Wij hebben zin om wat te spelen." zegt de een van de mannen achter me met een grijns. Ik snap niet wat er te lachen valt. Jeremy, mijn vriendje en beste vriend hangt aan het plafond, en ze zitten er gewoon om te lachen? Ik kijk naar Jeremy. Hij vormt met zijn lippen de woorden 'Help me'.  "Laat hem los!" zeg ik dreigend. "Je kunt hem helpen, maar dan moet je eerst iets doen." Ik draai me om. "Wat moet ik doen?" 

Wat ben ik toch weer aardig met mijn cliffhangers!! We hebben de 900 reads gehaald! Dat insane veel. Nog maar 100 reads tot de 1k! Ik had noooitt verwacht dat er zoveel mensen mijn boenkiee zouden lezen!!