Ceset Dedi Ki

11.Bölüm - Zahiri Görüntü Yanılsaması

"Başımdan defolup gitmeni istiyorum." Aramızdaki kapının hiç açılmamasını umarak bağırmaya devam ediyordum, o ise benim söylediklerimi umursamadan içeri girmeye çalışıyordu."Katherine, eğer içeri girmeme izin vermezsen zorla girerim. Bunu gerçekten yapabileceğimi biliyorsun." Sesinin daha sert çıktığını söyleyebilirdim ama kesinlikle beni yıldıramayacaktı. Nasıl yaptığını anlayamasam da evime girebilmişti, kendi evindeki bir odaya mı giremeyecekti? "Giremezsin, daha doğrusu girmeni istemiyorum. Hatta şu an bu evden gidiyorum ve seni bir daha görmek dahi istemiyorum. Beni duydun mu? Sarışın öküz, seni bana zarar vermemesi için birini tehdit ederken buldum. Bir de bu tehdit ettiğin kişi beni de tanıyor. Cevap vermeni istemiyorum, umurumda da değilsin." Kapıyı bir kez yumrukladığımda, elimi kırılmış gibi hissetmem normal miydi? Kapıdan uzaklaştığını parke zeminden çıkan ayak seslerinden anlamıştım. Bulunduğum odadan ses çıkarmadan çıkıp, hızlı bir şekilde davranarak kendi odama gittim ve kıyafetlerimi toplamak için yatağa yöneldim. Sinirle eşyalarımı aramaya başladım.

"Aptal Katherine! Onun gibi birinin senden hoşlandığını düşünmen bir hataydı. Hatta senin ondan hoşlanman hataydı. Evet! Şu an sana çok kızgınım ve sana Katherine diyeceğim. Aptal Katherine! Aptal!" Elime geçen kıyafetlerime Aaron muamelesi yapmam yersizdi ama biraz olsun rahatlamamı sağlamıştı. Bir ses duyar duymaz arkamı döndüğüm zaman beni dikkatle izleyen bir çift gözle karşılaşmıştım. "Sen ne terbiyesiz, ne adi, ne iğrenç bir adam çıktın? Gizlice odama giriyorsun. Hem sen bu odaya nasıl girdin? Ayrıca sen ne zamandır buradasın?" Cümlemin sonuna geldiğim zaman yutkunmak durumunda kalmıştım. Böyle olmasının nedeni ise az önce ondan hoşlandığımı sesli bir şekilde dillendirmiş olmamdı.

"Kendine aptal dediğinden beri ve ayrıca hoşlanma mevzusunu da duymuş olabilirim." Yüzüne yayılan aptal gülümsemeden hiç hoşlanmadığım için bu gülümsemesini bozmam gerekirdi. "Ben onu bir anlık sinirle söyledim. Ayrıca hayvanları da çok severim o yüzden." Ona güzel bir laf soktuğumu düşünerek eşyalarımı kalıplamaya geri döndüm. Nazikçe kolumdan tutarak beni kendine çevirmişti.

"Katherine... Özür dilerim. Eğer az önce söylediklerin gerçekse, yani bana biraz olsun değer veriyorsan dinlemek zorundasın. Lütfen." Kedi gibi bana bakmaya başlaması yelkenlerimin biraz olsun inmesine neden olmuştu. "Sadece insanları dinlemem gerektiğini söyleyen babam için dinliyorum seni. Yoksa sakın yanlış düşüncelere kapılma." Gözlerimi devirdikten sonra tek kaşımı kaldırmayı da ihmal etmemiştim. Ona karşı ortalamanın biraz üstünde bir hoşlanma yaşıyor olsam da onun bilmemesi gerekirdi. Ortalamayı neye göre belirlediğimi de aslında ben bilmiyordum.

"Konuştuğum kişi benim... Annem. Beni ve kardeşimi bir erkek için bırakıp giden biri o. Babam öldükten sonra bize büyük bir miras kaldı. Bu nedenle tek başıma böyle bir evde yaşayabiliyorum. Kardeşim ise İngiltere'de okuyabiliyor. İngiltere'de okumasının bir diğer nedeni de, o kadının kardeşimin peşine düşmesini engellemekti. Ben kendimi koruyabilirim ama kardeşimin kendini koruyamayacağını biliyorum. Ona zarar vermesinden korkuyorum Katherine. Ayrıca sana da." gözleri dolu dolu bir şekilde bana bakıyordu. Neden böyle söylediğini anlayamamıştım.

"Bana neden zarar verecek ki?" Kafam karışmıştı ve bir cevap vermesini bekliyordum. Yanağımı okşadığında ellerinin sıcaklığı yüzümü kavurmuştu. Bu sıcaklık utanmanın etkisi de olabilirdi."Sevdiklerime zarar vermesinden korkuyorum. Sana veya kardeşime zarar gelirse canımın yanacağını biliyor. Hayatımda özel olan sen varsın ve bir de kardeşim." Şu an ona sımsıkı sarılıp hüznünü alıp götürmek istiyordum. Oturduğum yerden kalkıp hızla boynuna sarıldım. Saçımı okşuyordu. Yüzümü omzuna gömüp gözlerimi sıkıca yumdum.