Wiktoria i Adam || {W rodzinie wszystko da się wybaczyć} ||

24.

Obudziła się. Rozejrzała się po pokoju. W koło panował bałagan i chaos. To był tylko sen. Nie wybaczyła Adamowi. Nie była w ciąży. Nie odrzuciła oświadczyn... Nie... Odrzuciła. To było prawdą. Widziała szczęśliwą rodzinę zza szyby, w jednym ze szpitalnych sal. I tu jej film się urwał. Po jej policzkach spływały łzy. Dlaczego? Sama nie wiedziała. Spojrzała na kalendarz. Tego dnia miała do pracy na godzinę 12:00. Chwyciła telefon w dłonie. Zegarek wskazywał 10:08. Przeciągnęła się i wstała z miejsca. Ubrała obcisłe spodnie i niebieską koszulę. Włosy spięła w koka. Ruszyła do kuchni. Umyła ręce i zrobiła dwie kanapki. Nie miała na nie ochoty. Ugryzła kawałek i zniesmaczona wyrzuciła do śmieci. Miała jeszcze godzinę do rozpoczęcia pracy, lecz nie chciała spędzać tego poranka samotnie w domu. Ubrała zwiewną kurtkę i poszła do szpitala. W drodze myślała o sobie i swoim życiu. Co teraz będzie? Jak poradzi sobie bez Adama? Nie wiedziała, czy da radę. Musiała walczyć. Z samą sobą. Dotarła na miejsce. Zobaczyła Krajewskiego, pakującego torby do samochodu. Z trudem powstrzymała łzy i weszła do środka. Bez słowa minęła Agatę i weszła do pomieszczenia dla personelu, w celu przebrania się. Przejrzała się w lustrze i otworzyła drzwi. Stawiły opór. Zorientowała się, że uderzyła kogoś. Przerażona spojrzała na mężczyznę.
- Wiki? - uśmiechnął się.
- Krzysztof? - przytuliła go. - Świetnie wyglądasz.
I rozpoczęli pogawędkę. Całej sytuacji przyglądał się zdenerwowany Adam. Nic jednak nie zrobił. Wiktoria dowiedziała się o rozstaniu Radwana i Sylwii, śmierci jego teściowej i braku mieszkania. Zaproponowała mu lokum u siebie. Tak wypadało. Przecież właściwie to jego mieszkanie. Po krótkiej pogawędce ruszyła na dyżur.

_____________

WIEM. ZABIJECIE MNIE ZA TO. Ale zanim stwierdzicie, że jest to zupełnie bez sensu, weźcie pod uwagę to, że nic nie dzieje się bez przyczyny :) miłego wieczoru i wracam do was z masą niespodzianek ;*