Wiktoria i Adam || {W rodzinie wszystko da się wybaczyć} ||

28.

Czuł się bardzo szczęśliwy. Po cichu liczył, że rzuci mu się w ramiona i powie, żeby nie odchodził. Widział jej wzrok. Patrzyła na niego z iskierkami w oczach... Tak, jak wtedy, gdy byli jednością. Brakowało mu tego. Obiecał sobie, że nie przestanie walczyć. Postanowił próbować za wszelką cenę. Po skończonym dyżurze, wrócił do domu. Przebrał się i zabrał ze sobą butelkę wina. Mieszkali niedaleko od siebie. Był już na miejscu. Delikatnie zapukał w drzwi. W drzwi, przez które jeszcze niedawno wspólnie wychodzili do pracy. Nikt nie otworzył. Wziął głęboki oddech i nacisnął na klamkę. Z korytarza, widać było jakiś film w telewizji. Niepewnie rozejrzał się w koło. Wzruszył ramionami i zrobił kilka kroków w przód. To, co zobaczył, było okropne. Coś w nim pękło. Na kanapie siedziała Wiktoria. Z Radwanem. Jedli popcor i głośno się śmiali, oglądając komedię. Spojrzał na nich smutno. Chciał ukryć swoje cierpienie, jednak było to niemożliwe... Obok stolika stało wielkie pudło ze spakowanymi rzeczami.
- Myśleliśmy, że to pizza.
- Co oglądacie? - spytał, zaczynając rozmowę.
- Serial dla samotnych singli. - parsknął śmiechem.
Nastała krępująca cisza.
- Ja tu tylko... - zaczął szatyn.
- On tu tylko... tymczasowo... rzeczy... - jąkała się Consalida.
Coś w niej umierało. Czuła wstyd, skrępowanie i gniew. Bała się, że Adam odpuści. Nie chciała tego. Ciągle czeka, aż udowodni jej, że mogą być szczęśliwi.
- Jasne. To Twoje mieszkanie. Nie moja sprawa... Już mnie nie ma...
W tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi. Rudowłosa wstała i szybko pobiegła otworzyć. Adam w tym czasie spojrzał na Radwana, pokiwał niedowierzając głową, wsadził butelkę wina do kartonu i mijając się z kobietą, wyszedł. Odprowadziła go wzrokiem. Nawet tego nie kryła. Chciała go dogonić i powiedzieć, co czuje. Czuła pustkę. Bo bez niego, jej serce jest okrojone. Potrzebowała go. Straciła humor. Bez słowa weszła do łazienki, wzięła prysznic i położyła się spać.