Yasmin... Στην Φυλακή Του Έρωτα!

~ 29. Η ζωή σου , ζωή μου! ~

Γιασμίν!

Πέρασε ένας μήνας ακριβώς από την στιγμή που είδα αυτό το όνειρο και ακόμα δεν είχε πραγματοποιηθεί τίποτα. Ευτυχώς. Ίσως τα όνειρα δεν βγαίνουν πάντα αληθινά και αυτό το όνειρο ας ανήκει σε αυτά τα όνειρα. Με αυτό το όνειρο κοιμάμαι και ξυπνάω. Με κάνει να κλείνομαι στον εαυτό μου και προσπαθώ να μην το δείξω στον Ομέρ.

Από εκείνο τα βράδυ τα πηγαίναμε καλύτερα από ποτέ. Η αλλαγή αυτή οφείλεται σε εμένα και μόνο. Σκέφτηκα πως τον αγαπώ και δεν μπορώ να επιτρέψω σε καμία γυναίκα να μου τον πάρει. Όπως πάλεψα με την Ζαφειρένια θα παλέψω και τώρα. Όσο ξέρω πως η καρδιά του Ομέρ ανήκει σε εμένα , δεν έχω να φοβάμαι τίποτα. Μετά την γιορτή των αγάδων για τον μελλοντικό αρχηγό αγά, εγώ με τον Ομέρ ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας. Κλείδωσε την πόρτα και με κράτησε από την μέση. Με ακούμπησε μαλακά στον τοίχο και σήκωσε το πρόσωπό μου για να με φιλήσει.

"Γιασμίν θέλω να αγγίξω το σώμα σου. Δεν θυμάμαι καν πως είναι να είσαι δική μου."Μου έλεγε με πάθος.

"Είμαι δική σου. Κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Ότι και να γίνει εγώ θα σου ανήκω." Του απάντησα και εκείνος με οδήγησε στο κρεβάτι μας.

{...}

Σήμερα είναι η μέρα που ανταλλάξαμε για πρώτη φορά βλέμματα και λόγια. Η γιορτή του κρασιού. Η μέρα που ξεκίνησαν όλα. Δύο  μήνες εγώ με τον Ομέρ είχαμε βρει τον εαυτό μας και αγαπιόμαστε όσο τίποτα άλλο και πάλι. Σαν να μην είχαμε χωρίσει ποτέ. 

Ο Ομέρ περίμενε εμένα να ετοιμαστώ. Φόρεσα το φόρεμα που εκείνος μου είχε αγοράσει και τότε μπήκε στο δωμάτιό μας για να με δει. 

"Σαν σήμερα μου μίλησες για πρώτη φορά." Μου είπε ο Ομέρ καθώς με βοηθούσε να χτενιστώ.

" Που να ξέραμε τότε πως θα φτάναμε ως εδώ. Πως είσαι ο έρωτάς μου. " Του είπα και τον φίλησα.

"Σου έχω να δώρο. Πιο προσωπικό αυτή την φορά." Μου είπε και άνοιξε ένα μικρό χρυσό κουτάκι. "Αυτά είναι τα χρυσά σκουλαρίκια της μητέρας μου. Τα έδωσε ο πατέρας μου σε εκείνη και τώρα τα δίνω εγώ σε εσένα."

"Είναι πανέμορφα Ομέρ. Σε ευχαριστώ. "Του είπα και τα φόρεσα.

"Είσαι ότι πιο όμορφο έχω δει σε αυτόν τον κόσμο και το πολυτιμότερο διαμάντι από όλα." Μου είπε και συγκινημένη τον αγκάλιασα.

"Πάμε γιατί θα αργήσουμε." Του είπα εγώ χαμογελαστή.

"Ζωή μου η ζωή σου." Μου απάντησε εκείνος και κατεβήκαμε χέρι - χέρι τις σκάλες. "Ανοίξτε τις πόρτες. " Φώναξε στους φρουρούς. " Θέλω να προσέχετε τον γιο μου με την ίδια σας την ζωή. Αν πάθει κάτι ο μελλοντικός αγάς θα πάρω τα κεφάλια σας." Τους διέταξε με έναν τόσο αυστηρό τόνο στην φωνή του.