Yasmin... Στην Φυλακή Του Έρωτα!

~ 1. Κάπως έτσι ξεκινάνε όλα. ~

Γιασμίν!

Σήμερα είναι μία από τις πιο ευτυχισμένες μέρες των αγροτών. Η μέρα του θερισμού και του γιορτινού κρασιού. Το πρωί στα κτήματα οι εργάτες θερίζουν τα σπαρτά τους και το βράδυ μαζεύονται στην πλατεία του χωριού για να γιορτάσουν για την σοδιά που μάζεψαν όλον αυτόν τον καιρό. Είναι ένα είδος μικρού πανηγυριού με πολύ χορό, τραγούδι και γέλιο. Οι γυναίκες παραβρίσκονταν εκεί μόνο με την επιθυμία των αντρών ή των πατεράδων τους. Εγώ όμως δεν το έβλεπα ποτέ έτσι γιατί η ελευθερία μου ήταν ότι πιο πολύτιμο αγαθό μπορούσα να έχω. Δεν έλειπα ποτέ από αυτήν την γιορτή. Κανείς δεν ήξερε πως παραβρισκόμουν εκεί , πέρα από τον μικρό μου αδερφό και το αγόρι μου, τον Κιβανς.

Φόρεσα ένα μωβ φόρεμα και χτένισα τα μαλλιά μου πολύ καλά. Ύστερα ξάπλωσα στο κρεβάτι προσποιούμενη πως κοιμάμαι. Δεν έπρεπε να μάθουν οι γονείς μου πως θα πήγαινα και εγώ εκεί.

"Γιασμίν σήκω! " Μου φώναξε ο μικρός μου αδερφός και άρχισε να βήχει δυνατά.

"Ήρεμα μικρέ , δεν κάνει να φωνάζεις έχει πει ο γιατρός. Πες μου τι συνέβη. "

"Ο μπαμπάς σου επιτρέπει να έρθεις απόψε στην γιορτή. "

"Αλήθεια λες; "Του είπα ενθουσιασμένη και έτρεξα στον πατέρα μας για να επιβεβαιώσω τα όσα μου είπε ο μικρός. "Πατέρα αλήθεια λέει ο μικρός; " Του είπα εγώ φιλώντας του πρώτα το χέρι.

"Και βέβαια. Αν είσαι έτοιμη μπορούμε να φύγουμε. "

"Πρέπει να πάρω το πέπλο για να καλύψω το πρόσωπό μου. " Του είπα και εκείνος με σταμάτησε.

"Δεν χρειάζεται αυτή την φορά. "Μου είπε και με προβλημάτισε αρκετά.

Ο πατέρας μου ντρεπόταν που έκανε κόρη, όσο και αν άξια δούλευα στα κτήματά του. Μόνο για τον μικρό γιο του καμάρωνε και πολλές φορές προσποιούταν πως εγώ δεν υπήρχα καν στην ζωή του. Αυτή την φορά μου επέτρεψε να πάω και εγώ στην γιορτή μαζί τους και μάλιστα χωρίς να κρύβω το πρόσωπό μου. Κάτι είχε στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος και δεν ξέρω τι. Όμως τον άκουσα και τον ακολούθησα γιατί ήθελα να διασκεδάσω ελεύθερα και μία φόρα στην ζωή μου.

Καθίσαμε σε ένα παραδοσιακό μαγαζί και ο σερβιτόρος μας γέμισε κρασί. Εγώ κοιτούσα αριστερά και δεξιά μήπως και δω τον Κιβάνς. Ήμουν σίγουρη πως θα με περίμενε πίσω από το ποτάμι, όπως κάνουμε κάθε φορά. Είχα όμως τρεις μήνες να λάβω νέα του και αυτό με είχε ανησυχήσει αρκετά. Την τελευταία φορά ήταν έτοιμος να έρθει στο σπίτι μου και να ζητήσει το χέρι μου από την οικογένειά μου. Τώρα είναι εξαφανισμένος. Ο αδερφός μου με τράβηξε από το χέρι και με οδήγησε μακριά από τα μάτια του κόσμου. Στο χέρι του κρατούσε ένα γράμμα, το οποίο και μου έδωσε αμέσως.