Yasmin... Στην Φυλακή Του Έρωτα!

~ 45. Ναρκοπέδιο! ~

Ομέρ!

"Πήρε το παιδί μαζί της και χτύπησε πολύ άσχημα την Ρουμπίνη. Αλήθεια Ομέρ προσπάθησα να την σταματήσω." Συνέχισε να μας λέει η Ζαφειρένια και εγώ με την Γιασμίν τρέξαμε επάνω , δωμάτιό μας.

"Το μωρό μου;" είπε κλαίγοντας η Γιασμίν πάνω από την κούνια του.

"Πώς συνέβη αυτό;" φώναξα έξαλλος στην Ζέφη ενώ άφησα από την αγκαλιά μου την Γιασμίν και πήγα στην Ρουμπίνη.

"Μπήκε στο δωμάτιο η Σεβντά και το έσκασε από την πόρτα που οδηγεί στην πίσω αυλή. Μαχαίρωσε την Ρουμπίνη με κάτι κοφτερό και έτρεξε. Την ακολούθησα , μα έβγαλε όπλο πάνω στο μωρό και με σταμάτησε."

"Λέει αλήθεια Ομέρ." Επιβεβαίωσε τα λόγια της η Ρουμπίνη.

"Ομέρ βρες το μωρό μου." Μου έλεγε η Γιασμίν η οποία ήταν σαν ζωντανή νεκρή. Χειρότερα και από την Ρουμπίνη που είχε τραυματιστεί.

"Φυσικά αγάπη μου. Δεν θα επιστρέψω χωρίς αυτόν. Στο υπόσχομαι. Θα έχεις τον γιο σου σήμερα κιόλας. " της υποσχέθηκα και βγήκα από το δωμάτιο για να τον βρω.

Έτρεξα για να κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Κατέβαινα τις σκάλες δυο – δυο. Ο Ονούρ με ακολούθησε καθώς με δυσκολία αποχωρίστηκε την αδερφή μου. Την ώρα που κατέβαινα τις σκάλες πρόσεξα πως ο γιατρός μόλις είχε φτάσει.

"Θα γίνει καλά η Ρουμπίνη, έτσι δεν είναι Ομέρ;" με ρώτησε Ονούρ.

"Καλύτερα να μείνεις δίπλα της εσύ. Δεν θα σε χρειαστώ. Θα έχω τόσους άντρες μαζί μου. Εξάλλου το τραύμα της δεν είναι βαθύ. Θα σε χρειαστεί. " του είπα εγώ έχοντας καταλάβει το έντονο ενδιαφέρον του για την αδερφή μου.

Αυτή την στιγμή με απασχολούσε να βρω το παιδί μου. Τώρα που ξέρω πως είναι και στην πραγματικότητα τρελή δεν ξέρω τι μπορεί να του κάνει. Άνοιξα την πόρτα για να ενημερώσω τους φρουρούς.

"Δεν θα μπει και δεν θα βγει κανείς από αυτό το σπίτι. Θα προστατέψετε την γυναίκα μου με την ίδια σας την ζωή. Θα την προστατέψετε ακόμα και από εμένα. Εάν μάθω το οτιδήποτε να εύχεστε να σας λυπηθώ. "

"Αγά μας είμαστε στις διαταγές σας."

"Ο Ονούρ είναι στο σπίτι. Για ότι απρόοπτο ενημερώστε εκείνον αν δεν βρείτε εμένα. Ας ελπίσουμε όμως πως δεν θα συμβεί τίποτα άλλο. " τους είπα και το όχημά μου έφτασε μπροστά στην είσοδο. "Και κάτι ακόμα. "Έχετε τον νου σας την κυρία Ζαφειρένια." Τους είπα γιατί εγώ δεν την εμπιστευόμουν όπως η Γιασμίν.