KUZEN

2.BÖLÜM

Medya; Yiğit Sosyal

"Baba hayır!" dedim. İstemiyorum ya! Zorla mı?

"Evet."

"Kızım sana her laf söyleyenleri dövüyorsun!!" dedi. Umutsuzlukla başımı salladım. "Tamam." dedim kaderime boyun eğerek.

Yaklaşık yarım saattir uğraşıyordum ama nafile. Adam Nuh diyor, peygamber demiyordu. Ben ne yapayım şimdi?

"Hem yeni okulun kötü bir yer değil. Merak etme Yiğit'de var yanında." dedi. Tamam o da var ama beni deli eder!

"Neresi?" dedim pes ederek. "Aykoç lisesi." dedi. En sevdiğim babamdır kendisi!

"Tamam, peki ne zaman gideceğim?"

"Yarın." Yavaş be babam! "Oha! Baba ya kıyma bana."

"Kıydım bile kızım." dedi ve yukarı çıktı. Bende ayağa kalktım ve kapıya doğru yöneldim. "Gidiyorum ben."

Annem mutfaktan bağırdı. "Nereye?"

"Gözde'nin yanına gidiyorum çok yalnız bıraktım." dedim. Şimdi siz Gözde kim? diyeceksiniz. Hemen açıklayayım. Gözde, yetimhaneden bir çocuk, ama çok tatlı bir görseniz. Bundan bir yıl önce tanışmıştık.

Bir yıl önce...

Abim ile her zaman ki gibi kavga etmiştim. Ya tamam kızarsın ama neden telefonlarıma cevap vermiyorsun ki?

Evlerinin önüne gelince zile bastım ve beklemeye başladım. Kapıyı amcam açmıştı. "Hayırdır güzelim?" İçeri geçtim ve üzerimde ki ceketi çıkartıp vestiyere astım.

"Onu oğluna sor amaca. Telefonlarıma bakmıyor, bende buraya geldim." dedim ve yukarı kata, yani onun odasına yöneldim.

"Çok sinirli ama Deniz, kızabilir." Omuz silktim ve odasına girdim.

"Abi?"

"Ben sana konuşmak istemiyorum demedim mi? Defol git evimden!" dedi ve yüzüme bile bakmadan eli ile kapıyı gösterdi.

Sakin ol Deniz! Sinirli şu an. Yanına yaklaştım ve yatağa oturdum. "Özür dilerim." dedim. Ama o ne yaptı?

"İyi diledin git şimdi." dedi ve beni kolumdan tutup kaldırdı.

"Gidiyorum, ama sonra pişman oldum diye kapıma gelme sakın!" dedim ve odasından çıktım.

Sinirle evden de kapıyı çarpıp çıktım. Babamın arabasını kaçırmıştım. Polis çıkmasını bile umursamadan sürdüm. Nereye gideceğimi bilmeden.

Boş bir sokağa gelince arabadan indim ve boş yolda yürümeye başladım. Bir yandan da söyleniyordum. "Senden özür dileyen de kabahat!"

Daha konuşacaktım ama ileride ağlayan çocuğu görünce yanına gittim. "İyi misin güzelim?" dedim ve yanına oturdum. Minik kız bakışlarını bana çevirdi ve başını hayır anlamında salladı. Gözleri benim ki gibi maviydi.

"Ne olduğunu anlatır mısın peki? Annen nerede?" dedim. Kız annen dediğim an da daha çok ağladı.

"B-benim annem öldü. Yetimhanede yaşıyorum ama dışarı çıkmak istedim. Sonra kayboldum." dedi ve elini yüzüne kapatıp ağlamaya devam etti.