KUZEN

8.BÖLÜM

Bu bölümü atmayacaktım ama @Nazltkn01 için atıyorum. Seviliyorsun 💕

"Sabahtan kalktımda, ezan sesi var. Ezan sesi değil yar yar, Burçak yolması." Yarabbim sabah sabah bu benden ne istiyor?

"Ya ne istiyorsun sen benden? Evin yok mu oğlum senin?" Sinirle söyleniyordum.

"Kalk hadi, kahvaltı hazır." dedi ve üzerimdeki pikemi çekti.

"Ya bırak!" dedim ve pikeyi elinden alıp daha da sıkıca sarıldım. Ofladı ve tekrar çekti. Bu sefer üstelemedim, çünkü ben kalkana kadar durmayacaktı biliyorum.

Gözlerim kapalı bir şekilde yataktan doğruldum. "Kahvaltıyı sen mi hazırladın?"

"Evet." Aniden gözlerimi açtım.

"Ambulansı ara mal!" dedim ve ayağa kalkıp banyoya yöneldim. Abim de gülerek odamdan çıktı.

Yüzümü yıkadıktan sonra, altıma kot, şort üzerime gömlek giydim ve yan tarafını şortun içine soktum. İlk üç düğmesini açık bıraktım ve saçımı toplayıp aşağı indim.

"Bizimkiler yok mu?" dedim etrafta göz gezdirirken. Şimdi anladım bunun neden bizim evde olgunluğunu.

"Hayırdır? Benden memnun değil misin?" Gülümsedim ve onun yanına gitip yanağını öptüm. "Senden memnun olmayan ölsün be." dedim ve yerine oturdum.

Sabah fazla yemek yiyemezdim. Yine çok az yedim ve kendimi geriye çektim. "Ne yedin?"

"Yiyemiyorum ben sabahları, bilmiyor musun?" Dudaklarını büktü ve kaslarını yukarı kaldırdı. Şu an çok tatlıydı.

Ayağa kalktım ve yanaklarını sıktım. "Hayrına topla, ya da toplama mutfağa koy, ben sonra hallederim." dedim ve odama çıktım. 

Camdan etrafı inceliyordum. Aslı ve Ayla...

Hiç anlaşamazdık onlar ile. Ama şu an, pek yakın olmasadak da yinede iyiydik.

Odamın kapısı açıldı abim gelmişti ama umursamadım. Birden bacaklarımdan tutup beni camdan sarkıtınca çığlığı bastım.

"Gerizekalı! Bırak beni ya. Dünya'ya ters bakıyorum ya!" Çok sartıkmıyordu ama yine de korkuyordum.

"Biraz farklı bak, bir şey olmaz." dedi ve beni geri çekti. Gözlerimi kısıp ona baktım. Niye benim böyle mal bi kuzenim var?

"Dışarı çıkalım mı?" Başımı salladım. "Olur ama önce bulaşıkları halledeyim, sonra çıkarız."

Hemen aşağı indim mutfağa girdim. Kollarımı sıvadım ve bulaşıkları hızlıca makineye dizdim.

Yiğit ortalıklarda yoktu. Balkon kapısı açıktı. Pis pis sırıttım ve arkasından yaklaştım. Birinci kat, düşse bir şey olmaz bence.

Bacaklarına dokundum ve korktuğu için yere düştü mal. Ama biraz kötü düşmüştü. Dizlerinin üzerine sanki oturuyor gibi düşmüştü. 

"Abi! İyi misin?" dedim dudağımı ıssırırken. Sıçtım!

"Çok iyiyim! Bacaklarımı hissetmiyorum Deniz!" Hemen atladım ve yanına gittim. Yapmasaydım ya.

"Ayağa kalkabilecek misin?" dedim kolundan tutarak. Gözlerim dolmuştu hemen.

Tam bana kızacaktı ama dolmuş olan gözlerimi görünce onun da bakışları yumuşadı. "Deneyelim." dedi ve kolumdan destek alarak kalkmaya çalıştı.

"Özür dilerim." Sesim çok kısık ve titrek çıkmıştı. Yanaklarıma gelen ıslaklık ile ağladığını anladım. Ona bir şey olmasını kaldıramıyorum. Her ne kadar ben yapmış olsam da.