KUZEN

31.BÖLÜM

Medya; Deniz'in elbisesi.

Gözlerimi yavaşca araladım. Neredeyim lan ben? Öldüm mü? Cennete mi düştüm? Allah'ım şükürler olsun. Öldüm de kurtuldum mu bu mallardan!

Etrafıma baktım. Kolumda serum vardı. Acaba öbür tarafta serumda mı veriyorlar? Buraya hoş geldiniz gibisinden.

Başımı sağ tarafa çevirdim. Ve koltukta bana bakan bir çift kahverengi göz.

"Ne oldu?" dedim kısık bir sesle.

"Hatırlamıyor musun deniz gözlüm? dedi Yiğit. Çok iyi hatırlıyorum. Bitirdim seni Yiğit Sosyal!

"Hatırlıyorum abi." dedim. Bundan sonra böyle. El mi yaman? Ben mi?

"Abi?" dedi. Sinirlenmişti. Umrumda bile değildi. Ben bir hafta onu çektiysem, o da beni çekebilirdi.

"Ne bekliyorsun? Bana bu yaptıklarından sonra, sevgilim deyip boynuna atlamamı mı? Bitti Yiğit, bitti! Bizi sen bitirdin!" dedim bağırarak. Bende ki sabırda bir yere kadar.

"Deniz..."

"Ne Deniz, ne! Çık git şu odadan Aslı'yı çağır. Ama sen gelme!" dedim. Bana üzgünce baktı. Yine de umursamadım. Ben onun karşısında hıçkıra hıçkıra ağlamıştım. O zaman beni umursamamıştı!

"Aslı!" diye bağırdım. Kapı aniden duvara çarparak açıldı. "Ne oldu?" dedi Aslı ve Ayla aynı anda. Gülümsedim ama sonra ciddileştim.
"Abimi dışarı çıkartır mısınız?" dedim elimle onu gösterirken.

Kızlar Yiğit'i dışarı çıkardıktan sonra yanıma oturdular. "İyisin değil mi Deniz? " dedi Aslı. Başımı salladım.

"Ne zaman çıkacağım?" dedim. Hastanelerden nefret ediyorum.

"Doktor uyanınca çıkabilir dedi."

*****

"Acıyor!" dedim mızmızlanarak. Ayak bileğim burkulmuştu ve canım acıyordu. Yine sol ayağım burkulmuştu. Yeter lan! Sol tarafımı seviyorum diye mi tüm bunlar?

"Çok mu acıyor?" dedi. Sinirle söylendim.

"Yok abiciğim ne acıması. Ben burada boşa konuşuyorum zaten! Arabadan inip bana yardım etseydin, böyle acı çekmek zorunda kalmayacaktım." dedim. Bir şey demedi ve sessizce bana yardım etti. Bir dakika ya! Bu neden benim yanımda?

"Sen neden benim yanımdasın? Anne!" dedim. Hemen dışarı çıktı ve bana baktı. Annemler benim her ay bir yerime bir şey yaptığımı bildikleri için, artık normal karşılıyorlardı.

"Ne oldu?"

"Validem al beni." dedim ve küçük çocuk gibi kollarımı anneme uzattım. Annem gülümsedi ve beni kollarımdan tutarak içeri çekti. Sonra Yiğit'e döndü.

"Yengeciğim? Sen istersen eve git. Annen seni soruyordu." dedi. Bence de gitsin.

"Ben bugün sizde kalmayı düşünüyordum." dedi. Kaşlarımı çattım ve ona baktım. "Ya kalma! Git kendi evine!" dedim.

Babam bana seslenmişti. "Deniz!"

"Banane baba ya, gitsin!" dedim. Sonra kendimi annemden çektim ve tek ayak ile merdivenleri çıkmaya başladım. Tam son basamağı çıkacakken ayağım kaydı.

Kırılmayan yerim kalmayacaktı! Kendimi düşmek için hazırlamıştım ama birinin beni tuttması ile gözlerimi açtım. Yiğit, beni çoktan kucağına almıştı.

Kokusu beni mayıştırdığı için bir şey demedim. Daha doğrusu diyemedim. Onu çok özlemiştim. Odama geldiğimizde beni yatağıma yatırdı ve kapıyı kapatıp çıktı!