KUZEN

10.BÖLÜM

Beni bu lanet şeye bindirdiğine inanamıyorum! Teleferikte karşılıklı iki tane oturak vardı ama ben onlara oturmayıp yere oturmuştum. Bacaklarımıda kendime çekip hiçbir yeri görmüyordum.

"Bazıları binmiyordu sanki?" dedi abim gülerek. Yok yani mal bu çocuk! Bir şey demedim. Teleferik sallandıkça ben bağırıyordum.

"Ay yine sallanıyor bu!" dedim ve bacaklarıma biraz daha sarıldım. Bu sefer daha şiddetli sallanıyordu. Yok, bu kadar sallanması normal değil! Başımı hafifçe kaldırdım ve abime baktım. Bilerek o sallıyordu!

"Lan düşeceğiz bak! Yapma lütfen." Sesim gittikçe kısılmıştı. Korkuyorum yani ne var?

"Bakar mısın bana?" dedi. Başımı tekrar kaldırdım ve ona baktım. Bana bakarak sırıttı ve ayağı ile kapıya takme attı. Kapı açılmıştı! Çığlık atarak yerden kalktım ve kapıya uzak olan tarafa oturdum. Ama o tarafta cam vardı ve aşağısı dada çok belli oluyordu. Korkum biraz daha arttı.

Kalbim o kadar çok hızlı atıyordu ki nefes almakta güçlük çekiyorum. Ve bu benim canımın daha fazla yanmasına sebep oluyordu. "Abi lütfen inelim!" dedim. Biraz daha zorlarsam ağlayacaktım.

Yanıma geldi ve bana sıkıca sarıldı. En azından sarılması beni güvende hissettiriyordu. Sonra beni biraz olsun yatıştırmak için saçlarımı okşamaya başladı. Biraz olsun rahatlamıştım ama hala aşağı bakamıyordum.

"Güzelim korkma ben varım. Aşağı bak, gör Ankara'nın güzelliğini." dedi. Başımı kaldırdım ve aşağı baktım. Kendimi düşecek gibi hissettiğim için çığlık atarak abime biraz daha sokuldum. Ben bağırırken o gülüyordu.

"İstemiyorum ben Ankara'nın güzelliğine bakmak! Aşağıdan güzel, biz niye kuş bakışı bakıyoruz ya!" dedim. Göğüsüne kafamı gördüğüm için sesim boğuk çıkmıştı.

"Deniz'im..." dedi ve çenemden tutarak başımı kaldırdı. Gözlerinin içine baktım. Yakından bakınca gözleri çok güzeldi.

"Daha inmemize çok var. Bak hadi. Ben buradayım bir şey olmayacak. Güvenmiyor musun bana?" dedi.

"Ben sana güveniyorum, ama bu şeye asla!" dedim. Sonra derin bir nefes aldım ve konuşmaya devam ettim. "Tamam bakacağım." dedim ve başımı cama çevirdim.

İlk baktığımda çok korkunçtu kabul ediyorum. İlk defa binmiştim, ama insan sonradan alışıyordu.

"Bak korkulacak hiçbir şey yok." dedi bana arkadan sarılırken. "Ayne..." Teleferik aniden durunca yine çığlığı bastım.

"Aha durdu! Ay abi valla aşağı düşeceğiz. Annem beni özler ya, dayanamam ben ona! Ölmek için biraz fazla gencim, hayallerim vardı benim. Buradan düşsek kimse cesedimizi bulamaz. Ben sana dedim ama binmeyelim dedim. Sakalımız yok ki sö..." Eli ile ağızımı kapattı.

"Sus artık!" dedi gülerek. O neden bu kadar rahattı? Ne yani düşmüyor muyuz? "Bir şey yok. Sadece biri kırmızı düğmeye basmıştır. Bir süre sonra çalıştır." dedi.

Kapının yanında olan düğmeden bahsediyordu galiba.

"Tamam ama sallanıyor." dedim. Bana sıkıca sarıldı. Ben de başımı boynuna gömdüm ve gözlerimi kapattım. Kokusu çok güzeldi ve beni mayıştırıyordu.