US, FINALLY...

Fourth | Panalangin : [The Survival]

[Sun]

Pray and be still.

Ito ang natatandaan kong sabi niya sa akin nang huling magpakita siya sa panaginip ko. I know big bro will always here to guide us, specially now.

Magulo ang paligid. Lahat ng mga gamit ay sira na at nakalutang. Tumataas na ang tubig baha. Hindi rin tumitigil ang lakas ng ulan. Nakakabingi ang kulog, nakakatakot ang kislap ng kidlat sa labas. I'm so scared. But I need to be strong. Papa Jesus, said mommy and daddy needs me, my sibs need me as well.

"Sun, 'nak." tawag ni Daddy sa 'kin, that pulled me from my deep thoughts. He and Mom is on the first floor of the house. Nililipat nila ang ibang gamit na hindi pa abot ng baha.

"Po, Dad?" sagot ko. Tumayo na rin ako from seating on the last step of the stairs papuntang 2nd floor where my other sibs at. Nibabantayan sila ni Yaya Pak.

"You go back na sa kwarto. Have some sleep. Babagsak na ang mata mo, oh? Okay lang kami rito ng Mommy mo." Daddy said on his low, sweet tone of voice. Alam ko nipapakalma niya lang ako sa sitwasyon.

Mommy look at me and smile as well, "Oo nga 'nak, I know you're worrying but this shall too pass. Nandito kami ng Daddy n'yo, hinding-hindi namin kayo papabayaan." she said agreeing with what Dad said.

I nodded, "okay po. I'll join them. Sunod po kayo.."

"We will, Bud." Daddy answered.

I'm about to turn my back on them nang may nakalimutan akong sabihin. At least with this mapagaan ko rin ang kaba nila. I know they're worrying more than I do, "Uhm, Mom – Dad, love you both po."

What I said hit the soft spot of mom and dad's emotions. They have this awww... kind of expression.

"Love you more, buddy."

"Love you too, sweetie!"

Mom and Dad's response. Nag-flying kiss muna ako sa kanila bago ako nagtalikod. I'm smiling even though within my inner self I'm heavily sighing.

This is just the start tho. Something worst is near to come. And I don't know how I can make them safe? 6 palang ako.

****

[3rd Person's POV]

Hindi na halos mailarawan ang itsura ng masungit na panahon. Malalaki ang kidlat na ikinukubli ng maiitim na ulap. Sumasabay ang malakas na kulog sa pahinto-hintong pagyanig. Isa rin sa malaking ikinakabahala ng lahat ang ilang oras nang hindi mahintong pagbagsak ng ulan. Maswerte ang mga nakatira sa matataas na lugar o gusali. Dahil halos lahat nang nakatira sa mga kababaang lugar buong ka Maynila-an at mga karatig probensyang nito ay lubog na sa baha at pagguho ng lupa. Lahat ay nagsilikas na sa kanilang tinitirhan, ngunit hindi lahat ay maswerteng nakaligtas.

"Rj, hindi ko na makontak sila Dad." Lumuluhang sabi ni Meng sa asawa. Nag-iiyakan na rin ang mga bata. They are all in the attic dahil halos lamunin na rin ang tubig baha ang kabuuhan ng mansyon.

Rj pulled her wife into a hugged, "lakasaan mo ang loob mo, love. We need to survive for the kids. We need all to survive. Hindi ko na rin makontak sila Dad, pero I'm praying that our parents and the rest of our relatives are safe. Sa ngayon, we need to be strong para sa mga bata."

Rj and Meng extend their arms para abutin ang tatlo nilang mga supling na mugto na ang mga mata sa kakaiyak. Mabuti pa si Heaven ay payapa ang tulog sa body carrier na suot ng ina. Walang pag-aalala habang tangay ang hinlalaki. They made a group hug para mapagaan ang loob ng isa't-isa.

Habang si Yaya Pak tarantang tumatakbo papanhik sa attic para balitaan ang mag-asawa sa nangyayari sa baba.

"Sir, Madam! Huhuwa! Hindi na kaya ng powers akes na pigilan ang tubig sa  2nd flooooor! Ang taas na po ng tubig madamstra! What to do?! Huhuwaaahuhu!"