Harry Potter - Farklı Bir Başlangıç (Tamamlandı)

Aile..

Grimmauld Meydanı 12 Numara...

Lily üst katta arkadaşı için oda hazırlayan Alexis'e bakmaya gitti. Kapıyı tıklatıp içeriye girdiğinde Alexis yatak çarşaflarıyla uğraşıyordu. Alexis içeriye giren Lily'yi çok umursamadan işine devam etti. Lily "Bundan sonra böyle mi olacak ? Hep kaçacak mısın ?" diye sordu. Alexis Lily'nin olduğu tarafa bakmadan cevap verdi "Kaçmıyorum. Alışmaya çalışıyorum. Benim için zor bir durum. Biliyorum sizin için de öyle benim hastalığım yüzünden buraya yollamak zorunda kaldınız. Bunu anlıyorum ama o kadar senenin acısı bir anda geçmiyor" dediğinde Lily üzülmüştü. Onlarla tanışmadan önce kızı hep mutluydu. En azından Sirius öyle yazıyordu parşömende ama şimdi bunun doğru olmadığını anlıyordu. O hep annesizliğin acısını çekmişti. Yıllarca baba dediği insan aslında babası değildi ve bir ikiz kardeşi vardı. Tüm bunlarla beraber Voldemort tarafından neredeyse öldürülüyordu ve bu tehlike hala devam ediyordu. Lily "Anlıyorum. Ben sadece yanında olmak istiyorum. Hep istedim. İki çocuğumun da yanımda ve güvende olmasını istedim. Hiç ayrılmak istemedim sizden. Ailemiz bir arada olsun diye elimizden geleni yaptık babanla ama yeterli olmadı. Bebekliğinizden beri kendinizden büyük işler peşinizi bırakmadı. Hala daha uğraşıyorsunuz." dedi.

Alexis annesinin pişmanlığını ve özlemini anlıyordu ama affedemiyordu. Sanki içinden bir ses ona affetmemesi gerektiğini söylüyordu. "Onlar seni bıraktı" diyordu tekrar tekrar. O an Alexis içindeki bu sesin nedenini anladı. Fısıltıyla "Voldemort" dediğinde annesi ona şaşkınlıkla baktı. Düşüncelerinin sebebini anladığında başı ağrımaya başladı. Konsantre olması gerekiyordu. Başını ellerinin arasına aldı ve gözlerini sıkıca kapadı. Onu zihninden atmalıydı. Hermione'nin öğrettiklerini uygulamaya başladı. Mutlu olduğu zamanları düşündü. İlk Hogwarts'a gidişini, Sirius'a yaptığı şakaları, arkadaşlarını, Harry'yi düşündü. Düşündükçe ailesi ile sadece bir sene yaşadığı için mutlu anılar biriktiremediğini fark etti. Kızının acı çektiğini anlayan Lily ne yapacağını şaşırdı. Lanet olası Voldemort yüzünden acı çekiyordu. Ne yapacağını bilemiyordu. Daha önce olduğu gibi. Muggle dünyasındayken Sihir zehirlenmesi olduğunda küçük kızının kanamasını durduramamıştı. O zaman ne hissediyorsa şu an da aynısını hissediyordu. Acı ile yere çöken Alexis'e sadece sıkıca sarıldı. Alexis annesinin sarılmasıyla irkilse de ihtiyacının bu olduğunu anlamıştı. Sevgi dolu bir sarılma hangi yarayı iyileştirmezdi ki?

Yavaş yavaş baş ağrısı geçtiğinde Voldemort'un atağının geçtiğini anladı. Yavaşça başını kaldırıp gözlerini açtığında aynı kendisininkine benzer bir çift yeşil göz dolu dolu olmuş ona bakıyordu. "İyi misin?" diye sordu. Sesi bile yumuşacıktı. Alexis "İyiyim. Hepinizi neden affedemediğimi sorgularken Voldemort'un duygularımı etkilediğini anladım. Beni ele geçirmek için kafamı karıştırmaya çalışıyor sanırım." dedi. Lily durumun sandığından daha ciddi olduğunu kavradığında " Bir an önce Hogwarts'a gitmen gerek." dedi. Alexis "Biliyorum. Harry ile konuşacağım yarın yola çıkarız." dedi.

O sırada Harry...

Sirius, Remus, James, Harry ve Eric hep beraber oturmuş çapulcuların eski zamanlarından bahsediyorlardı. Bu James'e iyi geliyordu aynı zamanda Harry de babası ile ilgili bilmediği şeyler öğreniyordu. Zaman zaman James ona okul anılarını az da olsa anlatmıştı ama Harry meraklı bir çocuktu ve sürekli soru soruyordu. Neden yanımızda değil arkadaşların ? Onlara gitsek olmaz mı? vs. gibi sorularından sonra James daha fazla anlatmadı. Şimdi ise Sirius ve Remus'tan okul zamanında beraber yaptıkları yaramazlıkları, şakaları dinliyor babasının annesinden yediği lanetleri öğreniyordu.

Remus bir süre sonra James'e yatması gerektiğini hatırlatmasa sabaha kadar muhabbet edebilirlerdi. James'te yorulmuş olmalıydı ki bu teklife itiraz etmedi. Bu gün zihni için fazla gelen çok şey öğrenmişti. James üst kata çıktıktan bir süre sonra Harry babasının yanına gitti. Odanın kapısını açtığında babası birden yataktan kalktı. Korku dolu gözlerle ona baktı. Babasının yüzünde ilk defa korku görmüştü.