Forgotten Love

Κεφάλαιο 8

-Πλευρά Στέφανου-

Το να μην έχεις την παραμικρή ανάμνηση από τα παιδικά και τα εφηβικά σου χρόνια δεν είναι και ό,τι καλύτερο για έναν άνθρωπο.Και σίγουρα το ίδιο ίσχυε και για μένα.

Σίγουρα πρέπει να είμαι ευγνώμων που μπορώ και συνεχίζω να ζω και είμαι.Το γεγονός ότι είμαι ζωντανός,ότι είμαι εδώ μαζί με τους ανθρώπους που με αγαπούν και με νοιάζονται είναι για μένα το καλύτερο δώρο.

Όμως δεν θα μπορώ να θυμάμαι της βλακείες που έκανα μικρός,την πρώτη μέρα μου στο σχολείο,τους φίλους μου στο γυμνάσιο,τον πρώτο μου έρωτα.Και αυτό πραγματικά πονάει.Νιώθω σαν να ξεφυτρωσα από κάπου,σαν να μην ζούσα πριν.Οι γονείς μου μου έχουν δείξει κάποιες φωτογραφίες απ'όταν ήμουν μωρό και με κάποιους φίλους μου από σχολικές γιορτές του Δημοτικού αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο.Είναι σαν να βλέπω της αναμνήσεις κάποιου άλλου και όχι τις δικές μου.

Οι γονείς μου μου είχαν πει πως το πιο πιθανό είναι η κατάσταση αυτή να είναι προσωρινή.Και πραγματικά,έτσι νόμιζα και εγώ ο ίδιος στην αρχή.Ή τουλάχιστον αυτός ήταν ένας τρόπος να παρηγορω τον εαυτό μου.

Σιγά σιγά όμως καταλαβαίνω ότι προσπαθούσαν να με παρηγορησουν όπως και γω τον εαυτό μου.Γιατί πολύ απλά κοντεύει ένας χρόνος που ξύπνησα από το κόμμα και δεν έχω ξαναθυμηθει το παραμικρό.

Και έτσι το μόνο που μου απέμεινε από την παλιά μου ζωή είναι η αρχιτεκτονική και ένα μάτσο φωτογραφίες που δεν με κάνουν να αισθάνομαι το παραμικρό συναίσθημα.

Η εμφάνιση της Νεφέλης μου έδωσε μια σπίθα ελπίδας.

Είναι ένα άτομο από την παλιά μου ζωή και αν αυτό δεν είναι καλό τότε δεν ξέρω τι είναι.

Ίσως μαζί της καταφέρω να θυμηθώ κάτι.Είναι φίλη μου άλλωστε.Θα θέλει το καλό μου.

Βέβαια την βλέπω λίγο απόμακρη και φοβάμαι μήπως μου κάνει κακό η παρουσία της.

Άλλωστε για τον ίδιο λόγο δεν έχω επικοινωνήσει με κανέναν παλιό μου φίλο.

Μπαίνω στο σπίτι και ελπιζω να μην πετύχω την μάνα μου.

Ευτυχώς μόνο ο πατέρας μου κάθεται στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση.

Σκέφτομαι να τον ρωτήσω περισσότερα για την Νεφέλη.Άλλωστε αυτός μου είπε όσα ξέρω.

-Την είδες?Μιλήσατε? Με ρωταει με ενδιαφέρον ενώ κλείνει την τηλεόραση

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου.

-Ρε πατέρα πιστεύεις ότι θα μου κάνει καλό η συναναστροφή μαζί της?

-Αν δεν το πίστευα δεν θα σε βοηθούσα να έρθει σε επαφή μαζί της.Όπως είπαμε όμως.Δεν θα πεις κουβέντα στην μάνα σου.

Δεν ξερω γιατί έκανα αυτή την συμφωνία αλλά οκ.

-Πλευρά Νεφέλης-

-Να ξέρεις ότι κατά την γνώμη μου κάνεις μεγάλο λάθος που ξεκινάς όλο αυτό.

-Γιατί ρε Χριστίνα?Επειδή θέλω να βοηθήσω κάποιον που νοιάζομαι?

-Τι κι αν αρχίσεις να έχεις πάλι συναισθήματα γι'αυτόν?

Στριφογυριζω τα μάτια.

-Αυτό δεν πρόκειται να γίνει.Έτσι κι αλλιως εγώ τα έχω με τον Eric και αυτός με εκείνη την Σοφία.

-Η ξινιλα που βγαζεις όταν λες το όνομα της τα λέει όλα! Απαντάει ειρωνικά η Χριστίνα και της πετάω ένα μαξιλάρι

-Ρε Νεφέλη γαμωτο που έχεις βάλει το τζελ μαλλιών? Ο Φίλιππος εισβάλλει ημιγυμνος στο δωμάτιο μου

-Επ γεια σου Χριστίνα! Χαιρετά χαλαρά όταν καταλαβαίνει την παρουσία της

Η κολλητή μου τον χαιρετά αμήχανα.

-Στο μπάνιο είναι αλλά πως μπαίνεις έτσι ρε παιδάκι μου.Φόρα κάτι πάνω σου. Το κατσαδιαζω όμως αυτός με αγνοεί και φεύγει από το υπνοδωμάτιο

-Anyway και οι δυο έχουμε προχωρήσει και αυτός δεν θυμαται τίποτα απο τα παλιά οπότε ποιο το πρόβλημα? Επιστρέφω στο θέμα μας όμως απάντηση δεν παίρνω

-Νεφέλη καλεί Χριστίνα.Με λαμβάνεις? Κουνάω το χέρι μου στο πρόσωπο της που συνεχίζει να κοιτάει την πόρτα

-Έλα ναι! Πετάγεται

Κάποια χαζεψε...

-Λοιπόν?

-Κάνε ο,τι νομίζεις ρε Νεφελακι.Είσαι μεγάλη γυναίκα πια.Απλά πρόσεξε μην μπλέξεις τα συναισθήματά σου

Όλα θα είναι υπό έλεγχο.

Hey! Έχουμε πλευρά του Στέφανου σε αυτό το κεφάλαιο! Ελπίζω να σας άρεσε αν και δεν έχουμε μπει ακόμα στην ουσία.Περιμένω όμως να δω περισσότερες συμμετοχές. Καλή ανάσταση!🐣