Forgotten Love

Κεφάλαιο 58

-Άκουσες τι είπε ο φυσιοθεραπευτής, έτσι δεν είναι? Γιατί δεν κάνεις τις ασκήσεις σου Νεφέλη και δίνουμε δικαιώματα στον ξένο άνθρωπο? Με μαλώνει ο Φίλιππος ενώ μπαίνουμε στο ασανσέρ

Η σημερινή φυσιοθεραπεία στέφθηκε για άλλη μια φορά με αποτυχία ενώ ο φυσιοθεραπευτής μου, μου επισήμανε πως φαίνεται ότι δεν κάνω καμιά από τις ασκήσεις ενδυνάμωσης που μου αναθέτει για το σπίτι.

Πως μπορώ όμως να τις κάνω όταν έχω στο μυαλό μου το δικαστήριο που θα γίνει αύριο? Η εβδομάδα πέρασε πολύ πιο γρήγορα απ'ότι περίμενα και να που σε λιγότερο από είκοσι τέσσερις ώρες θα έρθει αυτή η στιγμή που δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο ήθελα. Μετά την συνάντηση του Στέφανου με την Στέλλα στις φυλακές την προηγούμενη εβδομάδα είμαι βέβαιη πια πως δεν πρόκειται να μιλήσει. Ωστόσο κι εγώ φρόντισα να δώσω στον δικηγόρο μου τις φωτογραφίες και να του πω όλη την ιστορία με το κενό αμνησίας. Το τελευταίο μου είπε πως δεν αποτελεί χειροπιαστή απόδειξη ωστόσο θα προσπαθήσει να το χρησιμοποιήσει με όποιον τρόπο μπορεί.

-Εντάξει μια φορά έγινε ας μην το κάνουμε θέμα. Λέω καθώς εκείνος πατάει το κουμπί που θα μας μεταφέρει στο ισόγειο

Στον τρίτο όροφο το ασανσέρ σταματάει κι όταν η πόρτα ανοίγει, ξεπροβάλλουν δύο κυρίες.
Μόλις βλέπουν ότι η χωρητικότητα του δεν είναι αρκετή για όλους μας, κάνουν νόημα να συνεχίσουμε την διαδρομή μας κι έτσι η πόρτα ξανακλείνει.

Με συγχωρείτε κυρίες μου αλλά το μεταφορικό μου μέσο πιάνει αρκετό χώρο!

-Δεν σε αφήνω ξανά να τις κάνεις μόνη σου! Γιατί καταλήγεις να μην τις κάνεις! Από 'δω και πέρα πάντοτε θα ασκείσαι υπό την εποπτεία μου μικρή. Συνεχίζει να με ζαλίζει

Ευτυχώς ο ήχος του κουδουνιού μας ειδοποιεί ότι φτάσαμε κι έτσι γλυτώνω.
Αν και δυστυχώς νομίζω ότι η μουρμούρα του θα συνεχιστεί και στην διαδρομή προς το σπίτι.

Ανοίγοντας την κεντρική είσοδο της πολυκατοικίας ένα κύμα ψύχους πέφτει πάνω μου. Ούτε που κατάλαβα πότε έφτασε στα μέσα του ο Δεκέμβρης και πόσο κοντά βρίσκονται τα Χριστούγεννα.
Την κακοκαιρία έρχεται να συμπληρώσει μια δυνατή βροχή που κανένας από τους δύο δεν είχε αντιληφθεί έως τώρα.

-Ωχ έπιασε δυνατή βροχή! Λέει ο αδερφός μου και κλείνει ξανά την γυάλινη πόρτα προκειμένου να παραμείνουμε στην ζέστη του κτηρίου

-Πως θα φύγουμε τώρα? Ρωτάω

-Λοιπόν, εσύ θα κάτσεις εδώ κι εγώ θα πάω να φέρω το αυτοκίνητο, εντάξει?