Forgotten Love

Κεφάλαιο 48

-Τι είπες μόλις τώρα? Πότε περίμενες να μας το πεις γιατρέ? Ρωτάει με απειλητικό ύφος

Η βίαιη κίνηση του κυρίου Κώστα πιάνει απροετοίμαστο τον γιατρό ο οποίος παραπατάει προς τα πίσω.

Όλοι έχουν μείνει μαρμαρωμένοι στις θέσεις τους ανίκανοι να συνειδητοποιήσουν τι άκουσαν μόλις.
Και φυσικά ανίκανοι να κάνουν το οποιοδήποτε βήμα προκειμένου να χωρίσουν τους δύο άνδρες.

Μέσα στην δίνη της στιγμής μόνο εγώ και ο Φίλιππος βρίσκουμε μια μικρή δύναμη να προχωρήσουμε προς το μέρος τους.
Αρπάζουμε τον κύριο Κώστα από τους ώμους και τον τραβάμε αναγκάζοντας τον να απομακρυνθεί.

-Λυπάμαι πολύ, κατανοώ την αντίδραση σας αλλά έπρεπε να περάσουν μια-δύο μέρες για να είμαστε σίγουροι.Υπήρχαν μικρές πιθανότητες να επανέλθει αλλά πλέον είναι σίγουρο. Λέει ο γιατρός και αποχωρεί φτιάχνοντας τον γιακά του

Η φυγή του μας αφήνει όλους έτσι όπως μας βρήκαν τα λόγια του μόλις βγήκε από τον θάλαμο.

Άφωνους, εμβρόντητους, χωρίς το παραμικρό κουράγιο να ξεσπάσουμε.

Ακόμα και ο πατέρας της που πριν λίγο φάνηκε να έχει μια αντίδραση, έστω και βίαιη, τώρα πια έχει σωριαστεί σε μια από τις καρέκλες κρατώντας απεγνωσμένα το κεφάλι του όπως και όλοι οι υπόλοιποι.

Και ύστερα από αυτή την βουβή σκηνή που μου φαίνεται να κρατάει αιώνες ολόκληρους, ακούω σιγά σιγά να βγαίνουν από τα γυναικεία στόματα μακρόσυρτοι λυγμοί, σιγανοί μα ταυτοχρόνως τόσο θορυβώδεις.

Η μητέρα της, η ξαδέρφη της, η κολλητή της, όλες μαζί συνθέτουν την πιο θλιβερή μελωδία.

Δυστυχώς δεν θα είναι σε θέση να περπατήσει ξανά.

Αυτή η καταραμένη πρόταση παίζει σε επανάληψη μέσα στο μυαλό μου.

Το μούδιασμα που νιώθω με έχει κάνει να μην μπορώ να συνειδητοποιήσω πως κλαίω.

Κλαίω με όλη μου την ψυχή.
Νιώθω πιο υπεύθυνος από ποτέ γι'αυτό που της συμβαίνει.

-Στέφανε, σε παρακαλώ.
Ο Φίλιππος χτυπάει συμπονετικά τον ώμο μου

-Πήγαινε στην μητέρα σου, σε έχει ανάγκη περισσότερο.
Είναι το μόνο που καταφέρνω να του πω

Ακούγοντας την παράκληση μου, την αγκαλιάζει τρυφερά και εκείνη συνεχίζει να ξεσπάει επαναλαμβάνοντας την ίδια φράση ξανά και ξανά