Forgotten Love

Κεφάλαιο 2

Η διαδρομή ήταν ατέλειωτη οπότε αποφάσισα να κοιμηθώ.Όταν ξύπνησα εκτός του ότι είχαμε μόλις μιση ώρα για να φτάσουμε,εγώ είχα επίσης έναν πιασμενο αυχένα που με πονούσε αρκετά! Μόλις μετάνιωσα γι'αυτόν το δίωρο υπνάκο.

Κοιταζω εξω απο το παράθυρο το αεροπλανου.Η Ελλάδα μου,η χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα φαινόταν τόσο μικρή όσο φαίνεται σε μια υδρόγειο.

[...]

-WELCOME HOME BITCH! Μου φωνάζει η Χριστίνα

Τρέχει καταπάνω μου και σκαρφαλώνει πάνω μου.

Κάποιοι μας κοιτούν περίεργα και δεν του αδικώ.

Ακόμα δεν πάτησα το πόδι μου καλά καλά στην μητέρα γη και κατάφερα να γίνω ρεζίλι.

-Θερμοτατη υποδοχή θα μπορούσα να πω.Και πολύ πρωτότυπη. Γελάω και την αγκαλιάζω και γω

-Μου έλειψες ρε χαζό.

-Και μένα πολύ!

Με βοηθάει με τις βαλίτσες και κατευθυνόμαστε προς το αυτοκινητο της.

[...]

Κατευθύνομαι γρήγορα στην εξώπορτα και χτυπάω το κουδούνι προσπαθώντας να μαντέψω αν θα ανοίξει ο μπαμπάς ή η μαμά.
Τελικά ανοίγει η μαμά μου και η αντίδραση της δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.

-ΝΕΦΕΛΗ ΜΟΥ! ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! Κώστα ήρθε το παιδί!! Αρχίζει να φωνάζει και με αγκαλιάζει σφιχτά

-Ήρεμα μαμά δεν έχεις να με δεις είκοσι χρόνια! Γελάω

Ξαφνικά στην πόρτα εμφανίζεται και ο πατέρας μου που μπορεί να μην αντέδρασε τόσο υπερβολικά αλλά και πάλι με αγκάλιασε σφιχτά και με καλωσόρισε με ένα χαμόγελο.

Μετά από μια ωριαία κουβέντα για το πόσο αδυνατησα και όλα τα σχετικά ο μπαμπάς μου αποφασίζει να μας αφήσει μόνες και να πάει για κάποιες δουλειές που είχε προγραμματίσει.

-Πόσο χαίρομαι αγάπη μου που αποφάσισες να επιστρέψεις μόνιμα! Είναι σχεδόν ετοιμη να κλάψει από χαρά

-Μα ήταν σίγουρο ότι θα γύριζα μαμάκα μου. Λέω ένα μικρό ψεματακι

Οκ δεν χρειάζεται να ξέρει ότι σκεφτόμουν το ενδεχόμενο να μην επιστρέψω ποτέ.

Με κοιτάει στα μάτια και είναι σαν να καταλαβαίνει ότι της λέω ψέματα.Πάντα είχε την ικανότητα να με διαβάζει.

Την βλέπω διστακτική όμως μετά λύνεται.

-Θες να σου πω την αλήθεια? Μετά την τελευταία φορά που ήρθες δεν περίμενα να γυρίσεις. Παραδέχεται

Μένω σιωπηλή.

-Όταν σταματησες να έρχεσαι ακόμα και τις γιορτές,σιγουρευτικα. Συνεχίζει

Πράγματι αυτός και ότι είχε συμβεί την τελευταία φορά που ήρθα με έκαναν να απομακρυνθω.Να σταματήσω να έρχομαι στην Θεσσαλονίκη για τα επόμενα δύο χρόνια.

-Πως είναι?Έχεις νέα του? Ρωτάω διστακτικά

Δεν θα έπρεπε να ρωτάω.Δεν θα έπρεπε καν να αναφέρομαι σε αυτόν όμως ήταν ένα κομμάτι της ζωής μου και αυτό δεν αλλάζει.

Κοιτάζει το πάτωμα και έπειτα τον τοίχο χωρίς να μου δίνει απάντηση.

-Δεν έχω μάθει κάτι όμως ξέρω ότι είναι καλά. Λέει έπειτα από μερικά λεπτά σιγής
-Έλα όμως.Είμαι σίγουρη ότι θα θες να ξεκουραστείς,πάμε να τακτοποιησουμε τα ρούχα σου στο δωμάτιο σου και να ξαπλωσεις και λίγο. Αλλάζει θέμα
-Μαμά... Την σταματάω
-Από αύριο κιόλας θα αρχίσω να  ψάχνω για δουλειά.

-Νεφέλη μην λες βλακείες.Σου είπαμε εγώ και ο πατέρας σου τίποτα? Κάτσε λίγο παιδάκι μου και μετά αρχίζεις να ψάχνεις.

-Καλά καλά εγώ θα αρχίσω να ψάχνω.Δεν μου λες,ο Φίλιππος που γυρνάει πάλι? Γελάω αναφερόμενη στον αδερφό μου

-Στην Έδεσσα.Του έδωσαν μερικές μέρες άδεια και είπε να πάει βόλτα με το "παρεακι". Κλείνει το μάτι

Κλασικός Φίλιππος.