Forgotten Love

Κεφάλαιο 59

Ξυπνάω από το γαργάλημα που νιώθω στο μάγουλο μου.

Η μικρή υγρή γλωσσίτσα του χνουδωτού φιλοξενούμενού κινείται γρήγορα πάνω κάτω στο πρόσωπό μου προκαλώντας μου τρανταχτά γέλια.

-Καλημέρα και σε σένα. Λέω χαρωπά και αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ξύπνησα γελώντας

Είναι ακόμα πιο γλυκούλης κάτω από το φως της μέρας και φαίνεται πολύ πιο παιχνιδιάρικο πλασματάκι απ'ότι χθες.

Ο ήχος του γέλιου μου μάλλον είναι αρκετά δυνατός αφού μέσα σε λίγα λεπτά ξεπροβάλλουν από την πόρτα του υπνοδωματίου τόσο το κεφάλι του αδερφού μου όσο και των γονιών μου.

-Νεφέλη τι έγινε? Είσαι καλά? Ρωτάνε ανήσυχα

-Ναι μια χαρά απλώς ο σκυλάκος ήθελε πρωινά παιχνίδια. Απαντώ ανάμεσα στις χαρούμενες κραυγές μου

Οι γονείς μου ρίχνουν ματιές μεταξύ τους κι ύστερα με πλησιάζουν.

-Καλύτερα να ετοιμαστείς σιγά σιγά. Θα χρειαστεί να πάμε νωρίτερα στο δικαστήριο για να κάνουμε μια κουβέντα με τον δικηγόρο.

-Και φυσικά από την στιγμή που θα ντυθείς δεν υπάρχει περίπτωση να χοροπηδάει πάνω σου και να γεμίζει τρίχες τα καλά σου ρούχα. Λέει η μητέρα μου δείχνοντας τον σκύλο που παίζει με το χέρι μου

Τους χαρίζω το πιο γλυκό μου βλέμμα.

-Δεν μπορώ να κάτσω λιγάκι μαζί του για παιχνίδι?

-Νεφέλη σε λιγότερο από μία ώρα θα περάσει ο Στέφανος με τον πατέρα του από 'δω για να πάμε όλοι μαζί. Δεν είναι σωστό να τους κάνουμε να περιμένουν.

Αναστενάζω απογοητευμένη.

-Καλά.

-Πλευρά Στέφανου-

-Έτοιμος? Ρωτάω τον πατέρα μου περιμένοντας τον στην εξώπορτα του σπιτιού μας

Κουνάει το κεφάλι του καταφατικά.

Από χθες δεν μιλάει πολύ και νιώθω το άγχος του.

Όλοι μας είμαστε αγχωμένοι καθώς εκτός από την αγωνία της εξέλιξης της δίκης, καλούμαστε οι περισσότεροι ως μάρτυρες.

-Μπαμπά είσαι εντάξει?

-Ναι, απλώς μου φαίνεται κάποιου είδους εφιάλτης όλο αυτό. Πίστευες ποτέ ότι θα πηγαίναμε εμείς οι δύο να παρακολουθήσουμε δίκη με κατηγορούμενη την μητέρα σου?

-Όχι, φυσικά και όχι. Μόνη της έμπλεξε όμως μπαμπά, δεν φταίμε εμείς. Λέω καθώς γυρίζω το κλειδί στην μίζα