Forgotten Love

Κεφάλαιο 46

-Είσαι σίγουρος?Θα την καταδώσεις στην αστυνομία? Τον ρωτάω χαϊδεύοντας τον με τα καλωδιομένα μου χέρια

Εννοείται πως θέλω να την δω πίσω από τα σίδερα της φυλακής.
Αυτή η γυναίκα παρολίγο να μου στερήσει την ζωή και αν δεν φυλακιστεί σύντομα,σίγουρα θα τολμήσει να το ξανακάνει.

Όμως ξέρω ότι παρόλα αυτά είναι η μητέρα του,ο άνθρωπος που τον γέννησε και τον μεγάλωσε.Και μπορώ να καταλάβω πόσο δύσκολο του είναι.

Σε όλους μας θα ήταν δύσκολο να πιστέψουμε ότι η μάνα μας,το ίδιο μας το αίμα,προσπάθησε να σκοτώσει άνθρωπο.

Με κοίταξε αποφασιστικά.

-Ποτέ δεν ήμουν πιο σίγουρος για κάτι άλλο στην ζωή μου,πίστεψε με. Έχω χάσει πάσα ιδέα για αυτή την γυναίκα.Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να βρω περισσότερα στοιχεία,ειδικά εκείνον από τα τηλεφωνήματα...

-Ποια τηλεφωνήματα? Ρωτάω απόλυτα μπερδεμένη

Τρίβει τους κροτάφους του με τα δάχτυλα του σε μια προσπάθεια να χαλαρώσει και να συγκεντρωθεί.

-Πριν επανέλθει η μνήμη μου,είχε τύχει να ακούσω μερικά κρυφά τηλεφωνήματα.Και προφανώς ήταν από τον συνεργό της,γιατί σίγουρα δεν ήταν μόνη της σε όλο αυτό.

Χαμηλώνω το βλέμμα μου.

-Τι συμβαίνει? Ρωτάει αμέσως μόλις το παρατηρεί

-Ξέρω ποιος είναι ο συνεργός της,Στέφανε.

-Πως?Ποιος?

-Ο Eric,ο πρώην μου.

Μόλις οι συγκεκριμένες λέξεις γλιστρούν από το στόμα μου εκείνος μένει αποσβολωμένος και εγώ ξαφνιάζομαι με τον εαυτό μου που εξακολουθώ να παραμένω τόσο ήρεμη.

-Πλάκα μου κάνεις!

-Μου το ομολόγησε ο ίδιος σήμερα το πρωί. Εξομολογούμαι

Πετάγεται από την καρέκλα και αρχίζει να βηματίζει πάνω κάτω στο μικρό και μουντό δωμάτιο καθώς ο θυμός του αρχίζει να αναζωπυρώνεται.

-Είχε το θράσος να έρθει εδώ και να στο ομολογήσει?Δεν το πιστεύω αυτό που ζούμε!

-Μην φωνάζεις,σε παρακαλώ!Είναι σχεδόν όλοι απ'έξω.

Γυρίζει προς το μέρος μου σαστισμένος.

-Μια στιγμή!Δεν έχεις πει τίποτα σε κανέναν?

Ξεφυσάω παραδομένη.

-Όχι,και ούτε σε σένα σκόπευα να το πω αλλά αφού ξέρεις για την μητέρα σου δεν υπάρχει λόγος να στο κρατήσω κρυφό.

-Είσαι με τα καλά σου?Αυτή είναι η ευκαιρία μας να πληρώσουν όλοι όσοι φταίνε και η ομολογία του είναι υπεραρκετή για να αποδείξουμε τα πάντα.

-Δεν είναι όλα τόσο εύκολα όσο τα παρουσιάζεις.

-Φυσικά και είναι Νεφέλη,αλλά μα τον Θεό δεν καταλαβαίνω την λογική σου. Λέει αγανακτισμένος

-Να σου την εξηγήσω,λοιπόν.Αρχικά ξέχνα το ενδεχόμενο να χρησιμοποιηθείς ως μάρτυρας επειδή έτυχε να ακούσεις την μητέρα σου σε κάποια τηλεφωνήματα αμφιβόλου προέλευσης,δεύτερον εκείνη προφανώς δεν πρόκειται να παραδεχτεί το παραμικρό και τρίτον το γεγονός ότι ήρθε ο Eric και μου είπε κάποια πράγματα ο ίδιος δεν σημαίνουν τίποτα,δεν τον ηχογράφησα ώστε να κρατήσω την ομολογία του και εκείνος δεν νομίζω ότι θα παραδοθεί από μόνος του.

-Εγώ πάλι πιστεύω πως όλα αυτά μπορούν να λυθούν αλλά δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά αυτή τη στιγμή.

-Ίσως και να έχεις δίκιο αλλά νομίζεις πως μου είναι εύκολο όλο αυτό?Μόλις που είχα ανοίξει τα μάτια μου και όλες αυτές οι αποκαλύψεις...πάλι καλά που μπήκε μέσα η Αντονέλα.Στέφανε φοβάμαι πολύ να μείνω μόνη μου,αν θελήσουν να τελειώσουν αυτό που άρχισαν?

-Γι'αυτό πρέπει να μάθουν όλοι την αλήθεια,για να μπορούμε όλοι μαζί να σε προστατεύσουμε.Στο υπόσχομαι,θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να πάρει ο καθένας ό,τι του αξίζει.

Όλα όσα λέει βγάζουν τόσο λογική σε αντίθεση με τις δικές μου σκέψεις.
Το κεφάλι μου για άλλη μια φορά βαραίνει και νιώθω μια έντονη θολούρα.

Ο Στέφανος το παρατηρεί αμέσως.

-Τι έπαθες? Με ρωτάει ανήσυχος και τρέχει δίπλα μου

-Από την ώρα που ξύπνησα από το κώμα νιώθω τόσο αδύναμη,ζαλίζομαι σχεδόν ανά ώρα και αυτά τα πόδια μου,δεν λέω να τα αισθανθώ.Λες και δεν είναι συνδεδεμένα με το υπόλοιπο σώμα μου.

-Έι!Κάτσε καλά!Μόλις σήμερα το πρωί ξύπνησες,τι ήθελες?Να σηκωθείς με την μια?Το αναισθητικό και όλα αυτά τα φάρμακα που σου χορηγούσαν τόσες μέρες έχουν ακόμα επίδραση πάνω σου.

Έχει δίκιο αλλά μου είναι δύσκολο να το συνηθίσω.

-Χαίρομαι που είσαι δίπλα μου,ειλικρινά σου μιλάω. Του εξομολογούμαι

-Και εγώ μωρό μου,και εγώ.