Forgotten Love

Κεφάλαιο 66

Δεν προλαβαίνω να βγω τελείως από το δωμάτιο όταν ακούω το κουδούνι της εξώπορτας να χτυπά μανιωδώς.

Κέντρο διερχομένων το έχουμε κάνει το σπίτι τελευταία μου φαίνεται.

Ένας ανήσυχος Στέφανος εμφανίζεται μπροστά μου μόλις καταφέρνω να ανοίξω.

-Χτυπάω εδώ και ένα τρίλεπτο, γιατί άργησες να ανοίξεις? Νόμιζα ότι κάτι έπαθες, μόνη σου είσαι? Με βομβαρδίζει καθώς κάνω στην άκρη για να του δώσω χώρο να μπει μέσα

-Έι έι έι μία-μία οι ερωτήσεις. Καταρχάς δεν σε άκουσα γιατί ήμουν στο δωμάτιο μου, δεύτερον είναι μαζί μου η Χριστίνα και ο Φίλιππος και τρίτον προφανώς αργώ να μετακινηθώ από το ένα μέρος στο άλλο, το ξέχασες?

Ξεφυσάει ανακουφισμένος.

-Απλώς ανησύχησα, με συγχωρείς. Λέει καθώς σκύβει για να μου δώσει ένα φιλί

Πάει να με προσπεράσει για να προχωρήσει προς το υπνοδωμάτιο μου όμως τον σταματάω πιάνοντας τον καρπό του.

Με κοιτάζει μπερδεμένος.

-Γιατί δεν πηγαίνουμε μέσα? Θέλω να χαιρετήσω τα παιδιά.

-Καλύτερα να τους αφήσουμε μόνους για λίγο, πρέπει να κάνουν μια εκ βαθέων συζήτηση στην οποία δεν μπορούμε να συμμετέχουμε.

Συνοφρυώνεται.

-Συνέβη κάτι σοβαρό?

Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά.

-Απλώς είναι κάτι προσωπικό. Τι λες? Πάμε μια βόλτα να τους αφήσουμε τελείως μόνους μέσα στο σπίτι? Προτείνω

Ξαφνιάζεται καθώς έχω πολύ καιρό να προτείνω κάτι τέτοιο και ύστερα ρίχνει μια ματιά προς το παράθυρο.

-Να πάμε αλλά κάνει λίγο παραπάνω κρύο σήμερα, μήπως θες να πάμε καλύτερα στο σπίτι μου?

-Όχι θέλω πολύ να βγω μια βόλτα στον έξω κόσμο, να πάρω λίγο καθαρό αέρα. Έλα ας κάνουμε μόνο το γύρω του τετραγώνου. Επιμένω

Έχω ανάγκη να δω λίγο τον ήλιο και να κάνω έστω έναν φαινομενικό περίπατο.

-Καλά, αλλά πως θα πάρεις το μπουφάν σου από την ντουλάπα σου χωρίς να ενοχλήσουμε τα παιδιά?

-Θα πάρω το μπουφάν του Φίλιππου από το δωμάτιο του.

Πράγματι αφήνω ένα σημείωμα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας ενημερώνοντας για την σύντομη απουσία μου και φορώντας το χοντρό μπουφάν του αδερφού μου βγαίνω έξω.
Το χειμωνιάτικο κλίμα δροσίζει αμέσως τα μάγουλα μου και βάζω τα χέρια μου μέσα στις μεγάλες τσέπες του μπουφάν με σκοπό να τα προλάβω πριν παγώσουν. Ο Στέφανος με βοηθά να σταθεροποιήσω το καροτσάκι στον τσιμεντένιο δρόμο κι ύστερα αρχίζει να με τσουλάει.