Forgotten Love

Κεφάλαιο 44

-Πλευρά Στέφανου-

Πέντε μέρες...

Πέντε καταραμένες μέρες έχουν περάσει και εκείνη βρίσκεται στην ίδια κατάσταση.

Κάθε φορά που ο γιατρός έβγαινε από την εντατική μετά την καθιερωμένη καθημερινή εξέταση,όλοι πέφταμε πάνω του μήπως και μας έλεγε κάτι καινούριο,κάτι ευχάριστο.

Μα κάθε μέρα η ίδια φράση έβγαινε από τα χείλη του.

Η κατάσταση είναι σταθερή.

Τίποτα λιγότερο,τίποτα περισσότερο.

Κι όλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν αν αυτό είναι καλό ή κακό.

Όλοι εκτός από εμένα.

Οι λέξεις του γιατρού εκείνο το βράδυ είχαν καρφωθεί στο μυαλό μου και δεν έλεγαν να φύγουν.Ήξερα πως είχαμε φτάσει στην χειρότερη περίπτωση,αφού ήταν φανερό ότι είχε πέσει σε κόμμα.

Οι γονείς της προσπαθούν να διατηρήσουν την ελπίδα τους και εμείς προσπαθούμε να τους ξεκουράσουμε.Έχουν καταντήσει να κυκλοφορούν σαν ζόμπι και κάθε βράδυ τσακώνονται μαζί μας επειδή αρνούνται να πάνε σπίτι για ξεκούραση.

Χθες το βράδυ έμεινα εγώ μαζί της.

Νιώθω ένα μικρό σκούντηγμα στον ώμο μου και ανοίγω τα μάτια μου με δυσκολία

-Καλημέρα. Λέω στον Φίλιππο και την Αντονέλα καθώς τεντώνομαι στην καρέκλα

Τα κόκκαλα μου διαμαρτύρονται από την ταλαιπωρία στην οποία έχω υποβάλλει το σώμα μου τις τελευταίες μέρες.

-Σήμερα το βράδυ θα κάτσουμε εγώ με την Χριστίνα στο νοσοκομείο,αύριο η Αντονέλα και μεθαύριο οι γονείς μου.

Τρίβω τα μάτια μου και έπειτα ρίχνω μια ματιά προς τη Νεφέλη.

-Δεν χρειάζεται,μπορώ να μείνω κι άλλο.

-Δεν ακούω κουβέντα Στέφανε.Έχεις μείνει στο πλευρό της τα τελευταία τέσσερα βράδια,καιρός να κοιμηθείς και λίγο σαν φυσιολογικός άνθρωπος.

-Έχει δίκιο ο Φίλιππος,τόσα άτομα είμαστε.Κρίμα κι άδικο να περνάς μόνο εσύ τέτοια ταλαιπωρία.

Ξεφυσάω.

-Και που να πάω?Γιατί στο σπίτι μου δεν ξαναγυρίζω. Δηλώνω κατηγορηματικά

-Μπορείς να μείνεις στο δικό μας αλλά μήπως το παρατραβάς λίγο το θέμα με την οικογένειά σου?Μέχρι και το κινητό σου έχεις αφήσει αφόρτιστο τόσες μέρες μόνο και μόνο για να μην σε ενοχλούν.Θα ανησυχούν οι άνθρωποι.