Forgotten Love

Κεφάλαιο 64

Δύο εβδομάδες μετά από εκείνη την νύχτα η ζωή μου έχει αλλάξει ή πιο συγκεκριμένα έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης μου. Είμαι αποφασισμένη να μου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή ακόμα κι αν παραμείνω στο αναπηρικό αμαξίδιο.

Απολαμβάνω τον πρωινό μου καφέ μόνη μου για πρώτη φορά μετά το δυστύχημα κι αυτό από μόνο του είναι ένα σημάδι ότι η νέα χρονιά θα είναι καλή.
Πριν προλάβω όμως να ολοκληρώσω την σκέψη μου, το κουδούνι της πόρτας με κάνει αμφισβητήσω τον καλό οιωνό.

Τελικά κανείς δεν θέλει να μείνω λίγο μόνη μου, ούτε καν το σύμπαν.

Ανοίγω την πόρτα για να δω μια Χριστίνα νευρική.

-Καλημέρα και σε σένα. Λέω ειρωνικά καθώς με προσπερνάει φουριόζα

Πετάει την τσάντα της στον καναπέ και κάθεται σε μια καρέκλα ξεφυσώντας.

-Μόνη σου είσαι? Ρωτάει ανήσυχα

-Ναι η μάνα μου πετάχτηκε μέχρι το ζαχαροπλαστείο να βοηθήσει τον πατέρα μου γιατί έπεσε λίγη δουλειά και ο Φίλιππος είναι ακόμα στην εργασία του.

Όπως είπα και προηγουμένως, πρώτη φορά με αφήνουν μόνη στο σπίτι. Και αυτό έγινε, φυσικά, μετά από πολλές διαβεβαιώσεις προς την μητέρα μου ότι θα είμαι εντάξει γι'αυτές τις δύο ώρες που θα λείπει.

-Ωραία γιατί είναι ανάγκη να σου μιλήσω...ιδιαιτέρως.

Κάνω νόημα να της βάλω καφέ αλλά εκείνη αρνείται και αντ' αυτού αρπάζει την πιατέλα με τα μελομακάρονα.
Κάθε φορά που είναι εκνευρισμένη το ρίχνει στο φαγητό.

-Τι συμβαίνει παιδί μου?.

Εντάξει κάτι σοβαρό συμβαίνει.

-Γύρισε ο Γρηγόρης, Νεφέλη. Λέει τρομοκρατημένη

-Πλάκα κάνεις! Μετά από τόσα χρόνια?

-Καμία πλάκα δεν κάνω. Εμφανίστηκε στην πόρτα μου προχθές και με ζητούσε πίσω.

Την κοιτάζω καχύποπτα.

-Δεν πιστεύω να σκέφτεσαι επανασύνδεση μαζί του και να ήρθες να το συζητήσουμε. Γιατί είπαμε, είσαι η κολλητή μου αλλά πλέον είσαι και η κοπέλα του αδερφού μου. Και όπως ήμουν διατεθειμένη να σπάσω στον ξύλο τον αδερφό μου σε περίπτωση που σε πλήγωνε, έτσι είμαι διατεθειμένη να σου βγάλω το μαλλί τρίχα τρίχα αν πληγώσεις τον αδερφό μου. Την προειδοποιώ

-Ηρέμησε! Αμέσως να με ξεμαλλιάσεις. Τον αγαπάω τον Φίλιππο, Νεφέλη, αλλά και μαζί του να μην ήμουν δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω πίσω στον Γρηγόρη. Μου φέρθηκε απαίσια κι αυτό δεν ξεχνιέται εύκολα.