Forgotten Love

Κεφάλαιο 22

Δεν μπορώ να πιστέψω όλο αυτό που συνέβη.
Ανοίγουμε την σιδερένια πόρτα,η οποία κάνει το χαρακτηριστικό τρίξιμο φανερώνοντας τα χρόνια που βρίσκεται εκεί.

Ο κήπος της γιαγιάς.

Πόσα καλοκαίρια της ζωής μου έχω περάσει μέσα σε αυτόν τον κήπο και πόσα χρόνια έχω να έρθω εδώ?
Όλα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.

-Φίλιππε, Νεφέλη! Μια γυναικεία φιγούρα τρέχει καταπάνω μας και μας αγκαλιάζει

-Αντονέλα μου! Σφίγγω τα χέρια μου γύρω από την ξαδέρφη μου

Έχω να την δω γύρω στα πέντε χρόνια,όσα χρόνια δηλαδή έχει που μετακόμισε με τους γονείς της στην Αμερική.

Τώρα σπουδάζει business administration and management στο New York University.Τόσα χρόνια μιλούσαμε μέσω skype αλλά τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με την φυσική επαφή.

-Πότε ήρθες? Την ρωτάει ο αδερφός μου

-Σήμερα το πρωί. Απαντάει χωρίς να μας αφήσει από την αγκαλιά της

-Η θεία και ο θείος?

-Μαζί με τους δικούς σας είναι για τις προετοιμασίες της κηδείας.Μου είπαν ότι θα είστε εδώ και είπα να έρθω. Λέει

Κατευθυνόμαστε προς το σπίτι και καθόμαστε στα εξωτερικά σκαλάκια.

-Θυμάστε που σκαρφαλώναμε στο δέντρο όταν ήμασταν παιδιά? Ρωτάω δείχνοντας την ροδιά απέναντι μας

-Βασικά εγώ με την Αντονέλα σκαρφαλώναμε.Εσύ από τότε ήσουν φοβιτσιάρα. Με πειράζει ο Φίλιππος για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα

-Εγώ φταίω που δεν ήθελα να σπάσω κανένα πόδι? Λέω και γελάμε ελαφρώς μα μόλις θυμόμαστε τον λόγο που ήρθαμε το γέλιο κόβεται μαχαίρι

-Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω.Νομίζω ότι σε λίγο θα μας φωνάξει να μαζευτούμε να φάμε τις πίτες της όπως τότε. Λέει η Αντονέλα

-Σε αγαπούσε πολύ.Είχες το όνομα της άλλωστε. Της υπενθυμίζω

-Γιατί εσένα?Έλεγε ότι ήσουν η πιο ώριμη από τους τρεις μας,ποτέ δεν της είχες δημιουργήσει πρόβλημα σε αντίθεση με εμάς που ήμασταν ζιζάνια. Μου ανταποδίδει

-Εμένα μου είχε πει πως ήμουν ο άντρας του σπιτιού της από τότε που πέθανε ο παππούς. Θυμάται ο Φίλιππος με κατεβασμένο το κεφάλι

-Μας αγαπούσε πάρα πολύ και τους τρεις.Και εμείς τι κάναμε?Σταματήσαμε να την επισκεπτόμαστε τα τελευταία τρία χρόνια.