Forgotten Love

Κεφάλαιο 69

ChapterMarathon Day 2 το οποίο άργησε αρκετά. Η κατάσταση όμως που επικρατεί στην Ελλάδα τις τελευταίες εβδομάδες δεν μου επέτρεπε ψυχολογικά αλλά και ηθικά να ανεβάζω κεφάλαια ενώ συνάνθρωποι μου χάνουν τις περιουσίες τους και κινδυνεύουν. Ελπίζω να είστε όλοι καλά.

-Πλευρά Νεφέλης-

Εκείνο το βράδυ ήταν ένα από τα ομορφότερα βράδια της ζωής μου. Του έδωσα τις εξηγήσεις για την πρωινή αλλόκοτη συμπεριφορά μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κι εκείνος μπόρεσε να καταλάβει. Μπόρεσε να καταλάβει ότι τα βουρκωμένα μάτια ήταν αποτέλεσμα της απρόσμενης αυτής κατάληξης της εξέτασης και η απότομη συμπεριφορά μου απέναντι του μέρος του σχεδίου μου να μην καταλάβει κάτι.

Δεν κοιμηθήκαμε όλη την νύχτα. Ο ενθουσιασμός έτρεχε στις φλέβες μας από κοινού κάνοντάς μας να σχεδιάζουμε πράγματα που μέχρι τότε δεν τα είχαμε καν στο μυαλό μας.

Το πρωί γυρνώντας σπίτι τους βρήκαμε όλους μαζεμένους να τρώνε πρωινό οπότε το θεώρησα κατάλληλη ευκαιρία να τους δείξω τις νέες μου ικανότητες. Οι αντιδράσεις τους ήταν κοινές, σαν να είχαν συγχρονιστεί. Πρώτα έμειναν να με κοιτάνε παγωμένοι, ύστερα ούρλιαξαν κι αργότερα άρχισαν να κλαίνε.

Προφανώς και θέλω ακόμη πολύ χρόνο για να γίνω όπως παλιά. Ο φυσιοθεραπευτής μου είπε πως σημαντικό ρόλο έπαιξε η θέληση μου που τον τελευταίο καιρό είχε φτάσει ψηλά και οι συνεχείς επαναλήψεις των ασκήσεων που με ενδυνάμωσαν.
Μου ζήτησε να το χαρώ, όπως κι έκανα, αλλά παράλληλα να συνειδητοποιήσω ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας.

Προς το παρόν έχω την δυνατότητα να κάνω δύο - τρία βήματα με την βοήθεια κάποιου. Σιγά σιγά θα αρχίσω να περπατάω με πατερίτσες, ύστερα με μπαστούνι και τέλος μόνη μου. Όσον αφορά τον χορό, τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμη. Ίσως σιγά σιγά και σταθερά μπορέσω να χορέψω ξανά, ίσως κι όχι. Αυτό θα το δείξει ο χρόνος.

Ό,τι και να γίνει πάντως τις έχω πάρει τις αποφάσεις μου σχετικά με αυτό το θέμα.

-Θέλω να ανοίξω μια δική μου σχολή χορού. Ανακοινώνω σε όλους την ώρα του μεσημεριανού

Ο ήχος των πιρουνιών σταματάει να ακούγεται μαζί με το εύθυμο κλίμα. Όλοι πλέον έχουν το βλέμμα τους στραμμένο πάνω μου.

-Γιατί με κοιτάζετε όλοι έτσι? Τους ρωτάω παραξενεμένη

Ο πατέρας μου ξεροκαταπίνει την μπουκιά του πριν πάρει πρώτος τον λόγο.