Forgotten Love

Κεφάλαιο 56

-Πλευρά Νεφέλης-

Ξυπνάω όπως πάντα μόνη μου σε αδειανό κρεβάτι.

Φωνάζω την μητέρα μου για να με μεταφέρει στο αμαξίδιο και ύστερα ξεκινάω την μέρα μου.

Πλένω τα δόντια μου και το πρόσωπο μου χωρίς να μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη αφού δεν φτάνω καθισμένη.

Η μητέρα μου μου βάζει να φάω πρωινό και προσπαθεί να μου πιάσει κουβέντα όσο πλένει τα πιάτα.

-Τι θέλεις να σου μαγειρέψω σήμερα?

Ανασηκώνω τους ώμους αδιάφορα πριν δαγκώσω λίγη από την φρυγανιά μου.

-Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση, αν και θα μπορούσα μαγειρέψω εγώ σήμερα. Δεν πρέπει να πας στο μαγαζί άλλωστε?

-Έχει πάει ο πατέρας σου, έτσι κι αλλιώς το πρωί δεν έχει πολύ δουλειά. Λέει

Η απάντηση της ήταν αναμενόμενη. Δεν με αφήνουν ποτέ πια μόνη και έχω να κάνω δουλειές από πριν το ατύχημα.

Είναι ένα από τα πράγματα που με εκνευρίζουν αλλά τους το έχω τονίσει επανειλημμένα χωρίς αποτέλεσμα και δεν θέλω να τσακωθώ για άλλη μια φορά.

Έχω βαρεθεί πραγματικά όμως με το να μην κάνω τίποτα όλη μέρα.

Ούτε καν θυμάμαι μάλιστα πότε ήταν η τελευταία φορά που βγήκα έξω για μια απλή βόλτα.

Ζήτημα αν ήταν συνολικά πέντε φορές όλη την χρονιά κι αυτές με το ζόρι.

Σε αυτό βέβαια φταίω μόνο εγώ αφού τόσο οι γονείς μου όσο και οι υπόλοιποι έχουν προσφερθεί άπειρες φορές να με βγάλουν βόλτα.

Και το προσπάθησα, αλήθεια το προσπάθησα μα κάθε φορά ένιωθα όλους τους περαστικούς να με κοιτάζουν με λύπηση εξοργίζοντας με.

Έτσι, η μόνη μου βόλτα πλέον είναι μέχρι το μπαλκόνι κι αυτό ίσα ίσα για να με δει λίγο ο ήλιος.

-Θα είμαστε παρέα όλο το πρωί όπως παλιά θυμάσαι? Χαμογελάει με την γνωστή μητρική γλύκα

Εννοείται πως θυμάμαι.

Όταν ήμουν ακόμα κοριτσάκι, στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, καθόταν μαζί μου κάθε πρωί που τύχαινε να είμαι άρρωστη.

Αχ η μαμά μου ήταν πάντα εδώ όταν την χρειαζόμουν.

Τσουλάω το αμαξίδιο μέχρι το μέρος της και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την μέση της ακουμπώντας το μάγουλο μου στην πλάτη της.