επικινδυνη αποστολη

12

Κέιτ...

Τον άκουσα την στιγμη που περίμενα στη στάση για το λεωφορείο...Διέσχισα τον δρομο που μας χώριζε και σε δυο λεπτά έφτασα διπλα του...Αν και με τα σημαδια έντονα,το προσωπο του έδειχνε πολυ καλύτερα απο το προηγούμενο βράδυ...
<<Δεν χρειαζόταν ξερεις να τα κάνεις ολα αυτα εχτές το βραδυ>>τον ακουσα να λεει και στριφογυρισα τις κόρες καθολου εντυπωσιασμενη απο την αντίδραση του...
<<Ενα απλο ευχαριστώ φτάνει Φροστ...>τόσο δύσκολο του ειναι να δέχεται βοήθεια τέλος πάντων;
<<Ο Ρόι στο έκανε ετσι;>>τον ρώτησα προσπαθώντας να μαθω τι συνέβη το προηγούμενο βράδυ
<<Συγκεκριμενα ο Μπρούνο...>>
Ειπε πως ενημερωσε το F.B.I για την συνάντηση και τους περίμεναν εκεί...Ο Ροι τον υποπτευτηκε κατευθειαν και δεν του το έκρυψε...Εκείνος αρνήθηκε καθε ανάμειξη καταφέρνοντας για την ώρα να διώξει καθε υποψία απο πάνω του χωρις όμως να βγει αλώβητος...Μολις μου εξηγησε το σχέδιο του καταλαβα τι προσπαθούσε να κάνει...Αν καταφερνε να κερδίσει την εμπιστοσυνη του Ροι τα πράγματα θα ηταν πολυ πιο εύκολα και θα μπορουσε να μαθει οτι χρειαζοταν χωρις να κινησει υποψίες...
Ανεβηκα στη μηχανή ακουμπώντας στην αρχη διστακτικά τα χερια γυρω απο τη μεση του καθως δεν ηξερα που να τα βάλλω και τα τυλιξα γυρω του νιώθοντας τον να επιταγχυνει...Ηταν η πρωτη φορά που βρισκόμουν τόσο κοντά του ρουφώντας το άρωμα του...Εβγαζε κάτι μεθυστικο και αρρενωπο συνδυάζοντας τη μυρωδια του σανδαλοξυλου και κατι πικαντικου,σαν μαυρο πιπερι,σε τελειο συνδυασμο αφήνοντας μια μικρη υποψία κεχριμπαριου...Του ταιριαζε τέλεια...
Μολις φτάσαμε κοντά μειωσε ταχύτητα σταματώντας δυο τετραγωνα μακρυά απο το μαγαζί...Κατεβηκα βιαστικά βάζοντας μια απόσταση μεταξυ μας...
<<Κειτ...Σ'ευχαριστω για οσα έκανες εχτές...Δεν μπορουσα να πάρω τα ποδια μου ποσο μαλλον να οδηγήσω σπίτι μόνος μου...Πρεπει να σε ταλαιπωρησα πολύ...>>χαμογελασα ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους
<<Μην το σκέφτεσαι,άλλωστε ηταν το λιγοτερο που μπορουσα να κανω αφου με βοηθησες και 'συ με το θεμα του Αρτσι>>απαντησα εννοώντας αυτο που έλεγα...Αν δεν ειχε λυσει το θέμα δεν ξερω και 'γω τι θα έκανα...
<<Δεν σε καταλαβα οταν εφυγες...Τα παυσιπονα ήταν αρκετα δυνατά και με πηρε αμεσως ο ύπνος>>
<<Μην ανησυχεις...Ολα καλά...>>τον διαβεβαιωσα για μια ακομη φορα και ξεκίνησα να φύγω γυρνώντας όμως την τελευταία στιγμή και πάλι προς το μέρος του<<Δεν θυμασαι τιποτα αλλο απο το χθεσινο βραδυ;>>ρώτησα δήθεν αδιάφορα...Με κοιταξε για λιγο και η απορία διαγράφηκε στο προσωπο του...
<<Οτι με βοήθησες να ανέβω στο διαμερισμα και φροντισες να τραύματα μου...Γιατι;Μου διαφεύγει κάτι;>>
<<Όχι!Τίποτα...Αυτό εννοούσα...>>δεν θυμόταν τιποτα<<...Θα σε δω αργότερα γιατι εχω αργησει...>>προσθεσα βιαστηκα και αρχισα και πάλι να απομακρύνομαι...Έδειχνε να μην θυμάται οτι με φίλησε...Δεν πειραζει,καλυτερα έτσι...Μην γίνονται και παρεξηγήσεις...Αλλωστε δεν ηταν τιποτα σπουδαίο...Μόνο ενα ηλίθιο φιλί...

Κοίταξα για μια ακομη φορά το ρολόι στηριζοντας βαριεστημένα το βάρος μου πάνω στο παγκο...Επιτέλους,σε μιση ωρα σχολαζα...Οι περισσοτεροι ειχαν αρχίσει να φεύγουν πριν μια ώρα και με εξαίρεση λιγα τραπέζια δεν ειχε μείνει πολύς κόσμος...Μονο μερικοί που ειχαν γινει λιώμα και θα σε λίγο θα έφευγαν και αυτοί...
<<Για πες...Τι θα κάνεις σημερα;Εχεις σχέδια για μετά;>>ηρθε η φωνη του Καιλ πισω απο τον πάγκο...Γυάλιζε τα ποτήρια τοποθετώντας τα στη θεση τους...
<<Όχι,θα παω σπίτι...Ειμαι κομμάτια...>>οπως καθε Σάββατο έτσι και σήμερα το μαγαζί ειχε γεμίσει για τα καλα...Ευτυχως αυριο ητανΚυριακή και ήμασταν κλειστά...
<<Αν θες κερνάω ποτάκι...>>ξεκίνησα αλλα τον σταμάτησα πριν συνεχίσει...
<<Αλλη φορά εντάξει;>>
<<Θα το θυμάμαι>>χαμογελασε κλείνοντας παιχνιδιάρικα το ματι...
Ηταν φορες που με έβγαζε εξω απο τα ρουχα μου με τα προκλητικα του σχολια αλλα αν ήθελε μπορουσε να γίνει πολυ συμπαθητικός...
<<Έλα,πήγαινε τις τελευταίες μπύρες στο τέσσερα και μετά φυγε>>ειπε βλέποντας με κουρασμένη και ετοιμη να κατάρρευσω...Του χαμογέλασα γεμάτη ευγνωμοσύνη και πηγα να σερβίρω το τελευταίο μου τραπέζι...Καθώς πλησιαζα αρχισαν και πάλι τα σφυρίγματα και τα ρουφηχτα φιλια στον αερα...Τους αγνοησα ακουμπώντας τα μπουκάλια στο τραπέζι με τη ιδεα να τα κοπάνησω στα κεφάλια τους μου φάνηκε ιδιαίτερα δελεαστική εκείνη τη στιγμή...Άρχισα να αδιαζω το δισκο οταν ενιωσα καποιον να με πιάνει απο το καρπό...Ηταν παλι ο βλακας ο Λαρι...Ενα απο τα τσιρακια του Ροι που μου δημιουργούσε μονίμως προβλήματα...
<<Δεν θα μας κάνεις σήμερα λίγη παρεα;>>ειχε πάλι όρεξη να τ'ακούσει...Τιναξα το χερι μου ελεφευρωνοντας τον καρπό μου...
<<Sorry,σχολαω>>απαντησα ξερά αφήνοντας και το τελευταίο μπουκάλι
<<Αρα μπορεις να κατσεις λιγο παραπάνω...>>
<<Δεν γίνεται,βιάζομαι>>
<<Γιατι γίνεσαι ετσι;>>με τράβηξε πανω του αναγκάζοντας με να παραπατησω και ένιωσα την γεματη αλκοολ αναπνοη του πανω μου...Τον έσπρωξα δυνατα κανοντας τον να χασει την ισορροπία του με αποτέλεσμα να πέσει απο τη καρέκλα...Οι φίλοι του δίπλα αρχισαν να γελάνε...
<<Παλιο σκροφα!>>σηκώθηκε τρεκλιζοντας και πριν προλάβω να αντιδράσω με αρπαξε απο τον λαιμο σπρώχνοντας με,με δύναμη πανω στο τοίχο...Σηκωσα το γόνατο μου χτυπώντας τον χαμηλά χωρις να καταφέρω όμως να βάλω αρκετη δύναμη...Μια βρισια βγηκε απο τα χειλη του και τον ενιωσα να χαλαρώνει στιγμιαία την λαβη του πριν τυλιχτουν και παλι τα δαχτυλα του γύρω μου με περισσοτερη δυναμη αυτη τη φορά κοβωντας μου την αναπνοή...
<<Ά...αφησε με...>>η φωνη μου βγηκε με δυσκολία...Άρχισα να κοπαναω τα χέρια του προσπαθωντας να ελευθερωθω,περνοντας καθε ανάσα με δυσκολία,νιώθοντας ολο και πιο αδύναμη πριν αρχισουν τα πάντα γυρω μου να μαυριζουν...

Till next episode...😝