επικινδυνη αποστολη

24

Κειτ...

Αριστερό κροσέ,δεξί κροσέ,σκυψιμο,αριστερο...δεξί.. σκύψιμο...
<<Ξανά!>>
Οι κινησεις του αρχισαν να γίνονται πιο γρηγορες και έσφιξα τα δόντια προσπαθώντας να ακολουθησω τον ρυθμό του
<<Πιο γρήγορα Κειτ!>>φωναξε βλεποντας με να επιβραδυνω...Πιεσα τον εαυτο μου προσπαθώντας να αγνοήσω τον πονο που μου προκαλουσε καθε μου κίνηση...
<<...Και τέλος!>>φώναξε δυνατά...Σταματησα νιωθοντας τους ωμους μου να καίνε...Κάθισα βαριά στο πατωμα προσπαθωντας να βρω την αναπνοή μου...Πρεπει να προπονουμασταν πολυ ώρα...Κοιταξα το ρολοι μου συνειδητοποιώντας ξαφνιασμενη ποσο αργα ειχε πάει...Εκανα να σηκωθω και μου προσφερε το χερι για να με βοηθήσει...
<<Ευχαριστώ...>>
<<Κανενα προβλημα>>χαμογελασε κρατώντας λιγο περισσότερο το χέρι μου...Τραβηχτηκα διακριτικά και κατευθύνθηκα προς τον πάγκο μαζεύοντας τα πραγματα μου
<<Έχεις καλα χτυπηματα,πρεπει να δουλεψεις λίγο στην ταχυτητα...Επιβραδυνεις χωρις να το καταλάβεις>>κάθισε δίπλα μου παρακολουθώντας με καθώς τακτοποιουσα και τα τελευταία πράγματα μέσα στη τσάντα
<<Θέλεις να σε πετάξω πουθενα;Ειναι λίγο αργα για να κυκλοφορεις εξω>>προσφέρθηκε ευγενικά
<<Ευχαριστω,δεν ειμαι μακρυά>>φόρεσα την ζακέτα μου και πέρασα την τσάντα πανω απο τους ώμους μου <<Καληνύχτα Ζακ και ευχαριστώ για σήμερα>>προσθεσα πριν φυγω από την αίθουσα
<<Καληνύχτα Κειτ>>

Έσφιξα την ζακέτα γυρω μου νιώθοντας να κρυώνω...Έβρισα τον εαυτο μου για την χαζομάρα μου να μην πάρω μπουφάν πριν φυγω απ'το σπίτι και άρχισα να περπατάω με γρήγορο βήμα...Δεν ειχα κάνει πολλά βήματα οταν ένιωσα μια ξαφνική ανατριχίλα...Ο δρομος ηταν ερημος και πέρα από τα δικά μου βήματα ακούγονταν και ενα ακομη ζευγαρι καπου πισω μου...Έσκυψα δηθεν να δέσω το κορδόνι μου...Ειδα κάποιον μεσα απο τον καθρεφτη του αυτοκινητου που βρισκόταν παρκαρισμένο δίπλα μου...Στον απεναντι δρομο,λιγα μετρα πισω μου τον ειδα να στέκεται στην άκρη του δρόμου...Προσπαθησα να μεινω ψύχραιμη και σηκωθηκα φτανοντας με γρηγορα βηματα στην κεντρική λεωφόρο...Ειχε παντα κινηση εκει και θα μπορουσα πιο ευκολα να του ξεφύγω...Περιμενα να αλλαξει το φαναρι και μολις εδειξε κοκκινο ετρεξα διασχιζοντας το δρομο αδιαφορώντας για τα αυτοκινητα που αρχισαν να κορνάρουν...Συνεχισα να τρεχω περνώντας και το επομενο φανάρι με ενα αυτοκίνητα να φρεναρει απότομα ελάχιστα εκατοστα απο τα ποδια μου...Τα εξαγριωμενα λογια του οδηγου μετα βιας εφταναν πλεον στα αυτια μου καθως ειχα απομακρυνθει...Σταματησα μονο οταν ημουν σιγουρη πως με ειχε χάσει...Εγειρα μπροστα στηρίζοντας τα χέρια μου στα γόνατα εισπνεοντας βαθιά με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή...Ποιος ηταν;Ποιος με παρακολουθουσε;Δεν κατάφερα να δω το προσωπο του αλλα ηταν η πρωτη φορα που ένιωσα μετα απο αρκετο καιρό οτι καποιος με παρακολουθουσε...Ηταν ο Ροι;Με ειχε καταλάβει;..Ή μήπως...Η σκέψη καρφώθηκε στο μυαλό μου και ένιωσα να χανω την γη κατω απο τα ποδια μου...Κοιταξα πανικόβλητη γυρω μου...Δεν μπορεί...Δεν μπορεί να με βρήκαν...Αν ξέρουν που μενω;Δεν μπορώ να γυρίσω στο διαμέρισμα μου...Έσφιξα την τσαντα πανω μου και αρχισα να κατευθύνομαι με γρήγορο βημα προς την αντιθετη κατεύθυνση...

Τι μου κανετε;Εχω καιρο να ανεβασω το ξερω😕Τρεχω και δε φτανω αυτο το διαστημα τωρα που μπηκα σε μια ταξη ομως ελπιζω ομως να μπορεσω να ανεβαζω και παλι κεφαλαια τακτικα❤

Till the next one 😘...