επικινδυνη αποστολη

30

Καθόμουν μ'ενα ποτήρι ουίσκι και το βλέμμα καρφωμένο στο κενό πριν με φέρει πισω στη πραγματικότητα ο ηχος της πόρτας...Σηκώθηκα και ανοιξα αφήνοντας την να περασει...
<<Σκεφτηκα να περάσω να δω πως εισαι πριν παω σπιτι...>>μπηκε μέσα ακουμπώντας την τσάντα της στο τραπεζι...Ηρθε και κάθισε διπλα μου ακουμπώντας την παλαμη της πανω στο γονατο μου
<<Πως εισαι;>>ηπια το υπολοιπο υγρό απο το ποτηρι πριν σηκωθώ απότομα βαζοντας μια αποσταση μεταξυ μας...Με κοιταξε ξαφνιασμενη αλλα δεν ειπε τίποτα...
<<Πριν δεν...Ας πουμε δεν σκεφτόμουν καθαρα με αποτέλεσμα να ξεχασω κάτι πολύ σημαντικό...>>άρχισα να λεω ακουμπώντας το ποτήρι στο τραπέζι<<...Ημουν με τον Ροι οταν έφερε ο Μπρουνο την Αμάντα...Μας ειπε πως κατάφερε να πάρει το οπλο απο έναν πελάτη πυροβολώντας τον... Οσο εκείνος μιλούσε η Αμάντα προσπάθησε να τραβηξει την προσοχη μου δείχνοντας κατι στο χερι της αλλα εκεινη την στιγμη δεν μπόρεσα να καταλάβω τι εννοούσε...Αφου την...Αφού εφυγαν ο Ροι και ο Μπρούνο απο το δωμάτιο βρήκα ενα κομματι χαρτι μέσα στην παλάμη της...>>το εβγαλα απο την τσεπη τείνοντας το προς το μερος της...Το ξεδιπλωσε κοιτωντας το εξεταστικα <<12:10;..τι σημαινει αυτο;>>σήκωσε το βλεμμα της με απορία
<<Δεν ξερω...>>ανασηκωσα τους ωμους απογοητευμένος που δεν της ελεγε ουτε εκεινης τιποτα...
<<Πες μου,ειχε καταφέρει κανεις να αποδρασει απο το μερος που σας κρατούσαν φυλακισμενες;>>με κοίταξε ξαφνιασμενη απο την ερώτησή μου πριν τελικα απαντήσει
<<Είχαν προσπαθήσει πολλές...Αλλα χωρις επιτυχια και η τιμωρια ηταν...Προτιμούσες να μην το επιχειρήσεις...Ηταν αδυνατον να τους ξεφύγεις και ολες το ξέραμε>>
Έμεινα για λίγο σιωπηλός πριν διατυπωσω την άποψη μου<<Δεν προσπαθούσε να αποδράσει...Ήθελε να την πιασουν αλλα δεν ηθελε απλα να την τιμωρησουν...Ηξερε πως σκοτωντας εναν απο τους πελάτες του Ροι θα ερχόταν κατευθείαν αντιμετωπη με εκείνον...>>
<<Γιατι να το θέλει αυτό;>>
<<Νομίζω...Νομιζω οτι ηθελε να ερθει σε επαφη μ'εμενα...Της ειχα πει πως δουλευα για τον Ροι...Ηξερε οτι προσπαθουσα να τον ενοχοποίησω και να βρω τα κορίτσια...Αυτό το χαρτι προοριζόταν για μενα και κατι προσπαθεί να μου πει...
<<Πιστεύεις πως εχει να κανει με το μέρος που την ειχαν αιχμαλωτη;Προσπαθεί να σου πει που ειναι;>>
<<Ναι...Το πιο πιθανό...Αλλα δεν καταλαβαινω...>>κουνησα το κεφάλι μπερδεμένος...
<<12:10...>>μουρμουρισε μεσα απο τα χείλη της<<Αν ειναι κατι αλλο και οχι ωρα;Αν ειναι ημερομηνία;12/10...12 οκτωμβριου;Ή το αντίστροφο...10 Δεκεμβρίου;>>
Καθισαμε ωρες στον υπολογιστη ψάχνοντας συμβάντα που εγιναν εκεινες την ημερομηνια μεχρι το σημερινό έτος...Σηκώθηκα να φτιάξω καφέ αφήνοντας την Κειτ να συνεχίσει...
<<Δεν καταλαβαίνω...Δεν βγάζει πουθενά>>χασμουρηθηκε παίρνοντας με ευγνωμοσύνη την κουπα που της προσέφερα...Καθισα ξανά διπλα της ακουμπώντας την κουπα μου στο τραπεζάκι
<<Ασε με να συνεχίσω...>>πηρα το λάπτοπ απο τα χερια της συνεχίζοντας την έρευνα....
Λιγη ωρα αργότερα χασμουρηθηκα δυνατα κλεινοντας την οθονη
<<Εχει παει αργα,καλυτερα να συνεχίσουμε αυριο με καθαρο μυαλο...>>ακούμπησα διπλα μου το λάπτοπ πριν γυρισω προς το μερος της...Είχε γείρει πίσω στο καναπε με τα ματια κλειστά
<<Κέιτ;>>ψιθύρισα ακουμπώντας την απαλά στον ώμο αλλά δεν κουνήθηκε και συνέχισε να κοιμάται...Προτίμησα να μην την ξυπνήσω,άλλωστε ηταν πολυ αργα για να φυγει τετοια ωρα...Την σηκωσα προσεχτικα στην αγκαλια μου νιωθοντας την να γερνει πανω στο στερνο μου...Το γνώριμο αρωμα της επνιξε τα ρουθουνια μου και το βλέμμα μου έμεινε καρφωμένο στο πρόσωπο της...Ηταν τοσο όμορφη και φαινόταν τόσο ήρεμη οταν κοιμόταν...Την πηγα στο δωματιο ακουμπωντας την προσεχτικά στο κρεβάτι...Εβγαλα τα παπούτσια της προσπαθωντας να μην την ξυπνησω πριν την σκεπασω απαλα με την κουβέρτα...Παραμερησα μια τούφα απο το προσωπο της παρακολουθώντας την να αναπνέει ρυθμικά...Δεν ήθελα να βρισκεται τόσο κοντά στην υπόθεση αλλά δεν πρόκειται να με ακούσει...Πρέπει με κάποιον τρόπο να την απομακρυνω...Ήμουν έτοιμος να ρισκαρω τη ζωη μου για αυτην την αποστολή αλλα εκεινη δεν χρειαζόταν να το κάνει...Δεν θα το επετρεπα...Έμεινα να την παρακολουθώ σιωπηλός όταν ακουσα το κουδούνι της πόρτας...Εσμιξα με απορία τα φρύδια και βγηκα εξω βγάζοντας το όπλο που κρατούσα στο συρταρι
<<Ποιος είναι;>>
<<Ντελιβερι!>>
<<Κάνετε λάθος δεν παρήγγειλα τιποτα>>απάντησα χωρις να ανοιξω την πόρτα...Δεν ήρθε κάποια απάντηση και εκρυψα το όπλο θεωρώντας ότι είχε φύγει οταν οι χτυποι στην πορτα ακουστηκαν τώρα πιο επίμονοι...Τράβηξα το οπλο πλησιάζοντας με σταθερό βήμα
<<Ειπα δεν...>>ανοιξα την πορτα αντικρίζοντας εναν τυπο με μπέιζμπολ καπελο και μια πιτσα στο χερι...Στο άκουσμα της πόρτας σηκωσε το βλεμμα και ένα στραβό χαμόγελο εμφανίστηκε στην άκρη των χειλιών του
<<Αλεξ;..>>

Μια μικρή έκπληξη!!!Οι παλιοι καταλάβατε σωστά!Ο γνωστός Άλεξ😉

Τον Αλεξ τον συναντησαμε στα πρωτα κεφαλαιο και ηταν ο πρωταγωνιστής στο πρωτο βιβλιο"προγραμμα προστασίας"❤