επικινδυνη αποστολη

51

Κέιτ

<<Έχει ξυπνήσει;>>ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου.Οι νοσοκόμες μόλις είχαν φύγει από το δωμάτιο ενημερώνοντας με ότι θα εμένα απόψε για να με παρακολουθήσουν και αν όλα έδειχναν καλά,αύριο θα μπορούσα να φύγω.Με εξαίρεση μερικές μελανιές και ένα κόψιμο στο μέτωπο το οποίο είχαν φροντίσει ήμουν καλά.Ευτυχως δεν  είχα σπάσει κάποιο πλευρό από τα χτυπήματα του Μπρούνο.Ειχαν αφήσει άσχημες μελανιες αλλά με το χρόνο θα έφευγαν και εκείνες.
<<Τι σου είπαν οι γιατροί;>>ο Μάικ μόλις είχε επιστρέψει στο δωμάτιο καθώς είχε φύγει νωρίτερα για να μάθει για την κατάσταση του Όλιβερ.
<<Η λεπίδα κατάφερε να τρυπήσει το στομάχι του,γι'αυτο αιμοραγουσε τόσο πολύ.Μολις βγήκε από το χειρουργείο και τώρα τον πάνε στο δώματιο του.Θα πρέπει να περιμένουμε να ξυπνήσει>>
εγνεψα περνώντας το χέρι στα μαλλιά νιώθοντας να τρέμω.Η ταραχή μου δεν πέρασε απαρατήρητη από τον Μάικ
<<Εη>>με πλησίασε πιάνοντας το χέρι μου απαλά
<<Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς,θα γίνει καλά.Θα δεις σε λίγο θα ξυπνήσει και θα μας ζαλίσει όλους γκρινιάζοντας να πάει σπίτι>>γέλασα πνιχτα ξέροντας πόσο αλήθεια ήταν
<<Έτσι μπράβο!>>μου χαμογέλασε ζεστά και ενιωσα πολύ καλύτερα.Παρα την προσπαθεία του να φανεί ήρεμος έβλεπα στα μάτια του την ανησυχία του για τον φίλο του.Απο την ώρα που ηρθαμε δεν είχε φύγει λεπτό από το πλευρό μας.Με τον Μάικ δεν είχαμε γνωριστεί στο πάρελθον, τουλάχιστον επισήμως.Ειχα ακούσει πολλά για εκείνον από τον Όλιβερ και μας είχε βοήθησει όσο περισσότερο γινόταν στην υπόθεση.Ηξερα πόσο τον προστατεύε ρισκάροντας και ο ίδιος στην υπόθεση αυτή.
Κριμα που έπρεπε να γνωριστούμε κάτω από αυτές τις συνθήκες...
<<Μάικ, πήγαινε να κάνεις ένα μπάνιο, να ξεκουραστεις και εσύ λίγο.Εχει πάει αργά.Σου υπόσχομαι πως μόλις έχω κάποιο νέο θα σε ενημερώσω>>με κοίταξε για λίγο διστακτικά πριν ξεφυσηξει κουρασμένος τρίβοντας τον αυχένα του.Εβγαλε το κινητό του Όλιβερ από την τσέπη ακουμπώντας το στο τραπέζι δίπλα μου.
<<Αν γίνει οτιδήποτε πάρε με.Θα περάσω από το τμήμα να δώσω την αναφορά μου και θα πάω να αλλάξω εντάξει;>>
<<Ένταξει>>εγνεψα ευχαριστώντας τον για άλλη μια φορά
<<Μην ευχαριστείς εμένα Κέιτ,ο Φροστ σε έσωσε>>

Κοιταξα το ρολόι στον τοίχο....Ηταν αργα...Οι νοσοκόμες είχαν περάσει για τον τελευταίο έλεγχο κλείνοντας το φως πίσω τους.Την εκκωφαντικη σιωπή έσπαγαν βήματα που ακούγονταν κάποιες φορές από έξω.Εστρεψα το βλέμμα μου στο παράθυρο κοιτώντας τον σκοτεινιασμενο ουρανό τρίβοντας ασυναίσθητα το σημείο γύρω από τους καρπούς μου και οι εικόνες εισέβαλαν και πάλι στο μυαλό μου...