επικινδυνη αποστολη

53

Περασα την τσάντα γύρω από τον ώμο και βγήκα από το διαμέρισμα.Το τελευταίο διάστημα δούλευα στην κουζίνα ενός εστιατορίου στο κέντρο της πόλης.Τα χρήματα ήταν αρκετά για την ώρα, τουλάχιστον μέχρι να φύγω και πάλι σε λίγες μέρες.
Μπήκα στο λεωφορείο και κάθισα δίπλα στο παράθυρο...

Ειχε περάσει ένας μήνας από εκείνο το πρωί.Ειχα φύγει από το νοσοκομείο κάνοντας πρώτα μια στάση από το διαμέρισμα του.Το διαμέρισμα που μέναμε μαζί το τελευταίο διάστημα.Μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα γρήγορα πριν χάσω το κουράγιο μου...

Σηκώθηκα από το κάθισμα ακούγοντας την στάση μου.Βγηκα από το λεωφορείο και άρχισα να περπατάω κατά μήκος του δρόμου.Ακουσα τον ήχο μιας μηχανής από πίσω μου και παραμερησα διακριτικά για να περάσει αλλά την άκουσα να πήγαινει πιο αργά.
Έστριψα σε ένα στενάκι κρατώντας την πλάτη μου κολλημένη στον τοίχο.Μολις την άκουσα να με προσπερνάει άφησα έναν αναστεναγμό ανακούφισης και αφού περιμένα μερικά λεπτά βγήκα από την κρυψώνα μου.Δεν πρόλαβα να κάνω βήμα όταν ένιωσα κάποιον να με τραβάει από τον αγκώνα.Γυρισα υψώνοντας ένστικτωδως το χέρι για να τον χτυπήσω όταν με σταμάτησε πιάνοντας τον καρπό μου στον αέρα,σπρώχνοντας με ταυτόχρονα πίσω στον τοίχο
<<Ο...Όλιβερ;..>>
<<Δεν θα μου το κάνεις εύκολο ε;>>τον κοίταξα ξαφνιασμένη μη ξέροντας τι να πω...Δεν περιμένα να τον δω ξανά...Τα μαλλιά του μπροστά είχαν μακρύνει και έπεφταν ατιμελητα στο μέτωπο του.Ηταν μερικών ημερών αξύριστος και με κοιτούσε με τα καστανά του μάτια με ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο να έχει σχηματιστεί στις άκρες των χειλιών του.Ενιωσα να μου κόβεται η ανάσα μόνο κοιταζοντας τον
<<Τι...Τι κάνεις εδώ;>>
<<Πιστεψες στ'αληθεια ότι μπορούσες να κρυφτεις από εμένα;>>ρώτησε πλησιαζοντας με ακόμα περισσότερο
<<Δεν...Δεν κρύβομαι από 'σενα>>είπα χαμηλόφωνα και ανασηκώσε το φρύδι γέρνοντας το κεφάλι στο πλάι
<<Τότε γιατί εξαφανίστηκες;>>
<<Δεν...>>
<<Έφυγες χωρίς να πεις ούτε αντίο Κέιτ>>είπε πίκρα και έκλεισα τα μάτια νιώθοντας τις ενοχές από εκείνη την μέρα να με πνίγουν για άλλη μία φορά.Τον κοίταξα στα μάτια χωρίς να κρύβω πόσο άσχημα ένιωθα και η ίδια με αυτό
<<Αυτό που έκανα ήταν...Δεν έπρεπε να σε αφήσω έτσι στο νοσοκομείο,το ξερω.Αλλα δεν θα σε άφηνα ποτέ μόνο σου,ήξερα ότι όσοι χρειαζοσουν ήταν ακριβώς δίπλα σου εκείνη τη στιγμή>>
<<Εκτός από'σενα>>πήρα μια κοφτή ανάσα ακούγοντας τις λέξεις αυτές να βγαίνουν από τα χείλη του
<<Δεν με χρειάζεσαι Όλιβερ>>ψιθύρισα κουρασμένα
<<Και ποιος το λέει αυτό;>>
σήκωσα το βλέμμα μου στο δικό του
<<Δεν μπορεί να με χρειάζεσαι Όλιβερ,κοίτα πως ζω!>>έκανα ένα βήμα πίσω σηκώνοντας τα χέρια στον αέρα<<Μέσα στον φόβο κάθε μέρα.Κρυβομαι συνέχεια.Ειμαι ένα χάος,ένα χάος με ένα θλιβερό παρελθόν>>με πλησίασε απότομα καλύπτοντας την απόσταση μεταξύ μας
<<Μην τολμήσεις να ξαναμιλήσεις έτσι,αρκετά με την αυτολυπηση!Δεν σε είχα για τέτοιο άτομο Κέιτ>>
<<Υποθέτω πως κουράστηκα να είμαι συνέχεια δυνατή Όλιβερ, η πραγματικότητα είναι αυτή! Αυτή που ζω κάθε μέρα.Δεν ταιριάζω μ'εσας!Ειμαι μόνο βάρος>>
<<Βάρος;>>απομακρύνθηκε γυρνώντας μου την πλάτη και άρχισε να βαδίζει φανερά αναστατωμένος μπροστά μου όταν σταμάτησε απότομα και ήρθε και στάθηκε μπροστά μου<<Νομίζεις ότι σε όλους έχουν έρθει όλα εύκολα;>>ρώτησε έντονα αλλά δεν είχα τίποτα να απαντήσω<<Δεν συγκρίνω αυτά που πέρασες σε καμία περίπτωση,με οτιδήποτε άλλο,αλλά μην βιάζεσαι να βγαλεις συμπερασματα.Τα παιδιά που είδες παλεύουν ο καθένας τους δικούς του δαίμονες.Καθε μέρα!>>σταμάτησε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα
<<Σου έχω μιλήσει για την αδερφή μου...Ότι ήταν τα πάντα για μένα... Δεν σου έχω μιλήσει ποτέ όμως για τους γονείς μου Κέιτ...Τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα ποτέ...Μας άφησε όταν ήμουν μόλις μηνών...Η μητέρα μου μετά το θάνατο της αδερφής μου δεν άντεξε,η καρδιά της δεν άντεξε τον πόνο και λίγους μήνες αργότερα εφυγε από ανακοπή.Μεγάλωσα σε ορφανοτροφεία...
Δεν ήταν εύκολο, πίστεψέ με...>>είδα μια σκιά να περνάει φευγαλέα από τα μάτια του πριν συνεχίσει<<...Στο σώμα δεν βρήκα μόνο πραγματικούς φίλους, βρήκα και την οικογένεια που εχασα.Ημουν ολοκληρωμένος...>>έπιασε το πρόσωπο μου στα χέρια του κοιτώντας με βαθιά στα μάτια
<<Έκανα λάθος, κάτι έλειπε...Κάτι λείπει...>>άφησα ένα βογκητο νιώθοντας έναν κόμπο στο λαιμό
<<Εσύ αγάπη μου...>>ένας λυγμος βγήκε από τα χείλη μου
<<Γιατί κλαίς;>>ρώτησε απαλά
<<Δεν περίμενα να ακούσω τα λόγια αυτά...>>δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλα μου χωρίς να μπορώ πλέον να τα συγκρατήσω
<<Είσαι η πιο γενναία γυναίκα που έχω γνωρίσει!Που δεν δειλιάζει μπροστά σε τίποτα.Που παλεύει μέχρι το τέλος.Η πιο έξυπνη,η πιο αστεία, το πιο ζεστό άτομο με την μεγαλύτερη καρδιά που έχω συναντήσει ποτέ μου.Πιστεψε με,εγώ είμαι ο τυχερός εδώ...Σ' αγαπάω>>τον κοίταξα αρχικά σοκαρισμένη και μετά ξέσπασα σε κλάματα
<<Θεέ μου,και 'γω σ'αγαπαω>>είπα πέφτοντας στην αγκαλιά του και τυλιξα τα χέρια μου πίσω από τον λαιμό του
<<Ωραία, γιατί αν δεν μου το λεγες θα ειχαμε πρόβλημα>>ψιθύρισε στο αυτί μου και γέλασα ανάμεσα στα δάκρυα μου
<<Ήρθε ο καιρός να σταματήσουμε να τρέχουμε από το παρελθόν αγάπη μου>>αποτραβηχτηκε ελάχιστα αναγκάζοντας με να τον κοιτάξω
<<Τι λες;Θα ζήσεις το τώρα μαζί μου;>>
χαμογελασα και τον κοίταξα με την σειρά μου νιώθοντας να ξεχυλιζω από αγάπη γι'αυτον και για πρώτη φορά ένιωσα να μπορώ να αναπνεύσω ελευθερα
<<Ναι...>>

Παιδιά φτάσαμε στο τέλος της ιστορίας αυτής 🤧🤧🤧Ελπίζω να απολαύσετε το ταξίδι του Φροστ και της Κέιτ όσο και γω ❤️ διαφορετικοί χαρακτήρες σίγουρα από το πρώτο αλλά αυτος ήταν και ο στόχος.Θα κάνω ένα μικρό διάλειμμα (δεν μπορείτε να πείτε το τελευταίο διάστημα ήμουν εντατική με τα κεφάλαια μου😏)αλλά υπόσχομαι να μην εξαφανιστω παλι😅
Θα επιστρέψουμε να συνεχίσουμε μαζί το τρίτο βιβλίο της σειράς που τόσοι μου ζήτησαν από το πρώτο,την ιστορία του Μάικ και της Κέλλη (αδερφή του Αλεξ,την γνωρίσαμε στο πρώτο βιβλίο)
Πείτε μου τι να σας άρεσε περισσότερο στο βιβλίο αυτό,πάνω στους χαρακτήρες,πάνω στη πλοκή ή οτιδήποτε σας έμεινε περισσότερο!!!
Θα μου λείψει ο τόσο σοβαρός Φροστ και η δυναμική Κέιτ αλλά που ξέρετε;
Πολύ πιθανό να τους ξαναδούμε ξανά😉

P.s :Έχω μια πρόταση;Θα εκτιμούσα παααρα πολύ οποιαδήποτε διάβασει και το κεφάλαιο αυτό, φτάνοντας στο τέλος (εδώ δηλαδή 😎)να γράψει στα σχόλια το όνομα του,το αγαπημένο του βιβλίο ή ταινία που επηρέασε την άποψη του σε κάποια θέματα(tricky way να πάρω free ιδέες)και τέλος κάποιο μάθημα που πήρα από το "υπέροχο" αυτό 2020(θα ήθελα να μάθω κάτι παραπάνω για τον καθένα σας) plus είναι ένας ευχάριστος τρόπος να διαβάσω και γω κάτι από εσάς ❤️

Αυτά από μένα!!! Ακολουθήστε τον λογαριασμό μου ή πρόσθεσε την ιστορία αυτή στην βιβλιοθήκη σας ότι θέλετε ,για να ενημερωθείτε για την αρχή του τρίτου βιβλίου 🌺

Aw!Με λένε Βικτωρια,η ταινία που με έκανε να εκτιμήσω την ζωή γενικά και πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε μια ακόμα μέρα να ζήσουμε είναι το "the fault in our starts" και ένα μάθημα που πήρα τον χρόνο αυτό είναι μάθω να βλέπω την ίδια μου την αξία και να κρατάω γύρω μου ανθρώπους που βγάζουν μόνο τον καλύτερο μου εαυτό ✌️