επικινδυνη αποστολη

34

Δεν είχαμε ξαναμιλήσει απο εκείνο το βράδυ...Τον ειχα δει φευγαλέα την επομενη μέρα καθώς έμπαινε στο γραφείο του Ρόι και έδειχνε βιαστικός...Ολο το βράδυ δεν ηρθε να με βρει και την επόμενη βεβαιώθηκα οτι με απέφευγε οταν επεσα πανω του εξω απο τις τουαλέτες...Είπε πως ήθελε να μου μιλησει και θα περναγε το βραδυ απο το σπιτι...Περίμενα μέχρι αργά αλλα δεν εμφανίστηκε ούτε έστειλε καποιο μήνυμα και αποφασισα να πάω για ύπνο...Δεν θα ασχοληθώ αλλο...Ας κανει οτι νομίζει...
Ειχα βγει για τρεξιμο σε μια προσπάθεια να καθαρισω το μυαλο μου...Ειχα σταματησει τα μαθήματα kick boxing μετα απο την τελευταία φορα που ενιωσα καποιον να με παρακολουθεί στον δρομο της επιστροφής...Δεν ειναι λιγες φορες που νιώθω ακόμα οτι καποιος με παρακολουθεί χωρις να μπορώ να διακρινω ποτέ καποιον...Μπορεί να ειχα αρχίσει να γίνομαι παρανοϊκή,δεν ξέρω...Κούνησα το κεφάλι διώχνοντας τις σκέψεις αυτές αυξάνοντας τταυτόχρονα τον ρυθμό μου...Έπιασα το ipod για να δυναμωσω την ένταση στα ακουστικά οταν ενιωσα να συγκρουομαι πάνω σε καποιον πριν βρεθω ανάσκελα στο σκληρό έδαφος αφήνοντας ένα βογκητο...
<<Να παρει! εισαι καλα;Δεν...Κειτ;>>σήκωσα το κεφάλι κρύβοντας τον ηλιο με την παλαμη μου προσπαθώντας να διακρίνω το πρόσωπο του
<<Ζακ;>>μου εδωσε το χερι του βοηθώντας με να σηκωθώ όρθια
<<Θεε μου είσαι καλα;>>
<<Καλα ειμαι...>>τιναξα την σκόνη απο την φόρμα μου
<<Πως είσαι;Εχω καιρο να σε δω!Σταματησες να έρχεσαι στο γυμναστήριο>>ειπε σηκώνοντας το ipod μου απο το έδαφος
<<Ναι δε...δυστυχως δεν προλαβαινα με την δουλεια>>αρκεστηκα να πω
<<Καταλαβα...Πρωινό τρεξιμο;>>χαμογέλασε δειχνοντας την εμφάνιση μου...Έγνεψα θετικά ανταποδιδοντας το χαμόγελο
<<Χαρηκα που σε είδα,παρολο που πήγα να σε...Σκοτώσω...>>προσθεσε χιουμοριστικά χαρίζοντας μου ενα θερμό χαμόγελο<<...Υποθέτω θα σε βλέπω εδω τριγύρω,καλη σου μέρα>>
<<Και σε 'σενα...>>εκανα να φυγω οταν άκουσα να με φωνάζει
<<Κειτ!>>
<<Μηπως,μήπως θα ηθελες να παμε για ενα ποτο κάποια μέρα;Ή φαγητό; Ότι θελεις...>>πρότεινε διστακτικά με ενα μικρό χαμόγελο
<<Εμμμ ενταξει,οκ>>
<<Ναι;>>ειπε ξαφνιασμένος μη περιμένοντας προφανώς αυτή την απάντηση...Δεν ηξερα τι αλλο να πω...
<<Τέλεια!Να σου δώσω τον αριθμο μου και οποτε είσαι ελευθερη μου στελνεις;>>
Σημειωσα το κινητο του στο δικο μου
<<Ωραια!Χαρηκα που σε ειδα Κειτ!>>
<<Και γω >>του γυρισα την πλάτη και αρχισα και πάλι να τρεχω σε χαλαρο ρυθμο...Δεν είμαι τυφλή,ο Ζακ ειναι ενας ωραιος και ευγενικος αντρας...Δεν περνουσε απαρατήρητος και στο γυμναστήριο ολες ηθελαν να ειναι στο τμημα του...Εκεινος ηταν παντα ευγενικος και αστειος χωρις να ξεπερνάει όμως το όριο διατηρώντας παντα τον επαγγελματισμό του...Με είχε πλησιάσει  μια δυο φορες στο παρελθόν αλλα παντα διατηρούσα καποια απόσταση...Ήμουν παντα καχύποπτη με τους ανθρωπους που γνωριζα και προσπαθουσα να ειμαι προσεκτική...Ζουσα μονιμως με το συναίσθημα του φόβου χωρίς να ζω πλεον...Ειμαι 24 και ζω σαν να ειμαι 40...Σηκωσα το τηλεφωνο και μετα απο δυο χτυπηματα ακουστηκε η φωνη του απο την αλλη γραμμή
<<Ναι;>>
<<Τι λες για αποψε;>>