επικινδυνη αποστολη

54

<<Αγάπη μου πάμε,έχουμε αργήσει!>>
<<Ναι,τώρα αγάπη...Τα πήραμε όλα έτσι;>>ανοιξα τις σακούλες έλεγχοντας τες για άλλη μια φορά
<<Λες να της αρέσουν;..>>ρώτησα νευρικά <<Τα λουλούδια!>>αναφώνησα και έτρεξα στην κουζίνα να πάρω την ανθοδέσμη που είχαμε αγοράσει<<Πιστεύεις ότι θα της αρέσουν;Ελπίζω να μην έχει καμία αλλεργία στα άνθη, μήπως να σταματήσουμε να παρ...>>
<<Εη!>>με έπιασε από τη μέση και με τραβηξε κοντά του γελώντας
<<Ηρέμησε... Είμαι σίγουρος ότι θα της αρέσουν>>εγνεψα συγκαβατικα  εισπνέοντας βαθιά.Αφησα αργά την αναπνοή μου και πέρασα νευρικά τα μαλλιά πίσω από το αυτί μου
<<Και να δεν με συμπαθήσουν;..Ξέρω πόσο σημαίνουν για σένα Όλιβερ.Θέλω να κάνω καλή εντύπωση>>
<<Αγάπη μου...>>
<<Μήπως με μισούν που σηκωθηκα και έφυγα εκείνη την μέρα από το νοσοκομείο;>>τον διεκοψα πριν συνεχίσει<<Γιατί και εγώ το ίδιο θα έκανα.Ημουν απαράδεκτη και...>>
<<Εη!>>έπιασε το πρόσωπο μου ανάμεσα στις παλάμες του με τα πρόσωπα μας να απέχουν ελάχιστα εκατοστά<<...Μην λες βλακείες! Κανείς δεν σε μισεί!>>άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλη μου πριν συνεχίσει<<Σήμερα είναι μια σημαντική μέρα και θέλω να την μοίραστω μαζί σου.Ο καλύτερος μου φίλος θα γίνει πατέρας και μας χρειάζεται όλους δίπλα του αυτή τη στιγμή>>εγνεψα θετικά αφήνοντας αργά την αναπνοή μου
<<Εντάξει... Εντάξει...>>έκανα ένα βήμα πίσω κάνοντας μια μικρή στροφή μπροστά του
<<Αυτό που φοράω είναι εντάξει; Μήπως να φορέσω κάτι πιο...Δεν ξέρω...>>εδειξα το εφαρμοστό τζιν που φορουσα,τα χαμηλά μποτάκια  και σταμάτησα στο μπλουζάκι που αφηνε ακάλυπτους τους ώμους μου δένοντας μπροστά με κορδονακια.Με κοίταξε εξεταστικα και έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου.Ενα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του...Ανοιξε τα κορδόνια αποκαλύπτοντας το στήθος μου
<<Αγάπη τι κάνεις;Θα αργήσουμε>>γέλασα προσπαθώντας να τα ξαναδεσω.Επιασε τους καρπούς μου φέρνοντας τους πίσω από την πλάτη μου.Γελασα και τον άφησα να με σηκώσει στα χέρια του
<<Όλιβερ...>>

Μπήκαμε στο νοσοκομείο με τον Όλιβερ να με κρατάει από το χέρι.Κατευθύνθηκαμε προς το μαιευτήριο και προχωρησαμε κατά μήκος του διαδρόμου όπου είδαμε και τους υπόλοιπους να περιμένουν.
Αναγνώρισα τον Άλεξ,τον Μάικ και τον αδερφό του που είχα γνωρίσει εκείνη την μέρα.Δίπλα τους στεκόταν μια πιο μεγάλη κυρία μαζί με μια νεαρή κοπέλα με ξανθά μακρια μαλλιά σε αναπηρικό καροτσάκι
<<Άλεξ τι έγινε, γέννησε;>>ρώτησε ο Όλιβερ φτάνοντας κοντά τους
<<Όχι,είναι ακόμα μέσα...>>πέρασε το χέρι μέσα στα μαλλιά του ξεφυσωντας  αγχωμενος<<Γιατί αργούν τόσο πολύ;>>
<<Εη!Ηρέμησε!Ολα θα πάνε καλά,θα δεις σε λίγο θα μας φωνάξουν μέσα>>τον έσφιξε καθησυχαστικα στον ώμο
<<Κέιτ! Χαιρόμαστε πού σε έχουμε και πάλι κοντά μας>>με πλησίασε ο Μάικ χαμογελώντας ζεστά
<<Έλα να σε συστήσω...Από 'δω είναι η μητέρα της Τζούλη,η κυρία Λορέτα>> είπε δείχνοντας την κυρία δίπλα του<<Κυρία Λορέτα,η Κέιτ...>>
<<Γεια σου καλό μου>>άπλωσα το χέρι μου αλλά με αιφνιδίασε αγκαλιάζοντας με.Χαμογελασα ξαφνιασμένη ανταποδίδοντας την αγκαλιά της
<<Και από 'δω η αδερφή της η Μπλερ >>συνέχισε  πλησιάζοντας την νεαρή κοπέλα που μιλούσε εκείνη τη στιγμή με τον αδερφό του,τον Τζον
<<Γεια σου,χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω>>χαμογέλασα κοιτώντας τώρα και τις δύο.Ανταπεδωσαν και οι δύο το χαμόγελο και εκεινη τη στιγμή ανοιξε η πόρτα και ο γιατρός εμφανίστηκε μπροστά μας <<Ο πατερας μπορεί να περάσει>>ο Αλέξ σηκώθηκε τρέχοντας σχεδόν μέσα.Ο γιατρος χαμογέλασε στρέφοντας το βλέμμα του τωρα στους υπολοίπους
<<Θα μεταφέρουμε την μητέρα στο δωμάτιο της και εκεί θα μπορέσετε να περάσετε να την δείτε>>μας χαμογέλασε μια ακόμη φορά πριν χαθεί και πάλι μέσα...