επικινδυνη αποστολη

50

Κέιτ
Ξύπνησα νιώθοντας να ταρακουνιεμαι ολόκληρη...Ανοιξα αργά τα μάτια προσπαθώντας καταλάβω που βρισκομαι... Ημουν στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου... Πηγαίναμε γρήγορα και ο δρόμος ήταν ανώμαλος με αποτέλεσμα να τινάζονται σε κάθε λακούβα νιώθοντας να πονάω σε όλο μου το σώμα.Σε λίγο το αυτοκίνητο σταμάτησε...Εκλεισα τα μάτια μένοντας ακίνητη...Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή...Ακουσα τον ήχο του φλας και σε λίγο άνοιξε η πόρτα μπροστά πριν κλείσει και πάλι με δύναμη.
Ανοιξα τα μάτια μου...
Προσπάθησα να κουνηθώ μάταια όμως καθώς τόσο τα χέρια οσο και τα πόδια μου ήταν δεμένα πίσω.Δοκιμασα να σπάσω την ταινία γύρω από τους καρπούς μου αλλά ήταν τόσο σφιχτή που  ένιωσα να κόβεται η κυκλοφορία στο σημείο.Πηρα βαθιές ανάσες από την μύτη προσπαθώντας να ηρεμήσω...Το κινητό!Μετακινησα τα δεμένα χέρια μου στο πλάι φτάνοντας τη δεξιά μου τσέπη .Ετριψα τους γλουτούς μου κατά μήκος του καθίσματος προσπαθώντας να ανεβασω την συσκευή πιο ψηλά.Την ένιωσα να μετακινείται όταν σταματησα απότομα στο άκουσμα της φωνής του Μπρούνο.Φωναζε στο τηλέφωνο αλλά οι λέξεις δεν φταναν καθαρά στα αυτιά μου...Έπιασα με τις άκρες των δαχτύλων μου το κινητό καταφέρνοντας να το πιάσω στο χέρι μου.Άρχισα να πληκτρολογώ στα τυφλά το πρώτο  ψηφίο όταν άνοιξε η πόρτα και εμφανίστηκε στο άνοιγμα της ο Μπρούνο
<<Ξύπνησες βλέπω>>σχολίασε ειρωνικά πριν με αρπαξει από τους αστραγάλους τραβώντας με εξω με την βία. Άρχισα να αντιστέκομαι τινάζοντας όλο μου το σώμα όσο μου επέτρεπαν τα δεμένα μου άκρα
<<Αρκετά Κέιτ!>>με άρπαξε από την μέση σέρνοντας με κατά μήκος του καθίσματος βγάζοντας έξω από το αμάξι με αποτέλεσμα να γλιστρήσει το κινητό από τα χέρια μου πέφτοντας καπου στο εσωτερικό
Όχι...Όχι...Τα ουρλιαχτά μου πνίγονταν στην χοντρή ταινία που σφραγίζε τα χείλη μου.Με σήκωσε στα χέρια βάζοντας με πάνω στον ώμο κρατώντας σφιχτά τα πόδια μου για να μην τον κλοτσαω.Συνεχισα να παλεύω με όση δύναμη είχα νιώθοντας δάκρυα να ποτίζουν τα μάγουλα μου
Όχι... Όχι!

Φροστ

Σταμάτησα την μηχανή φτάνοντας στη διεύθυνση που μου είχε στείλει ο Αλεξ.Βρεθηκα μπροστά από έναν χωματόδρομο όπου συνέχισα με τα πόδια καθώς η μηχανή δυσκολευόταν να προχωρήσει.Σε λίγο ειδα ένα αμάξι.Προχωρησα προσεκτικά κρατώντας το σώμα μου σκυφτό πλησιαζοντας από πίσω.Ηταν άδειο.Δοκιμασα την πίσω πόρτα βρίσκοντας της ανοιχτή.Υπηρχαν αίματα πάνω στο κάθισμα και στο πάτωμα του αυτοκινήτου βρήκα την συσκευή του Αλεξ...Ήταν εδώ... Βγήκα από το αμαξι και να συνέχισα να προχωράω ακολουθώντας το μικρό δρομάκι μπροστά μου.Στο τέρμα του δρόμου υπήρχε ένα σπίτι με τα φώτα ανοιχτά.Εμεινα σκυφτός και αφού έλεγξα γύρω βιαστικά έτρεξα προς το παράθυρο.Κοιταξα μεσα στο δώματιο βρίσκοντας το αδειο.Προχωρησα κατά μήκος του σπιτιού βρίσκοντας ένα ακόμη παράθυρο στο πίσω μέρος.Κρυψοκοιτα και πάλι και τότε την ειδα να κάθεται σε μια καρέκλα στην κουζίνα.Τα άκρα της ήταν δεμένα και δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο της καθως ήταν σκυμμένο και τουφες από τα μαλλιά της πεφταν μπροστά καλύπτοντας την...Δεν κουνιόταν...Τότε είδα τον Μπρούνο να μπαίνει στο δωμάτιο.Την πλησιασε λέγοντας κάτι στο αυτί της πριν φύγει και πάλι από το δωμάτιο.Εκεινη παρέμεινε ακίνητη...Ένιωσα να χάνω έναν χτύπο βλέποντας την έτσι.Έπρεπε να τον βγάλω έξω,δεν μπορούσα να το διακινδυνεύσω με εκείνη μέσα
Έριξα μια τελευταία ματιά πάνω της και απομακρύνθηκα από το παράθυρο.