επικινδυνη αποστολη

22

Στηβ...
Πεταξα θυμωμένος τα κλειδια πανω στο τραπέζι...Στο διάολο με όλο αυτό...Αν νομιζει οτι θα έπεφτα τοσο χαμηλα για να ριξω την Ευα τοτε δεν ηταν όσο έξυπνη νόμιζα...Πέταξα το τζακετ δίπλα μου πέφτοντας βαρυς στον καναπέ και εγειρα πίσω κλείνοντας τα μάτια μονο για λίγα λεπτά πρίν σηκωθώ και πάλι όρθιος...
Έπιασα τα κλειδιά βρίζοντας μέσα απ'τα δόντια και βγήκα έξω στο κρύο αέρα...

Κέιτ...
Μπηκα στο σπιτι κοπανωντας εξαλλη την πορτα πισω μου...Ποιος νομίζει;Ποιος νομίζει οτι ειναι;
Πεταξα το τζάκετ μου στο καναπε πέφτοντας με τα ρούχα στο κρεβατι...Εβραζα ολοκληρη απο τα νεύρα μου...Έμεινα ακινητη με το βλεμμα καρφωμένο στο ταβάνι προσπαθώντας να ηρεμήσω...Τα δαχτυλα μου ακούμπησαν ασυναίσθητα τα χείλη μου...Γρυλισα θυμωμενη εξφεδωνίζοντας το μαξιλαρι στον τοιχο απέναντι...Σηκώθηκα ξανα νιώθοντας την κοιλια μου να γουργουρίζει και πήγα ξυπολητη μεχρι την κουζίνα οταν ακουσα καποιον να χτυπαει δυνατά την πορτα
<<Ανοιξε!>>ήρθε απ'την αλλη μερια η φωνη του Φροστ
<<Οχι!>>μα τι νομίζει οτι κάνει;
<<Κειτ ανοιξε γιατι δεν εχω σε τιποτα να τη σπάσω>>φώναξε κοπανωντας τώρα πιο δυνατά...Για κακη μου τύχη ηξερα οτι θα το έκανε και δεν ειχα καμια όρεξη να μεινω χωρις πόρτα...Την άνοιξα φανερά εκνευρισμένη...
<<Τι νομιζεις οτι κανεις εδώ;>>
<<Νομιζω οτι πρεπει να μιλήσουμε>>μπήκε μεσα προσπερνώντας με
<<Τι;Τώρα θελεις να μιλήσεις;>>ρώτησα ειρωνικά σταυρωνοντας τα χερια μπροστά στο στήθος μου
<<Κοφτο Κειτ!>>
<<Οχι εσυ να το κόψεις!>>αντιγυρισα θυμωμένη...
Δεν μίλησε παρα καθισε στον μικρό καναπε περνώντας τα χερια του αναμεσα στα μαλλια και εμεινε έτσι με το κεφαλι σκυμμένο...Ειχε γειρει τους ωμους και δεν μιλουσε...Τον πλησιασα αργα και καθισα διπλα του...Διστακτικα ακουμπησα το χερι μου στην πλατη του αλλα παρεμεινε ακίνητος...
<<Φροστ...Εισαι καλα;..>>ρωτησα χαμηλόφωνα ανησυχη...Ενιωσα τους ωμους του να κινουνται παίρνοντας μια βαθια ανάσα
<<Τι συμβαινει;..>>επεμεινα περισσότερο<<Εγινε κάτι σήμερα;..>>
Σηκωσε επιτελους το κεφαλι και το βλεμμα του εμεινε καρφωμενο στο κενό...
<<Βρηκα ενα απο τα κορίτσια>>
<<Τι;>>σηκώθηκα αποτομα και σταθηκα μπροστα του
<<Ο Ροι...Μου την εδωσε ως...Μπόνους...>>ειπε χαμηλοφωνα πριν σηκωθεί όρθιος
<<Είχε...Ειχε το κέρμα σημαδεμένο;..>>ρωτησα ψιθυριστά φέρνοντας το χερι πισω απο τον αυχενα μου αγγίζοντας με τρεμάμενα δαχτυλα το σημείο...Έγνεψε θετικα...Έκλεισα τα μάτια κανοντας ενα βημα πισω πριν τα ανοιξω αποτομα
<<Που ειναι;Που βρίσκονται;>>
<<Δεν ξέρω...Δεν ήξερε να μου πει...Δεν είχα πολυ χρόνο μαζι της και ηταν ήδη τρομοκρατημένη...Δεν ξερει ποιον πρεπει και ποιον δεν πρεπει να εμπιστευτεί>>μπορουσα να καταλάβω απόλυτα πως ένιωθε...Οχι πολυ καιρο πριν ήμουν και 'γω στην θέση της...
<<Πότε;..Πότε την συναντησες;..>>ρωτησα ψιθυριστά
<<Οταν με πετυχες κοντα στα δωμάτια,απο κει ερχόμουν...>>τον κοιταξα ξαφνιασμενη
<<Σε ειδα αναστατωμενο,ειδα και την αλλη απο πισω σου και νόμιζα οτι...>>
<<Ξερω τι νόμιζες Κειτ...Και ναι!Ήμουν αναστατωμενος αλλα για αλλους λογους προφανώς και οταν βγηκα απο το δωματιο φροντισα να δειχνω αναλογα στην περιπτωση που καποιος με παρακολουθούσε...Οσο για την Ευα δεν θα επεκταθώ...Νομιζω την ξερεις πολυ καλύτερα...>>
<<Συγνωμη...Ημουν άδικη μαζι σου...>>ειπα μετανιωμενη με την συμπεριφορά μου
<<Ο λογος που στα λεω ολα αυτα ειναι για να καταλαβεις ποσο σημαντικη ειναι η υποθεση για μενα...Δεν θα διακινδυνευα τοσες ζωες για κανεναν και ιδιαιτερα για λιγο χρονο με την Ευα>>χαμηλωσα το βλεμμα νιωθοντας πραγματικα άσχημα
<<Συγνωμη,εχεις δίκιο...Απλα με εχει φαει η αγωνια για την Μαρκέλλα και νομιζα οτι αδιαφορουσες τελείως...Σε κατηγορησα αδικα και λυπάμαι>>
<<Ολα ενταξει>>
<<Τωρα τι θα κάνουμε;>>
<<Πρεπει να την ξαναβρώ...>>
<<Και μεχρι τοτε;>>τον πλησιασα με την απορια στο βλέμμα
<<Μεχρι τότε,περιμένουμε...Τουλάχιστον μεχρι να βρουμε καποιο αλλο παράθυρο...>>

Στηβ...
Απλωσα τα χερια κατω απο την βρυση και το βλεμμα μου εμεινε καρφωμένο πανω τους...Ηταν καλυμμένα με αιματα και οι αρθρώσεις μου ειχαν ανοίξει...Τα ένιωσα να τρέμουν...Ανοιξα τη βρυση και τα εφερα κατω απο το νερο τριβοντας τα δυνατα παρακολουθωντας ολο το αιμα να χανεται μεσα στην αποχέτευση...
Ο χτυπος στην πορτα με εφερε απότομα στην πραγματικότητα...
<<Τελειωνε πρεπει να φυγουμε>>ακουστηκε η φωνη του Μπρουνο απο έξω...
Για ποσο ακομα θα χρειαζοταν να συνεχίσω με τις βρωμοδουλειες τους;Ολο αυτο πρεπει να τελειώνει...Σκουπιστηκα βιαστικα και βγηκα εξω...