επικινδυνη αποστολη

39

Κέιτ
Τύλιξα τη ρόμπα γύρω μου νιώθοντας να ανατριχιαζω... Από το πρωί είχε πέσει απότομα η θερμοκρασία και έδειχνε πως θα βρέξει άσχημα...Έφερα τη κούπα με τη ζέστη σοκολάτα στα χείλη απολαμβάνοντας το ευχαριστο άρωμα...Άνοιξα την καφετέρια ετοιμάζοντας λίγο καφέ για τον Φροστ και αφού έβαλα σε ένα πιατακι μερικά μπισκότα βγήκα στο σαλόνι κουρνιαζοντας στον αναπαυτικό καναπέ.
Είχα βγει νωρίτερα, αθόρυβα από το δωμάτιο αφήνοντας τον να κοιμηθεί περισσότερο.Όλο το βράδυ είχε κάνει ανήσυχο ύπνο...Η πρωτοβουλία του να έρθει στο κρεβάτι με ξάφνιασε, ειδικά όταν με αγκάλιασε πριν αποκοιμηθεί τελικά δίπλα μου...Δεν είχαμε μιλήσει από το προηγούμενο βράδυ,από τη μέρα που κοιμηθήκαμε μαζί και η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να το συζητήσω

<<Καλημέρα>>στραφηκα ξαφνιασμένη βλέποντας τον να μπαίνει στη κουζίνα.Ακουμπησα το βιβλίο που είχα αρχίσει να διαβάζω δίπλα μου και σηκωθηκα από τον καναπέ ακολουθώντας τον μέσα.Σταθηκα στην πορτα της κουζίνας παρακολουθώντας τον καθώς έπαιρνε μια κούπα από το ντουλάπι
<<Καλημέρα...>>απάντησα με την σειρά μου.Εβαλε λίγο καφέ και κάθισε στο τραπέζι
<<Πώς είσαι;>>πλησίασα τραβώντας την καρέκλα απέναντι του
<<Καλά>>απάντησε μονολεκτικά πριν στρέψει την προσοχή του στο κινητό που κρατούσε.Εμεινα για μερικά λεπτά σιωπηλή πριν ξεκινήσω τελικά διστακτικά<<Εχτες...>>
<<Θα προτιμούσα να μην μιλήσω για 'χτες>>με διέκοψε απότομα.Τον κοίταξα έκπληκτη για μερικά λεπτά πριν αρπάξω την συσκευή από το χέρι του αναγκάζοντας τον να με κοιτάξει
<<Λυπάμαι Φροστ αλλά δεν πάει έτσι.Δεν γίνεται να γυρνάς μέσα στα αίματα να με τρώει η αγωνία όλο το βράδυ και να μην μου δίνεις καμία εξήγηση.Εχουμε κανει μια συμφωνία!Ειμαστε μαζί σε αυτό και δεν πρόκειται να με αφήσεις απ' έξω>>είπα αποφασιστικά...Ένιωσα το βλέμμα του αιχμηρό πάνω μου αλλά δεν απεστρεψα το πρόσωπο...Ενα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στιγμιαία στα χείλη του πριν εξαφανιστεί το ίδιο απότομα...
<<Εχτές είχαμε μια συνάντηση... Ξέρεις τους Μιχερος;>>εγνεψα θετικά... Είχα ακούσει γι'αυτους στο παρελθόν σε κάποιες συζητήσεις στο μαγαζί...Ένα ακόμη καρτέλ ναρκωτικών με τους οποιους ο Ρόι είχε πολύ κακές σχέσεις στο παρελθόν αλλά με το καιρο είχαν καταφέρει να έρθουν σε συμφωνία και να μην μπλέκεται ο ένας στα πόδια του άλλου
<<Ένας από τους αρχηγούς τους βρέθηκε νεκρος στην αποθήκη του με τρεις ακόμη δικούς τους...Οι υποψίες τους έπεσαν στο Ρόι και γι'αυτό πήγαμε από κει για να ξεκαθαρίσει ότι δεν είχε καμία ανάμειξη...Τους εξήγησε ότι δεν ήταν υπεύθυνος για το συμβάν και αν βρισκόταν πίσω από αυτό καποιος από τους δικους του θα τον κανόνιζε ο ίδιος προσωπικά...Το θέμα έκλεισε εκεί και πριν φύγουμε ο Φαμπιάν Μιχερος,ο αρχηγός της οικογένειας,ζήτησε να γίνει επαναπροσδιορισμος των συνόρων.Ο Ροι έκανε ξεκάθαρο ότι δεν ήρθε για αυτό εδώ και δεν είχε καμία πρόθεση να παραδώσει κάποιο μέρος από την επικράτεια του...>>εγυρε πίσω τρίβοντας τον αυχένα του<<Την μια στιγμή σφιγγαν τα χέρια και την άλλη είχαν αρχίσει να απειλούν εμμέσως ο ένας τον άλλον.Τοτε είναι που ακούστηκε ένας κρότος από έξω.Ολοι νόμιζαν ότι ήταν πυροβολισμός και την επόμενη στιγμή είχαν τραβηχτεί τα όπλα μας και ακούστηκαν ένα δυο πυροβολισμοί.Μια σφαίρα πέτυχε τον Κεν...>>
<<Όχι...>>
<<Εκείνη τη στιγμή δεν καταλαβαμε τι έγινε.Μόλις μπήκαμε στο αμάξι τον ένιωσα να με σκουνταει πιέζοντας έντρομος τα χέρια στο στομάχι.Οταν φτάσαμε στο νοσοκομείο είχε χάσει ήδη τις αισθήσεις του...>>
<<θες μου...Μην,μην μου πεις πως...>>
<<Όχι,είναι ζωντανός αλλά ο οργανισμός του ήταν πολύ αδύναμος και μετά το χειρουργείο έπεσε σε κομα>>
Έφερα τα χέρια στο στόμα αφήνοντας ένα βογκητο
<<Δεν ξέρουμε πότε θα ξυπνήσει και...Αν θα ξυπνήσει...>>έφερα το χέρι μου πάνω στο τραπέζι καλύπτοντας το δικό του πριν το σφίξω απαλά<<Όλα θα πάνε καλά,θα δεις...>>ηξερα πόσο κοντά είχαν έρθει και ο Κεν τον έβλεπε σαν τον μεγάλο αδερφό που ειχε χασει...
<<Δεν έπρεπε να είναι καν εκεί μαζί μας! Επέμενε όμως να έρθει προσπαθώντας για μια ακόμη φορά να αποδείξει την αξία του στον Ρόι και δεν μπόρεσα να τον σταματήσω.Γαμωτο!Είναι ακόμα παιδί Είναι μόλις 19Κειτ,δεν του αξίζει τέτοια ζωή!>>μιλούσε έντονα και στον τόνο της φωνής του ακουγόταν η απογοήτευση του.Εσφιξα το χέρι του<<Θα γίνει καλά, είμαι σίγουρη ότι θα γίνει και μόλις μαζέψουμε τον Ρόι από τους δρόμους θα είναι ελεύθερος να ξεκινήσει την δική του ζωη και θα είσαι εκεί να τον βοηθήσεις>>
Χαμογέλασε απαλά ανταποδίδοντας το κράτημα κρατώντας το βλέμμα του πάνω στο δικό μου και μείναμε έτσι για μερικά λεπτά...