επικινδυνη αποστολη

16

Φροστ  

Βλαστημησα πριν φερω το ακουστικο στο αυτι<<Στηβ!>>
<<Σε μια ωρα να εισαι στο μαγαζι>>ακουστηκε η φωνη του Μπρουνο απο την αλλη γραμμη πριν τερματισει τη κλήση...
Εκανα ενα γρήγορο ντους και σε λίγο βρισκόμουν πανω στη μηχανή...Δεκαπεντε λεπτα αργότερα ήμουν στο μαγαζι...
Ηταν αδειο,με εξαιρεση τους αντρες του Ροι και καποια απο τα κορίτσια που είχαν δημιουργήσει μικρα πηγαδάκια...Έγνεψα σε εναν ελαφρύ χαιρετισμό προσπερνώντας τους και καθισα σε ενα απο τα τραπεζια στο βάθος αφου πηρα πρωτα μια μπυρα απο το μπαρ...Δεν περασε πολυ ώρα οταν ειδα την Ευα να σηκώνεται και να με πλησιάζει...Δεν ημουν τυφλός...Ηταν εντυπωσιακη γυναίκα και δεν περνούσε απαρατήρητη αλλα οπότε με πλησιαζε με το λάγνο βλεμμα της και τα προκλητικα της χαδια το μονο που ηθελα ηταν να απομακρυνω τα χερια της απο πάνω μου...Γέλασα με την σκέψη μου...Θα έλεγε κανείς πως ειμαι τρελός...Εγειρα στην καρεκλα αφήνοντας την να πλησιάσει...Καθισε πανω στο τραπεζι σταυρωνοντας προκλητικα τα ποδια μπροστα μου αγγίζοντας με ελαφρώς στο γονατο
<<Τι κάνεις ομορφε;Είδες κάτι καλο και χαμογελας;>>ρωτησε γέρνοντας ελαφρώς μπροστά μ'ενα πονηρο χαμόγελο...Δεν απαντησα παρα έφερα την μπυρα στα χείλη μου
<<Τι;Δεν μας καταδεχεσαι και καθεσαι εδώ μόνος;>>συνέχισε παρερμηνευοντας την σιωπη μου
<<Προτιμω να καθομαι μόνος>>
<<Το εχω προσέξει...Αν θελησεις παντως παρέα ειμαι παραπανω απο πρόθυμη να βοηθησω>>συνεχισε τρίβοντας τωρα το ποδι της πανω μου
<<Θα το εχω υποψιν μου...>>εκανα να σηκωθω οταν ενιωσα το χερι της στο μπρατσο μου
<<Εισαι πολύ διαφορετικός απο τους άντρες του Ρόι...>>σηκωθηκα σπρώχνοντας πισω την καρεκλα
<<Ανυπομονω να σε γνωρίσω καλυτερα Στηβ Μπολτον...>>ηπια μια γουλια απο το μπουκάλι και το ακουμπησα διπλα της πριν την κάρφωσω σταθερά στο πρόσωπο
<<Προσεχε τι εύχεσαι...>>

Χτυπησα δυο φορες την πορτα πριν μου ανοίξει ο Μπρουνο...Ο Ροι στεκόταν ορθιος πισω απο το γραφειο του τακτοποιωντας καποια χαρτια στο συρταρι του...Σταθηκα διπλα στην πορτα στηριζοντας το βαρος μου πισω στον τοιχο παρακολουθώντας σιωπηλά...Αφου τελειωσε εβγαλε απο μέσα ενα οπλο κρύβοντας το στην εσωτερικη τσεπη στο σακακι του...Σήκωσε το βλέμμα του κοιτώντας με μ'ενα ενα στραβό χαμόγελο
<<Δεν θα ρωτησεις που πάμε;>>
<<Υποθετω θα μαθω μολις φτάσουμε>>αντιγυρισα τακτοποιωντας το οπλο στη ζωνη μου.

Κατεβηκαμε απο τα αμαξι με δυο ακόμα να φρεναρουν απο πίσω...Βγηκαν και οι υπολοιποι και σταθηκαν εξω απο ενα καταστημα περιμενοντας τον Ροι να περασει...Ηταν ενα μαγαζι που πουλούσε παλιες αντίκες και διαφορα συλλεκτικά αντικείμενα "Οι θησαυροί του Λούη"διαβασα βιαστικά στην επιγραφή...
Μπήκε ο Ροι με εμας να ακολουθουμε απο πίσω και ειδα τον τελευταιο να γυρνάει το ταμπελακι στη πορτα δείχνοντας "κλειστό"
<<Λούη,Λούη,Λούη...>>ενας αδύνατος αντρας γυρω στα 45 στεκοταν πισω απο τον παγκο της ταμιακής...Στο άκουσμα της φωνης του Ροι ειδα ολο το χρωμα να χάνεται απο το προσωπο του...Στάθηκα διπλα στην πορτα με τα χερια σταυρωμένα στο στήθος παρακολουθώντας σιωπηλά...
<<Πως πανε οι δουλειες Λούη;>>τον ρωτησε κάνοντας βόλτα στο μαγαζι αγγίζοντας οτι έβρισκε μπροστά του πριν το πετάξει στο πάτωμα σπάζοντας το σε χίλια κομμάτια
<<Μ-Μμμια χαρα κυριε Ροι...>>απαντησε τραυλιζοντας και ειδα τα χερια του να τρέμουν
<<Η οικογένεια;Τα παιδιά;..>>συνέχισε με ενα δήθεν ενδιαφερον και ειδα τον φοβο να διαγραφεται στο προσωπο του ιδιοκτήτη
<<Δουλευεις πολλες ωρες και δεν θα έπρεπε να τους αφηνεις μόνους...Αν συμβει κατι ποιος θα ειναι εκει να τους προστατέψει;Καλα δεν τα λέω;>>στραφηκε τωρα σ'εμας και ακούστηκαν γελια απο παντού...Ειδα τον Λαρι να τον πλησιαζει γυρνώντας επιδέξια το μαχαίρι στα δαχτυλα του μ'ενα τρελο χαμόγελο χαραγμενο στα χείλη του
<<Ν...ναι κυριε Ροι...>>ηρθε η φωνη του τωρα ψιθυριστη με τον ιδρωτα να τρέχει στο πρόσωπο του
<<Τοτε γιατι σκατα μιλησες στους μπάτσους;>>ούρλιαξε κλοτσωντας ενα μεγάλο πήλινο βαζο το οποιο έσπασε σε χειλια κομμάτια
<<Οχι,κυριε Ροι δεν...>>πριν τελειωσει την φραση του ο Λαρι τον αρπαξε απο τα μαλλια χτυπώντας με δύναμη το κεφαλι του στο τζαμαρια του πάγκου σπάζοντας το σε χιλια κομματια...Οταν τον ξανασηκωσε όρθιο αιματα ετρεχαν απο το μετωπο του
<<Κυριε Ροι σας παρακαλω...>>αρχισε να παρακαλαει κλαίγοντας τώρα τρομοκρατημένος...Εφυγα απο την πορτα πλησιαζοντας περισσοτερο...
<<Μιλησες ή δεν μίλησες στους μπάτσους;>>φωναζε πλεον ο Ροι έξαλλος...
<<Οχι δεν...>>η γροθια του Λαρι στα πλευρά τον εμποδισε να τελειωσει για αλλη μια φορά την φράση του διπλοντας τον στα δυο πανω στο σπασμένο τραπέζι...Αν συνεχισει ετσι θα τον σκοτώσει...
<<Λούη,Λουη...Μην τα κάνεις χειρότερα...Σκεψου την οικογενεια σου γιατι αυτη θα εχει σειρα μετά...Μίλησες στους μπάτσους,ναι ή οχι;>>
<<Ναι!..Μίλησα...Συγνωμη...>>παραδεχτηκε κλαιγοντας<<...Δεν τους ειπα πολλα ομως,τιποτα σημαντικό,στο ορκίζομαι...Ειπαν πως θα με συλλαμβαναν,τι θα γινοταν η οικογένεια μου;Έπρεπε να συνεργαστώ,αλλα στ'ορκιζομαι δεν τους ειπα τίποτα σημαντικό,δεν ξερουν ονόματα δεν ξερουν τίποτα,στ'ορκιζομαι...>>ο Λαρι τον αρπαξε απο τα μαλλια τοποθετώντας το μαχαίρι που κρατούσε στο λαρύγγι του
<<Σσσ...>>ειδα τον Ροι να τον πλησιάζει πριν σταθει ακριβως μπροστα του με τον μικρό πάγκο να τους διαχωρίζει
<<...Ολα εντάξει...Καταλαβαινω...>>ο Λουη τον κοιταξε κουνώντας απειροελαχιστα το προσωπο του κλεινοντας τα ματια με ευγνωμοσύνη
<<...Γι'αυτο θα σε βγαλω απο την δύσκολη θεση>>προσθεσε  πριν κανει νοημα στον Λαρι διπλα του να τελειωσει την δουλειά...Ειδα τα ματια του Λουη να γουρλωνουν εντρομα...Θα τον σκότωνε...Εκεινη την στιγμή αντεδρασα χωρις να το σκεφτώ...Άρπαξα το χερι του Λαρι απομακρύνοντας το μαχαίρι απο τον λαιμό του και με μια γρηγορη κινηση του γυρισα τον καρπο αναγκαζοντας τον να το πεταξει κάτω...Έβγαλα το οπλο μου και με το πισω μερος χτυπησα δυνατα τον Λουη στο κεφαλι αφήνοντας τον αναίσθητο...Εκκωφαντική σιωπή απλώθηκε στο δωματιο...Μολις σηκωσα το βλεμμα μου ολα τα ματια ηταν στραμμένα πάνω μου...
<<Δεν ηταν αυτη η εντολή Στηβ>>ακουστηκε απειλητικά η φωνη του...Το βλεμμα μου μετακινήθηκε απο τον αναισθητο Λουη που κειτοταν στο πατωμα στο προσωπο του Ροι...

                   ____________

Μπορουσα να νιωσω ολα τα βλέμματα πανω μου και με την άκρη του ματιου μου ειδα το χερι του Μπρουνο να φτάνει το οπλο στη μέση του...Πιεσα τον εαυτό μου να παραμείνει ηρεμος και στραφηκα να αντικρύσω  τον Ροι...
<<Ειναι χαζό να τον σκοτωσουμε ενω μπορουμε να τον χρησιμοποιήσουμε...>>ξεκινησα πλάθοντας μόλις το επιχείρημα<<...Σκεψου το...Αν τον σκοτώσεις οι μπάτσοι θα καταλάβουν οτι τους πήραμε χαμπάρι...Δεν χρειαζεται να παίξουμε το παιχνιδι τους...Αστους να νομίζουν οτι κινούν τα νήματα...Με αυτον εδω ζωντανο μπορουμε να τους δίνουμε ψευτικες πληροφορίες και να κινουμαστε ταυτοχρονα ανενόχλητοι...Θα μαθαινουν μονο οτι θελουμε να μάθουν>>η σταση μου εδειχνε αυτοπεποίθηση αλλα στην πραγματικοτητα δεν ήμουν καθολου σίγουρος...Στον Ροι δεν αρεσενα αψηφουνται οι εντολες του,ιδιαίτερα μπροστα σε ολους
<<Αφεντικο δεν νομιζω οτι πρέπει...>>ξεκινησε να λεει ο Μπρουνο αλλα τον διεκοψα στρεφοντας το οπλο μου πανω στον αναίσθητο Λουη σημαδευοντας το κεφαλι του
<<Αν θες ομως να τον σκοτωσω πες το και 'γινε>>συμπλήρωσα με το δαχτυλο στην σκανδάλη...Επικράτησε νεκρικη σιγή...Ήλπιζα να μην χρειαστει να το κανω...Συνεχισα να σημαδευω περιμενοντας την εντολή του
<<Δεν το 'χα σκεφτει αυτό...>>αρχισε να λεει τελικά μετα απο λίγο
<<Ήμουν σίγουρος>>σχολίασα κοιτωντας με νόημα τον Μπρούνο...Με κάρφωσε με ενα βλέμμα που έσταζε μίσος πριν απευθυνθει στο Ροι
<<Αφεντικό δεν νομιζω πως ειναι καλη ιδέα να...>>
<<Και ομως...Εχει δίκιο...Μπορεί να μας φανει χρήσιμος αυτος ο βλάκας και ετσι θα μπερδεψουμε και τους μπάτσους...Κανόνισε το,μολις ξυπνησει να λαβει το μήνυμα>>συνέχισε απευθύνοντας τον λόγο σ'εμενα και κουνησα το κεφάλι καταφατικά...
Στραφηκε τωρα στον Μπρούνο ο οποιος παρέμενε σιωπηλός χωρις ομως να κρύβει την οργη του
<<Ελα Μπρουνο,μην κανεις έτσι...Σου εχω μια δουλεια που θα σου φτιαξει το κέφι...Εσυ πηγαινε και κανονισε το αλλο θεμα...Αν αυτη η βρωμα πιστευει πως μπορει να μπει στο μαγαζι μου χωρις να καταλαβουμε οτι δουλεύει για τις αρχές ειναι πολυ γελασμενη...Θέλω να της κανεις να μετανιώσει την στιγμη που πάτησε στο μαγαζι μου...Να γίνει αργά...Να ειναι ξεκαθαρο το μήνυμα στα γουρούνια για τα οποια δουλεύει...>>έφτυσε στο πάτωμα δινοντας την εντολή του
Μολις το ακουσα ενιωσα το αιμα να παγώνει στις φλέβες μου...Δεν μπορει...Δεν μπορει να την καταλαβαν...Ενιωσα τον Μπρουνο να με κοιτάει και ενα πονηρο χαμόγελο ειχε αρχισει να διαγράφεται στα χειλη του...

Στην φωτογραφια η Εύα😘