επικινδυνη αποστολη

48

Κέιτ
Αφησα ένα χασμουρητό τεντώνοντας το σώμα μου στο κρεβάτι.Δεν ξέρω πόση ώρα κοιμόμουν.Το μόνο που θυμόμαι ηταν τον Φροστ να φεύγει νωρίτερα αφήνοντας ένα φιλί στον ώμο μου.Χαμογελασα στην σκέψη του και σηκωθηκα γυμνή από το κρεβάτι σιγοτραγουδωντας μπαίνοντας στο μπάνιο
Μιση ώρα αργότερα,φορώντας ένα αθλητικό σορτσάκι και ένα μπλουζάκι που δανείστηκα από την ντουλάπα του,με τα μαλλιά ακόμα βρεγμένα,κάθισα στον καναπέ έχοντας μια κούπα τσάι στα χέρια μου.Εχωσα ένα κουλουρακι κανέλας στο στόμα πριν πιάσω το μισοτελειωμένο βιβλίο μου.
Απο τις ανοιχτές σελίδες έπεσε ένα κομμάτι χαρτί.
Ηταν το σημείωμα που είχε δώσει η Αμάντα στον Φροστ με το 12:10 γραμμένο πανω
<<Δώδεκα και δέκα... Δώδεκα και δέκα...>>μουρμουρισα τρίβοντας το χαρτάκι ανάμεσα στα ακροδαχτυλα μου.
Ακουμπησα την κούπα στο χαμηλό τραπέζι και έπιασα ένα στυλό σχεδιαζοντας έναν κύκλο.Αρχισα να γράφω τους αριθμούς από το 1 έως το 12 σχηματίζοντας ένα ρολόι με τους δείκτες του να δείχνουν 12 και δέκα
<<Ρολόι!>>φώναξα πριν πεταχτω όρθια
<<ΡΟΛΌΙ!!! Θεέ μου το βρήκα!!!>>
Έτρεξα στην κουζίνα πιάνοντας το κινητό μου
<<Έλα...Έλα...>>μούγκρισμα ανυπόμονα περιμένοντας να ακούσω την φωνή του από την άλλη γραμμή
<<Ναι!>>
<<Φροστ!Το βρήκα,το βρήκα...Θεέ μου το βρήκα!>>
<<Κέιτ...>>
<<Βρήκα που είναι τα κορίτσια!Τι σημαίνει το 12:10!Φροστ δεν είναι ημερομηνία! Είναι όντως ώρα.Ρολοι που οι δείκτες του δείχνουν μονίμως την ώρα αυτή.Προφανως κάποιο χαλασμένο ρολόι>>ξεφουρνισα με μια ανάσα πριν συνεχίσω
<<Κοίτα,τα κορίτσια είναι μονίμως κλεισμένα και ο μόνος τρόπος να δεις τον έξω κόσμο πέρα από τις ώρες που σε μεταφέρουν θα είναι από κάποιο παράθυρο, σωστά;>>έθεσα την ερώτηση χωρίς όμως να περιμένω να απαντήσει
<<Εκκλησία Φροστ!Οι εκκλησίες έχουν ψηλά στο καμπαναριό μεγάλα ρολόγια τα οποία μπορείς να δεις από μακριά.Πρεπει να υπάρχει κάποια εκκλησία όχι πολύ μακριά όπου οι δείκτες στο ρολόι δείχνουν συνεχεία δώδεκα και δέκα, κάποια παλιά εγκαταλελειμμένη εκκλησία που δεν συντηρείται και το ρολόι δεν δουλεύει πλέον!>>για λίγο δεν ακούστηκε τίποτα από την άλλη γραμμή
<<Να πάρει>>
<<Είπες ότι μύριζε βιολετες σωστά?Θα πρέπει να υπάρχουν πολλές καλλιεργημένες κάπου εκει για να φτάνει το άρωμα μέχρι εκεί που τις έχουν κλειδωμένες,θα είναι μια τεράστια έκταση.Ειμαι σίγουρη πως αν ψάξεις με τα στοιχεία αυτά θα βρούμε κατευθείαν την τοποθεσία>>
<<Να πάρει!>>είπε ξανά<<Περίμενε...>> άκουσα να πληκρολογει σιωπηλος για μερικά δευτερόλεπτα
<<Έχω τρεις πιθανές τοποθεσίες... Όχι, αυτή δεν μπορεί να είναι δεν είναι αρκετά ήσυχη...Ούτε αυτή, υπάρχουν αρκετά σπίτια γυρω...>>συνέχισε πληκτρολογωντας κάτι για μια ακόμη φορά<<Κέιτ!Το βρήκαμε!Αυτή πρέπει να είναι...Μάικ! Ετοιμαστείτε αμέσως, πηγαίνουμε εδω!>>μίλησε μακριά από το ακουστικό πριν στρέψει και πάλι την προσοχή του σ'εμενα<<Κέιτ πρέπει να φύγω!>>
<<Ναι, πήγαινε πηγαίνε!>>ήμουν έτοιμη να κλείσω την γραμμή όταν ξαναμίλησε
<<Εη,καλή δουλειά>>χαμογέλασα νιώθοντας αισιόδοξη για πρώτη φορά
<<Πηγαινε,θα σε περιμένω>>έκλεισα το τηλέφωνο πριν αρχίσω να τσιριζω χαρούμενη.Τις βρήκαμε!Θεέ μου,βρήκαμε τα κορίτσια.Η απάντηση ήταν ακριβώς μπροστά στα μάτια μας...
Δεν θα είχαμε κατάφερει τίποτα χωρίς την βοήθεια της Αμάντας. Δίνοντας το χαρτί αυτό στον Φροστ ρίσκαρε τη ζωή της αλλά κατάφερε πολύ πιθανόν να σώσει όλα τα υπόλοιπα κορίτσια...
Κάθισα ξεπνοη στον καναπέ νιώθοντας τα μάτια μου να βουρκωνουν.Αυτή τη φορά όμως ήταν δάκρυα χαράς...
Κοιταξα το ρολόι μετρώντας τα λεπτά περιμένοντας να με πάρει πίσω ο Φροστ...