επικινδυνη αποστολη

20

Φροστ...

<<Θελω να ψάξεις κατι για μενα...>>
<<Ασε με να μαντέψω...Έχει να κανει με την μυστική σου υποθεση>>καθοταν στην καρέκλα απέναντι,με το μικρο γραφειο να μας χωριζει...Εγνεψα θετικα ξέροντας πως δεν υπηρχε λόγος να του το κρύψω...Με κοιταξε για λίγα δευτερόλεπτα πριν τελικα παρει τον φάκελο απο τα χέρια μου...Το βλεμμα του σταθηκε στην πρωτη σελιδα,στην  φωτογραφια της Μαρκέλλας...
<<Μπορείς να βρεις ποια ειναι;>>
<<Και γιατι δεν το κάνεις εσυ;>>ρωτησε προσπαθώντας να καταλάβει την στάση μου
<<Γιατί...Γιατι νομίζω πως με παρακολουθούν...>>και δεν ηταν ψέματα...Αυτες τις μερες ειχα το εντονο συναίσθημα πως καποιος με παρακολουθούσε...Καποιος περα απο τον Ρόι...
<<Τι εννοείς σε παρακολουθούν;>>ειδα ανησυχία να καθρεφτίζεται στο βλέμμα του
<<Μάικ καλυτερα να μην ξέρεις>>όσες λιγότερες λεπτομέρειες ήξερε τοσο το καλύτερο...Απογοήτευση πηρε την θέση της και ένα στραβο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χειλη του...
<<Ξεχνα οτι ρώτησα>>...νευριασε...Δεν τον αδικουσα...
<<Υπαρχει περιπτωση να είναι πρακτορας απο αλλη υπηρεσία...>>
<<Εχω καποιον στη CIA που μου χρωσταει χάρη...Θα δω τι μπορω να κανω...>>
<<Το εκτιμώ...>>έγνεψε χωρις να απαντήσει και απομακρύνθηκε με το φάκελο...Εγειρα πίσω στην καρέκλα τρίβοντας κουρασμενος τον αυχένα μου...Εχτές εφυγα αργά απο το μπαρ έχοντας μολις τεσσερις ώρες στη διάθεση μου για να ξεκουραστώ...
Ηπια μια γουλιά απο τον καφέ μου πέφτοντας με τα μούτρα στην υπόθεση της 19χρόνης κοπέλας που μας ειχε αναθέσει ο Τζακ...

Καθόμουν στην είσοδο οταν με ενημερωσαν οτι ο Ροι ήθελε να με δει
<<Στους καναπεδες...>>διευκρίνισε η κοπέλα που έστειλε πριν χαθεί μεσα στον κόσμο...Στο βάθος υπήρχε ενας μικρος διαδρομος που χωριζε την κυρια αίθουσα οδηγώντας σε εναν λίγο πιο πριβέ χωρο...Μια παχιά κοκκινη κουρτίνα κάλυπτε το χώρο αυτό με ενα τραπεζακι και δυο τεράστιους αναπαυτικους καναπέδες στο ίδιο χρώμα...Μέτρησα τέσσερις αντρες και στην εισοδο στεκοταν ο Μπρούνο...Δεν μου απηύθυνε το λογο παρα μόνο εξαφανιστηκε πισω απο την κουρτινα...Λιγα λεπτα αργοτερα βγηκε εξω κάνοντας μου νοημα να περάσω...
<<Στηβ!..Πέρασε...>>με καλωσόρισε ο Ροι δείχνοντας τον καναπε απέναντι του για να καθίσω...
<<Εχουμε καιρό να τα πουμε εμεις...>>γεμισε δυο
ποτήρια με ουίσκι σπρώχνοντας το ένα προς στη μεριά μου...Ηπια λίγο απο το υγρο και το ακούμπησα και παλι στο τραπεζι...Έπιασε τον φακελο που βρισκόταν πάνω στο τραπεζι τείνοντας το προς το μέρος μου...Τον ανοιξα αντικρίζοντας ενα πακο με χαρτονομίσματα...
<<Εισαι καλος στη δουλειά και δεν κανεις πολλές ερωτήσεις...Μ'αρέσει...>>συνέχισε πριν γειρει και παλι πισω...Ακολουθησα το παράδειγμα του βαζοντας τον φακελο στην πισω τσεπη του παντελονιού μου
<<Η ιδεα σου με τον Λουη αποδείχτηκε πολυ χρήσιμη...Αυτος ο βλάκας μεταφερει στους μπατσους οτι του πουμε και οι ηλιθιοι νομιζουν πως μας ελεγχουν>>γελασε ειρωνικα<<...Γουρούνια...>>ο ηλιθιος δεν ήξερε τι του γινόταν...Μετα απο μικρη ερευνα στην οποια βοηθησε ο Μαικ εμαθα πως ο Λούη εδεινε πληροφορίες στην Ιντερπουλ...Ο Μάικ τους ενημερωσε χωρις να αποκαλύψει την πηγη του,οι ιδιοι ζητησαν αποδείξεις τις οποιες βεβαια δεν μπορούσα να δωσω χωρις να αποκαλυφθω αλλα με μια δικη τους ερευνα θα διαπίστωναν αμέσως οτι οι πληροφοριες μου ηταν αληθείς...Απ'την στιγμη που είχαν αποκαλυφθεί τον αφηναν να νομίζει οτι ειχε το πανω χέρι δίνοντας και οι ιδιοι με τη σειρα τους ψευδείς πληροφορίες...
<<Αρκετά με τις δουλειες ομως...Τι λες να περασουμε λιγο καλα τώρα...Ενα επιπλεον bonus για την δουλεια σου...>>
Ανοιξε η κουρτινα και δυο εντυπωσιακα κοριτσια μπήκαν μεσα...Η μια καθισε δίπλα στον Ροι και άρχισε να τον χαϊδεύει προκλητικα ενω η δεύτερη ηρθε και καθισε δίπλα μου σέρνοντας τα δαχτυλα της κατα μηκος της πλάτης μου πανω απο το τζακετ μου...Ειχε μακρυά κυματιστα μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια...Με επιασε απο το χερι τραβωντας με αργα για να σηκωθω πριν αρχισει να απομακρύνεται...
<<Στηβ,χαλαρωσε!Απολαυσε το!>>ακουστηκε η φωνη του Ροι ο οποίος μου εκλεισε το ματι πριν στρέψει και πάλι την προσοχη του στην ξανθια η οποια ειχε σκυψει στα γονατα μπροστά του...
Με επιασε απο το χέρι οδηγώντας με σε ενα μικρο δωματιο όπου υπηρχε ενα κρεβάτι με κοκκινα σεντονια και μια καρέκλα διπλα...Στην ακρη του δωματιου υπήρχε ενα μικρο μπαρ...Με εσπρωξε να κατσω στο κρεβατι και ηρθε και σταθηκε μπροστα μου...Κατεβασε τις τιράντες απο το λεπτο φορεμα που φορούσε μένοντας μονο με τα εσώρουχα...Σηκωσα το βλεμμα μου στο προσωπο της...Τα μαύρα μαλλια της επεφταν κυματιστα στους ωμους της πλαισιωνοντας ενα όμορφο πρόσωπο...Ενα προκλητικο χαμογελο ειχε σχηματιστει στα χείλη της...Το ρουχο της βρισκοταν τωρα στο πατωμα...Εσκυψε στα γόνατα φτανοντας στο ιδιο υψος μ'εμένα και απλωσε τα χερια της προς το φερμουάρ μου για να ξεκουμπωσει τον παντελόνι μου...Την έπιασα απο τους καρπους σηκώνοντας την ορθια...Εβγαλα το τζακετ μου ενω ταυτόχρονα με το βλεμμα μου έψαχνα για κάμερες...Εβγαλα το κινητο απο την τσεπη μου σχηματίζοντας μια ψευτικη κλήση και το έριξα στην τσεπη του τζακετ μου πλησιαζοντας διακριτικά κάθε επιφάνεια...Όταν βεβαιωθηκα πως δεν ακουγοταν καμια παρεμβολή τερμαρμτισα την κληση πετώντας το τζακετ στο κρεβατι...Το δωματιο ηταν καθαρο,δεν υπηρχαν μικρόφωνα ουτε καμερες...Εκεινη στεκόταν στο ιδιο σημείο με το βλεμμα καρφωμενο στο πάτωμα...Πηγα και στάθηκα πισω της παραμεριζοντας τα μαλλια της βρίσκοντας αυτο που έψαχνα..Ενα τατουαζ απο ενα κερμα βρισκοταν πισω στον αυχένα της...Ηταν ενα απο τα κοριτσια που χρησιμοποιουσε ο Ροι σαν εμπόρευμα...Αυτα που έδεινε στους V.I.P πελάτες του...
<<Κοιταξε με>>ψιθυρισα απαλά...Οταν γύρισε ενα ζευγαρι καταπράσινα ματια με καρφωσαν στο πρόσωπο...Εδειχναν τοσο αψυχα...
<<Πως σε λενε;>>
<<Αμάντα...>>
<<Αμάντα...Μπορεις να με λες Στηβ ενταξει;>>εγνεψε θετικά χωρις να μιλήσει
<<Ποσο χρονων εισαι Αμάντα;>>
<<Δεκαεννιά...>>
Εφερα την καρεκλα διπλα στην ακρη του κρεβατιου
<<Καθισε...>>υπεδειξα και καθισα στην ακρη του κρεβατιου...Καθισε αμέσως κρατωντας το βλεμμα της χαμηλά...
<<Θέλεις λιγο νερο;>>εγνεψε θετικα και σηκώθηκα προς το μπαρ...Γεμισα ενα ποτηρι και της το εδωσα πριν καθισω και πάλι στη θέση μου...
<<Αμαντα θέλω να σε ρωτησω κατι...>>
Σηκωσε το βλεμμα της και ειδα την απορία στα μάτια της
<<Εχεις ενα τατουαζ στο σβερκο σου...Ποιος σου το έκανε;>>ρωτησα χαμηλόφωνα αλλα παρέμεινε σιωπηλή...
<<Αμαντα;>>
<<Κανεις>>απάντησε απότομα...Πηρα μια βαθιά ανασα καθυστερωντας επίτηδες πριν συνεχίσω...
<<Εχεις δει και αλλα κοριτσια με το τατουαζ αυτο;>>με κοιταξε καχύποπτα χωρις να απαντήσει
<<Μπορεις να μου πεις...>>κουνησε βιαια το κεφαλι της πριν αρχίσουν κοφτές φράσεις να βγαίνουν απο τα χείλη της...Πλησιασα προσπαθώντας να καταλάβω τι έλεγε...
<<Δεν ειπα τιποτα,δεν ειπα τιποτα...>>
<<Αμάντα...>>
<<Δεν ειπα τιποτα...>>το σωμα της ειχε αρχίσει να λικνιζεται στην αρχη αργα και μετά ολο πιο γρήγορα μπρος πισω...
<<Αμαντα ηρεμησε...>>
<<Δεν ειπα τιποτα,ημουν καλο κοριτσι>>
<<Άκουσε με!>>
<<Δεν ειπα τιποτα...>>
<<Κοιταξε με!>>υψωσα περισσότερο τη φωνη μου τραβώντας τελικά την προσοχη της
<<Κοιταξε με στα ματια...Τι βλεπεις;>>με κοιτούσε σαν να με έβλεπε για πρώτη φορα<<Πιστευεις πως θελω να σου κανω κακό;>>την καρφωσα στα ματια προσπαθωντας να της δειξω οτι εννοούσα οτι έλεγα<<Δεν προκειται να σε πειραξω,στ'ορκιζομαι...>>
Τυλιξε τα χερια γυρω από σωμα της και αρχισε και παλι να λικνιζεται σε πιο αργο ρυθμό τώρα...
<<Κρυωνεις;>>ρωτησα ψάχνοντας με το βλέμμα γυρω μου...Προτίμησα να μην παρω το σεντονι που υπηρχε στο κρεβατι και αντι αυτού έπιασα το τζακετ μου περνώντας το γυρω απο τους ωμους της...Καθισα απεναντι της δίνοντας της λιγο χρόνο να ηρεμήσει...
<<Αμαντα ξερω τι συμβαινει...>>σηκωσε το βλεμμα της έντρομη<<...Οχι δεν μου ειπες τιποτα,δεν ειπες τιποτα εσυ>>έσπευσα να την καθησυχασω...
<<Θελω να σε βοηθήσω...Σε παρακαλω,άκουσε με...Δεν μπορω να σου πω ποιος είμαι αλλα θελω να πιστεψεις οτι θελω να σε βοηθήσω...Θελω να προσπαθησεις να με εμπιστευτείς σε αυτο που λεω...Εγω σε εμπιστευομαι Αμάντα...Ξερω οτι δεν θα μιλησεις σε κανενα για μενα γιατι αν το κανεις κατι πολυ κακο θα μου συμβεί,το ξερεις αυτο σωστα;>>κουνησα αργα το κεφαλι της συμφωνώντας σιωπηλά
<<Ο Ροι ειναι ενας κακος ανθρωπος που εχει βλαψει πολλα αθωα κοριτσια και πρέπει καποιος να τον σταματησει,δεν νομιζεις;>>σηκωσε διστακτικά το βλεμμα της<<Δεν μπορώ ομως να το κανω μονος μου...Χρειάζομαι την βοήθεια σου...>>συνεχισα αφήνοντας μια μικρή παύση
<<...Ξερω οτι αυτο που σου ζηταω δεν είναι καθολου ευκολο...Αλλά κατι μου λεει πως εισαι πολυ πιο δυνατη απ'οτι δείχνεις...>>ειδα στο βλεμμα της να καθρεφτίζεται ενα καινούριο συναίσθημα που δεν ειχα δει μέχρι τώρα<<Πρέπει να βρω και τα αλλα κορίτσια,πρεπει να βρω που σας κρυβει ο Ροι,θα με βοηθησεις;>>κουνησε το κεφάλι της συμφωνώντας για πρώτη φορα μαζι μου...Καρφωσε το βλεμμα της και παλι στο πατωμα παραμένοντας σιωπηλή...Δεν ηθελα να την πιεσω άλλο...Έμεινα να την παρακολουθώ δίνοντας της χρόνο να μιλήσει με δικη της πρωτοβουλία...Μερικα λεπτά αργότερα νόμιζα πως θα παρέμενε σιωπηλή οταν ξεκινησε τελικά να μιλάει...
<<Καποιες μερες ήμασταν εδώ...Στο μαγαζί...Καπου κατω απο το μπαρ γιατι ακουγοταν μουσικη απο πανω...Μια μερα ομως μας εβαλε σε ενα βαν και μας πηγε αλλου...Δεν ξερω που όμως...Δεν μπορουμε να δουμε τον δρομο γιατι το βαν δεν εχει παραθυρα...>>
<<Ειναι μακρυά απο 'δω;>>
<<Ναι,ειναι...Μπορει μια ωρα...Ή λιγοτερο...Δεν ξερω...>>συνέχισε δείχνοντας μπερδεμενη
<<Δεν πειράζει!Τα πας περίφημα,ηδη με έχεις βοηθήσει πολυ...>>με κοιταξε χωρις να μιλησει παρα ηπιε λιγο ακόμα απο το νερό που κρατούσε
<<Να σε ρωτησω κατι ακομα;..>>κουνησε καταφατικα το κεφαλι της...
<<Μηπως θυμασαι πως ειναι εκει που σας αφηνει το βαν;>>εκανε μερικα λεπτα να το σκεφτει πριν απαντήσει
<<Οχι,δεν θυμαμαι...Δεν ξερω...Πριν κατεβουμε μας δενουν τα ματια και δεν βλεπουμε τίποτα...>>
<<Καποιος ηχος ή κατι που μπορει να σε βοηθησει να καταλαβεις τι βρισκεται γυρω σου;>>κουνισε βεβιασμένα το κεφάλι της
<<Συγγνώμη δεν μπορω να θυμηθω τιποτα>>έδειχνε αναστατωμενη και ειδα τα ματια της να βουρκώνουν
<<Ει...Κοιταξε με...Τα πας περίφημα...Εισαι πολυ δυνατη και πολυ γενναία>>με κοιταξε και μου φανηκε πως ειδα για πρωτη φορα ενα αχνό χαμογελο να διαγραφεται στα χειλη της...Μειναμε για λιγο σιωπηλοί χωρις να μιλάμε...Μετα απο καποια ωρα πηρα πρωτος τον λόγο
<<Αμάντα θα πρεπει να φυγω...>>
<<Οχι...>>η φωνη της βγηκε χαμηλόφωνα αλλα μπορεσα να διακρίνω εναν μικρό πανικό<<...Σε παρακαλω...>>συνέχισε ψιθυριστά...Την κοίταξα στα μάτια καλύπτοντας απαλα τα χερια της με τα δικά μου
<<Σου υπόσχομαι πως θα σε βγαλω απο κει μεσα,ενταξει;>>ειδα τα ματια της να βουρκώνουν και πάλι<<Θελω να παραμεινεις δυνατη και να παρατηρεις τα παντα γυρω σου...Να εισαι προσεκτικη όμως;Μην τα θαλασσωσεις στην αρχη της αποστολης ε;>>ειπα πειραζοντας την μυτη της...Γελασε δειχνοντας για πρώτη φορά 19 χρονών<<Ετσι σε θελω...Μπορω να το εχω αυτό πισω γιατι ξεπαγιασα;>>αστειευτηκα περνοντας το τζάκετ απο τους ώμους της...Σηκώθηκα πηγαινοντας αργα προς την πόρτα...Ξεκουμπωσα τα τρια πρωτα κουμπια απο το πουκαμισο μου και το έβγαλα απο το παντελονι τσαλακωνοντας τις άκρες...Ανακατεψα με το χερι τα μαλλια μου και δεν φορεσα το τζακετ παρα το κράτησα στο ενα χερι...Γυρισα και την κοιταξα πριν φυγω...Στεκοταν όρθια δίπλα απο το κρεβατι κοιτώντας με σιωπηλή...
Σιχαινομουν που επρεπε να την αφησω μόνη,ξέροντας την κολαση στην οποια επρεπε να ξαναγυρίσει...Εσφιξα τις γροθιες μου πνιγοντας την παρορμηση να την παρω επιτοπου μαζι μου σταματώντας οποιον προσπαθουσε να με εμποδισει αλλα αν το εκανα δεν θα εφτανα ποτε στα αλλα κορίτσια...
<<Αμαντα,ολα θα πανε καλα>>της ειπα καθησυχαστικά...Χαμογέλασε αχνά χωρις να μιλησει...
Ετοιμάστηκα να φύγω οταν με σταμάτησε η φωνη της
<<Βιολετες!..>>γυρισα απορημένος και την κοίταξα...
<<Η μαμα μου καθε πρωι μου εφερνε μια βιολέτα στο κρεβατι μου...Ηταν το αγαπημένο μας λουλούδι...Οταν κατεβαίνω απο το βαν μπορω να μυρίσω βιολετες...>>
<<Βιολετες...>>κουνησε το κεφαλι της καταφατικά...
<<Καλη δουλεια ντετέκτιβ!>>την ειδα να γελάει και ανοιξα την πόρτα πριν χασω το κουραγιο μου,νιώθοντας ενα απαίσιο σφίξιμο στο στομάχι...

Ενα μεγαλο κεφαλαιο απο 'μενα❤
Waiting for comments😘😘😘