επικινδυνη αποστολη

14

Εριξα ενα ακομη χτύπημα στο σάκο νιώθοντας το χερι μου να μουδιαζει...Η ανασα μου έβγαινε κοφτή και ενιωθα σε καθε μου κινηση τους ωμους μου να καίνε...Μερικές τουφες ειχαν ξεφυγει απο την αλογοουρα μου και κολλουσαν τώρα στο ιδρωμένο μου προσωπο...Κάθε χτύπημα ειχε μεγαλύτερη ένταση απο το προηγούμενο προσπαθώντας να πνίξω τις αναμνήσεις που προσπαθούσαν να ξετρυπωσουν απο το υποσυνειδητο μου...Αναμνήσεις που προσπαθούσα απεγνωσμένα να διαγράψω αλλα μερα με τη μερα γινόταν ολο και πιο δύσκολο...
Επνιξα μια κραυγή οταν οι εικονες άρχισαν να εμφανίζονται ανεξέλεγκτες πλεον μπροστα στα ματια μου σαν ταινία...

Ειδα να με αρπαζουν,και να με βάζουν σ'ένα αυτοκίνητο...Να παλεύω φωνάζοντας για βοηθεια πριν με ναρκωσουν φέρνοντας ενα πανί στο στόμα και στη μυτη μου...Να ξυπνάω σ'ένα βρώμικο κρεβάτι νιωθοντας αφυδατωμενη και το κεφαλι μου βαρυ...Να βλεπω και αλλα κορίτσια διπλα μου,δεμενα οπως και γω στο καγκελο του κρεβατιου με τον φόβο να εχει αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά τους...Να μας ναρκωνουν ξανα και ξανά για να μας κρατήσουν ήσυχες...Αντρες να μπαινοβγαίνουν κοιτωντας μας μ'ενα θολωμενο βλέμμα που σε τρόμαζε...Να πετάγομαι για ενα ακομη βραδυ απο το κρεβάτι μου αναζητώντας τους γονεις μου...

Τα χερια μου πλεον ειχαν μουδιασει και η αναπνοή μου εφτανε βαριά στα αυτια μου...

Να με μεταφέρουν δεμενη μ'ενα φορείο σ'ενα αλλο δωμάτιο και να με αναγκαζουν να κρατησω τα ποδια μου ανοιχτα...Ενας γιατρός να με εξετάζει προκαλωντας μου εντονο πονο χαμηλά...Να κλαιω σιωπηλα στο κρεβατι μου με το προσωπο πρησμένο απο τα χτυπήματα καθως προσπαθησα για μια ακόμη φορα να αποδρασω...Να ξυπναω ενα πρωι νιώθοντας μια ένοχληση στον αυχένα ανακαλύπτοντας το καινουριο μου τατουαζ...Να με βαζουν σ'ενα φορτηγακι με δυο ακόμη κορίτσια...Να τρεχω με ολη μου τη δύναμη νιώθοντας την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή πριν σταθω στο χειλος ενός γκρεμού...Να πέφτω στο παγωμένο νερό και ξαφνικα δυο χερια να τυλίγονται γυρω απο τον λαιμο μου κοβωντας μου την αναπνοή...

Αφησα ενα ουρλιαχτό να βγει απο τα χειλη μου και επεσα  στο πατωμα κρατώντας τα ματια μου κλειστά...Ήθελα να φυγουν ολες αυτές οι εικόνες...Ήθελα να σταματήσουν να με βασανίζουν....
Αγκαλιασα το σακο και άφησα τα δάκρυα μου να κυλήσουν χωρις να μπορω να συγκρατησω τους λυγμους μου...Εμεινα έτσι για αρκετη ώρα,ακίνητη,δίνοντας στον εαυτο μου χρόνο να συνέλθει...Μονο οταν ένιωσα το στήθος μου λιγο πιο ελαφρυ και τις εικονες να χάνονται πριν διεισδύσουν και παλι στο υποσυνείδητο μου σηκώθηκα αργά βγάζοντας τα γάντια μου...Έπιασα το μπουκαλι μου πίνοντας μια μεγάλη γουλιά...Σκουπισα το πρόσωπο μου και μαζεψα καλύτερα τα μαλλιά μου...Ο μονος τρόπος να βαλω ενα τελος σε ολα αυτά ειναι να συνεχίσω με το σχεδιο μου...Δεν θα την γλιτώσουν και αυτη τη φορά...Οχι αν μπορω να κανω κατι γι'αυτο...