Aurora'nın Şarkısı 1-Kutup Gecesi

1. Bölüm

Bölüm 1

Nikolai

Hammerfest, isminin sonundaki 'fest'in hakkını pek veremiyordu bana kalırsa. Bu lanet şehirde donmamak için eğlenip dans ederek enerji dolacağımız daha çok festival yapılmalıydı. Yani cidden, coşup eğlenebileceğiniz festivaller yoksa genç olmanın ne anlamı vardı ki?

Aralık ayının sonlarındaydık ve artık güneşi görmek istiyordum. Şehrin takma adlarından biri "Geceyarısı Güneşi" iken üç ay boyunca güneşin hiç doğmaması kulağa oldukça ironik gelmiyor muydu? Hava o kadar kasvetliydi ki sanki yukarıdan bir basınç uyguluyordu. Bu basınç insanı yoruyor ve hüzüne boğuyordu. Tüm bunları kafama takmamaya çalışarak sahile, onu gördüğüm yere doğru ilerledim.

Yoktu. Her zamanki gibi. Artık tamamen hayal görmüş olduğumu düşünmeye başlayacaktım. Montumun iç cebine koyduğum kırmızı gülü çıkartıp suya bıraktım. Dalgaların gülü daha da uzağa sürüklemesini izledim bir süre. Hiç tanımadığın birini özlemek garip bir duyguydu. Ardından yavaşça sahil boyunca ilerlemeye başladım.

Ateşin başına oturmuş, ısınmaya çalışan birkaç kişi gördüm ilerde. Benim gibi gençler bazı geceler sahile gelip yaktıkları ateşin etrafında çember oluşturarak sohbet ederlerdi. Bu grubu da uzaktan gördüğümde bir grup genç sanmıştım o yüzden ama yakınlaştıkça genç olmadıklarını anladım. Bunlar bir grup evsizdi. Belki daha da beteriydi.

Beni gördüklerinde "Görünüşe göre ağımıza ringadan daha büyük bir şey takılmış bu gece." dedi içlerinden biri diğerlerinin dikkatini de bana yönelterek.

"Gecenin bu vaktinde buraya gelmenin ne kadar tehlikeli olduğunu annen sana söylemedi mi çocuk?" diye sordu bir diğeri, alaylı bir şekilde. Diğerleri de onun bu lafına sanki şimdiye kadar duydukları en komik espriymiş gibi gülmeye başladı.

Onlara aldırmadan yoluma devam etmek istedim çünkü eğer onlara karşılık verirsem bu olay hiç ummadığım yerlere gidip tehlikeli bir hal alabilirdi ama içlerinden bir diğeri gözlerini kısarak beni incelemeye başladı. "Hey, sen şu tek derdi eğlenmek olan zengin çocuklarından değil misin?" Şehirdeki festivallerin azlığından yakınıyor olsam bile tek derdim eğlenmek değildi elbette ve o kadar da zengin bir aileden geldiğim söylenemezdi. Sırf üstüme başıma bakıldığında böyle bir izlenim mi veriyordum insanlara?

Bunları onlara söylemedim, söyleseydim de umurlarında olmazdı muhtemelen; bu yüzden en iyisi boşuna uğraşmamaktı. Anında tüm gözler tekrar bana dönmüştü ve o anda onların gözlerindeki vahşi sefaleti gördüm. Açlığı, yoksulluğu, zenginlere olan nefreti ve üzerimde bulabilecekleri şeyler için yapabilecekleri tüm o delilikleri. Ülke ne zaman bu duruma gelmişti?

Şehrin bu tarafı hakkında kötü dedikodular dolaşıyordu son zamanlarda. Öldürülen insanlar, kayıplar ve hayaletler gibi. Bana kalırsa hayalet kısmı tam bir saçmalıktı ama diğer kısımların ne kadar doğru olabileceğini şu an tümüyle hissedebiliyordum. Norveç eskiden çok daha huzurlu bir ülkeydi, öyle ki burası 'huzur ülkesi' olarak bilinirdi. Fakat son zamanlar her ne olduysa huzurda çatlaklar oluşmaya başlamıştı ve yüzde bir olan suç oranında birkaç rakam artış yaşanmıştı.

"Eminim üzerinde bize verebileceğin bir şeyler vardır." dedi biri sarı dişlerini göstererek sırıtırken.

Bir anlık bir tereddüt yaşadım. Onlara üzerimdeki değerli şeyleri vermek konusunda değil, bunları verirken onlara yaklaşmak konusunda bir tereddüttü bu. Hayatım tehlikede olmadığı sürece onlara üzerimdeki tüm parayı verebilirdim, bu amaçla bir adım da atmıştım ama içlerinden en az ikisinin elinde ateşin ışığıyla parlayan bıçaklar gördüğümde ürkerek geri geri gitmeye başladım. İstedikleri tek şey param değildi büyük ihtimalle. Hayatımı da istiyorlardı çünkü zenginlere karşı inanılmaz bir nefret duyuyorlardı. Ve ben şu an karşılarındayken onlara zengin kısmı temsil ediyordum, onların mantıklarına göre. Beni öldürmek, bir zengini öldürmek onlar için zengin insanlara bir darbe vurmak, onlardan öc almak gibi olacaktı. Hiç tanımadıkları birinden bu kadar nefret etmelerini de garip bulmuştum. Sanırım insanların, birinden nefret etmesi ya da birini sevmesi için illa onu tanıması gerekmiyordu.