Love or Friendship? || bts ff

Chapter 65

Xeena's POV

Nagpapa-cute ang mga anak ko sa buong tropahan ng may ibulong sakin si Troye.

"Pano kita mamasahihin niyan mamaya kung nandito sila?" bulong niya sakin. Ngumisi naman ako sa kaniya kasi alam ko na yon. Duh!!

"Don't worry, love. I got this." I smirked. Yumakap naman ako sa bewang niya ng mas mahigpit.

Ugh!!!

Mahal na mahal ko talaga 'tong lalaking 'to!!

And yes. Seryoso ako sa relasyon namin ni Troye. Hindi dahil sa guilty ako kasi siya yung nandiyan para sa amin ng mga bata. Hindi dahil siya yung kasama ko nung mga panahong hindi ko kayang tumayo sa sarili kong mga paa.

Seryoso ako sa relasyon namin dahil mahal ko siya. Mahal na mahal. Hindi siya mahirap mahalin. Kaya ito ako ngayon. Masaya sa piling niya.

"You're spacing out, love. What are you thinking?" My love asked.

"Nothing. I'm just happy and thankful." I said while smiling.

"Thankful for what, babe?" He asked again.

Tinignan ko siya sa mata para mas sincere. Ayoko kasi na sasabihin ko lang sa kaniya. Gusto ko din na iparamdam sa kaniya. Hihi!!

"Kasi I have my kids with me plus you're mine. Hihi. I love you. Sobra!" ngumiti na naman ako. Naramdaman kong dumampi ang labi niya sa noo ko kaya pumikit ako.

Hayyy!! I love this man talaga!

Thank you, Lord!

Umubo naman silang lahat.

OO! SILANG LAHAT! Pati ang mga bata! Hahaha!

Nakakainis naman eh!! Hindi pa kami tapos mag lambingan eh!!!!!

Tumingin kami ni Troye sa kanila at bakas sa mga mukha nila ang kilig at saya para sa akin. Pwera sa isang tao..

Pwera kay V.

"What??" I said. Still hugging my man. Hehehehe! Bawal siya pakawalan. Kasi akin lang 'to eh. Hehehe!

Sa mga tingin pa lang nila, alam mo na agad na nanunukso sila. Pagbabarilin ko kaya sila sa harap ng mga bata? Hmmmm??

"Masahe mo pa banda diyan, Alvarez! Hahahaha!" tukso ng kapatid kong unggoy. Hehe.

"Mommy, is your back still hurting? Dada, please take mommy's pain away.." malungkot na sabi ng anak kong si Axel.

Si Axel ang pinaka-malambing. Siya ang pinaka-maaalahanin. Ganon. Ayaw niyang may umiiyak o nasasaktan isa samin.

Naalala ko noon, nung birthday nila. I was crying so hard. So hard that I can't breathe anymore. Kasi dapat 2 years old na din si Queen Alex non eh. Pero she chose Papa Jesus to play with her. My King Axel hugged me. Hindi pa siya masyadong straight magsalita non but he comforted me. He always say na, her sister is always with us. Always in our hearts. Kaya ayun. Since then, hindi na ako masyadong umiiyak. Parang unti-unti ko ng natatanggap na nasa masayang place na si Alex.

"Mommy is fine, baby. Hindi naman dapat laging mina-massage si mommy." namumulang sabi ni Troye. Nakita ko naman na mas lalong nalungkot ang mukha ng junakis ko kaya ako na mismo ang nag bawi.

"Don't worry, son. Araw araw akong minamasahe ni Dada." I said. Pero siyempre may mga kupal akong tropa sa paligid kaya ayan. Gatong na naman!

"Araw araw naman pala! Hahahaha!"

"Basketball team ba?"

"Soccer team?"