She Came Back

Hoofdstuk 36: Het schandaal van de gevoelens

Het blijft even ijzig stil. Ik weet nooit wat ik moet verwachten van Diana. Het klinkt raar, maar... ik ken haar eigenlijk helemaal niet. Ik weet niet wat voor persoon ze is. Ik weet niet echt wie ze is. Dat weet ik niet, ook al is ze mijn bloedeigen familie. Tragisch? Nogal...

"Je weet dat het nooit mijn bedoeling was. Ik kon het ook niet helpen dat ik zo was..." Zegt ze dan. Het klinkt kil maar toch spijtig. Ik zucht, "Het maakt ook allemaal niet meer uit, wat gebeurd is is gebeurd, en we kunnen het niet meer terugdraaien." Stelt ze vast. Ik ga rechtop zitten en we kijken elkaar beiden aan.

Ik frons, "Hoe kan het dat jouw empirehuid gedeelte weg is?" Vraag ik verward en nieuwsgierig. Voor degene die het nog niet weten; Doordat Empire bondgenoten is met Jenava, moeten Jenavanen een transformatie ondergaan waardoor ze half-Empire worden. Ze krijgen dan een gezicht dat half zwart is en worden agressiever en ook sterker. Elke Jenavaan is verplicht om die transformatie te ondergaan, Diana en ik zijn de transformatie dus ook ondergaan, maar het enige wat ze ervan overheeft zijn de rode ogen die we beide delen.

"Ik denk dat dit bij jou ook zal gebeuren nadat we het tegengif hebben, want mijn empirehuid is namelijk verdwenen nadat ik mijn krachten kreeg." Legt ze uit. Ik frons en bedenk me opeens wat, "Hoe zijn jouw krachten dan.., je weet... een soort 'geactiveerd'? Want bij mij is het dus een heel drama..." Vraag ik, terwijl ik een hand door mijn zweterige haar haal. De hitte die ik voel is echt ondraaglijk.

Ze kijkt me even met een moeilijk gezicht aan; "Elektroschoktherapie..." Mompelt ze, "Dat is volgens mij wat mijn krachten hebben geactiveerd. Je weet toch nog wel toen ik je over die nacht had verteld waarbij ik een droom kreeg met Eleios? En hoe er de volgende ochtend een kaart onder mijn kussen lag?" Ik knik langzaam terwijl ik naar het voeteneind van mijn bed staar.

"De vorige avond gebeurde die elektroschoktherapie, en precies gelijk met die droom, kaart en dat er iemand mijn deur vergeten was op slot te doen, ik denk niet dat dat allemaal maar stom toeval was..." Zegt ze met een vage gezichtsuitdrukking. Ik knik; ik denk het ook niet. "Maar daar kom ik nog wel een keer achter als dat zo blijkt te zijn, er zijn belangrijkere dingen op dit moment..." Zegt ze en ze kijkt me aan met een blik die ik nog nooit eerder bij haar heb gezien; bezorgdheid.

Er gaat een golf van schuldgevoel door mij heen, en toch, diep in mijn hoofd, schreeuwt er stem om er niet in te trappen, dat ik haar nooit onder geen enkele omstandigheid mag vertrouwen, en nooit mijn ware gevoelens mag tonen. Dat niet alleen bij haar, maar bij iedereen. Ik heb mezelf hard aangeleerd dat mensen niet zitten te wachten op mijn gevoelens, en dat ik beter maar gewoon mijn mond kan houden wanneer ik mij rot voel. Daarom zwijg ik. Ik vertel niks tegen de anderen, over dat ik er kapot van ben hoe mijn vader is gestorven, ik over drie weken niet meer besta, en hoe ik niet meer eens mezelf meer vertrouw. Ik houd mijn mond, en dwing mijn gevoelens af.

"Bart...?" Hoor ik Diana opeens zeggen. "Ja?" Antwoord ik, knipper een paar keer met mijn ogen en kijk haar dan aan. "Je leek opeens heel afwezig, en zat met glazige ogen voor je uit te staren, dus ik vraag me nu af of er iets is dat je moet vertellen..."

"Nee. Er is niks."