KANLI LOTUS (TAMAMLANDI)

23.Bölüm

Selam millet 😍 nasılsınız? Tatil nasıl gidiyor🙄

Bu bölüm yazdığım bölümler arasında en zoruydu. Duygu yakalamak ona göre hareket ettirmek düşünmek o kadar zor ki düşünmekten başım ağrıyor.

Her neyse bildiğiniz üzere kitabımda yetişkin içerik uyarısı mevcut. Bu uyarı kanlı sahneler olduğu içindi. Küçük yaşta olan çocuklar (15 yaş altı) böyle sahneleri okumamalı bana göre. Bu bölümde onların okumaması gerekenler arasında. +16 sahnelerin olduğu yerler olacak. Lütfen bahsettiğim kişiler bu uyarıyı okuyorsa hemen burayı terk etsin.

Son birşey ŞARKIYI en başından beri dinleyin. Kesinlikle çok güzel hissettiriyor.

Sizleri seviyorum 🌺

Her güzel şeyin bir sonu olduğu gibi ailemin mezarını gördükten sonrada kendimi tekrar boşlukta gibi hissetmeye başlamıştım. Mesela yatakta uzanmış karanlık tavanı seyrederken aklımda hiçbir şey yoktu. Ya da yan tarafımda uzanan Warner'ın uzun zamandır beni izliyor oluşuna heyecanlanamıyordum.

Dediğim gibi boştum. Ya lanet bir ruh emici isem diye düşünmekten sonunda kendimi bu boşlukta bulmuşum. Doğruyu ya da yanlışı ayırt edemiyordum. Kim olduğumu, neye inanmam gerektiğini bilmiyordum.

Güçlerim geri döndüğünde ben de onlardan biri mi olacaktım? Annem bu yüzden mi güçlerimi bastırmıştı? Peki ya eğer böylesine tehlikeli bir canavar olacaksam nasıl kehaneti gerçekleştirecektim? Sorular vardı ama cevaplar yoktu. Kendi kendime sorduğum soruların cevaplarını bile öğrenmekten korkuyordum.

Warner, "Ne düşünüyorsun?" diye sorana kadar geldiğimizden beri sadece karanlık tavanı izlediğimi yeni fark ediyordum.

Aldığım soluğu seslice dışarı bırakırken, "Canavar olmamayı diliyordum." dedim. Onun bu konudan hiç bahsetmeyişi kendimden daha da şüphe etmeme neden oluyordu.

"Sen onlardan biri değilsin, Alexis." dediğinde alayla güldüm. Bilmediği bir konuda bile kendine bu kadar güveni olması sinirimi bozuyordu. Belki de onun gibi kendime inanmak istiyor oluşumdan sinir oluyordum, bilmiyordum.

"Bundan o kadar emin olmamalısın." dedim, burukça.

"Ruh eşliği kutsal bir olaydır, güzelim. Senin Natalie'nin anlattığı yaratıkla uzaktan yakından alakan yok. Bunu en iyi ben bilebilirim." derken sesi öyle samimi geliyordu ki ona inanmak için deli olabilirdim.

"Olabilir, Warner. Camelia Wilson ile aynı kandan geliyoruz. Üstelik annem de şüpheli bir şekilde güçlerimi bastırıyor. Sanki her şey bana karşı gibi geliyor. Farkında değil misin?" dediğimde sessiz kalması daha da canımı sıkmıştı.

Yan dönerek ona bakınca artık bana bakmadığını fark ettim. Benim yaptığım gibi sadece karanlık tavanı izliyordu. Belki de dediklerimde haklı olduğumu anlamıştı. Benim bir canavar olduğumu düşünüyordu.

Sinirle, "İşte! Sustuğuna göre sen de onlardan biri olduğuma inanıyorsun." dedim. Yataktan ayaklanmış, odadan çıkmak için yürümeye başlamıştım. Burada daha fazla kalmak için bir nedenim yoktu. Sonunda herkes bana sırtını dönecekti. Kim ruhunu her an emebilecek biriyle kalmak isterdi ki? Belki de beni bir yere kapatmayı bile düşünebilirlerdi.

Warner, "Alexis, kendine gel!" diyerek beni belimden yakaladığında boşuna çaba olduğunu bilsem de ondan kurtulmaya çalıştım.

"Bırak! Nefes alamıyorum. Neden anlamıyorsun? Korkuyorum, Warner. Korkuyorum!" dedim. Beni kollarının arasına almış, saçlarıma öpcükler konduruyordu. Konuşmuyordu çünkü ne derse desin beynimin içindeki lanet ses susmayacaktı.