KUMA (Tamamlandı)

KUMA-39

O gün resimde gördüğüm kız canlı bir şekilde önümdeydi ve resimdekinden çok daha güzeldi.

Kocaman siyah gözleri ve ona meydan okurcasına olan siyah saçları gözüme çarpan ilk şey olmuştu.

Gerçek olduğu açık bir şekilde ortadaydı ve bu kızı daha fazla kıskanmama yol açıyordu.

Kızın bana aşağılayıcı bakışlarını yakalayınca bundan gerçek anlamada çekinmiştim. Sanki bu eve o aitmiş gibi geliyordu, sanki ben bir fazlalıkmışım gibi.

"Alas içerde mi?" Diye sorunca kıza uzun süreli baktığımı fark edince, başımı hayır anlamında salladım. Bana ezikleyici bir bakış atıp "sen ne biçim çalışansın!? Çalıştığın evde bu kıyafetlerlemi geziyorsun!?"  Deyince sinirlendiğimi his ettim. Sonuçta burası benim sevgilimin eviydi ve ayriyeten ben bu evde yaşıyordum.

"Pardon siz olayı tamamen yanlış anladınız! Ben burda çalışmıyorum, burda YAŞIYORUM!"

Dediğimde kız şok olmuş bir şekilde yüzüme baktı. "Nişanlımla aynı evdemi kalıyorsun?" Deyince takıldığım tek yer NİŞANLIM olmuştu.

Kızın kendi kendine gelin güvey olduğunu düşünsemde bu kadar ciddi olduğunu görünce içime bir kurt düştü.

Ayrıca nerden tanıyordu bu kız Alas'ı? Kesin buluşmuştular o gün. Ama Alas bana bunu yapmazdı. Yani babasına bile rest çekmişti bu kız yüzünden.

Kafam o kadar karışıktı ki kızın hangi ara eve girdiğini bile bilmiyordum. Kapıyı kapatıp kızın oturduğu odaya girdim. Harbi neydi bu kızın ismi ya.

Hah Simge, evet evet adı buydu.

Kendimi başka şeyler düşünerek oyalamaya çalışsamda, iç sesim bana meydan okurcasına 'sen bu kızla yarışamazsın diyordu' onu aldırmamaya çalışsamda olmuyordu.

"Alas geç geliceğini söyledi istersen bekleme!" Diye sert bir şekilde söylediğimde Simge yüzüme alaycı bir bakışla "Alas'ı beklemiyorum tatlım, valizlerimi bekliyorum!" Deyince bir kez daha şoka uğradım.

"Anlamadım!" Deyince Simge isimli şahıs hiç oralı olmadan kısık bir sesle "anlarsın!" Dedikten biraz sonra mutfağa geçmişti.

Kız resmen sinir makinesi gibiydi, sakin kalmaya çalıştıkça sinir ediyordu.

Kapının sert bir şekilde çalmasıyla hızla kapıyı açtım. Alas yüzümü ellerinin arasına alıp "iyimisin sana birşey yaptı mı!?" Diye telaşlı bir şekilde sorunca. Ona sinirli olduğum için yüzüne bile bakmadan içeri geçip kendimi tekli koltuğa attım.

Ortada neler döndüğü hakkında en ufak bir fikrim bile yoktu. Sağ olsun iç sesim bana çok yardımcı oluyor ve her saniyede bir bana 'gidicisin!' Demeyi ihmal etmiyordu.

Hayır yani bir insanın neden bu kadar gereksiz bir iç sesi olurdu ki? Sanki ben gidince o benimle gelmeyecekti. Yani elalemin iç sesleri onlara fikirler versin benimki saçmalasın. İşte buda ayrı bir şanstı.

Ben bu saçma düşüncelere nasıl geldiğimi bilmesemde, Alas'ın bağırma sesiyle daha yeni idrak etmiştim Alas ve Simge'nin mutfakta yalnız olduğunu.

Hemen hızla yanlarına gittiğimde Alas'ın Simgenin kolundan tutup sarstığını görmemle şaşkınlıkla Alas'ın ellini tuttum.