Her zamanki gibi güneş yine en tepesindeydi Mardin'in. Işık saçıyordu her bir evin tepesine içindeki karanlık hayatları bilmeden.
Şilan'da açmıstı gökyüzü gibi gözlerini o sabaha karanlık günlerin yaklaştığını bilmeden.
Gözlerimi büyük bir yorgunlukla araladım. Sanki saatlerce uyuyan ben değilmişim gibi bir halim vardı. Yılların verdiği yorgunluk üzerime çökmüş gibi his ediyordum.
Biraz doğrulduğumda Alas'ın yanımda olmadığını görmemle telaşla yerimden doğruldum.
Yeni uyanmamın sersemliğiyle etrafa göz gezdirdim. Alas'la birlikte uyumuş fakat onsuz uyanmıştım. Sanırım bu hayata başıma gelebilecek en kötü şeydi.
Tam ayaklanmışken kapının açılmasıyla hızla kafamı o tarafa çevirdim. Kapının yanında benimkimin aksine koyu mavi gözleriyle bana bakan bir Alas gördüğümde gülümseyerek ona baktım.
Yavaşça yanıma yaklaşıp dudaklarını dudaklarıma dayadı bir an afallasam da Alas'ın dudağımı ısırmasıyla kendime gelmiş dudaklarımı aralamıştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Öyle özlemele, öyle güven verircesine öpüyordu ki. Sanki bizim kavuşmamızmış gibi. Sanki herşey bitti dermiş gibi.
Alas'ın biraz daha ileri gideceğini anladığımda hızla kendimi geri çektim. Alas'ın sık nefes alış verişlerinden dolayı başımı aşağı eğmiş yüzüne bile bakamıyordum.
"Şilan deli gibi benim olmanı istiyorum. Tamamen benim ol istiyorum. Herşeyinle"
Bu sözler nerdeyse kalbimin yerinden çıkmasını sağlayacaktı. Benden resmen tamamen onun olmamı istemişti.
Tabiki onun olmak istiyordum, zaten onundum. Ama Azat'tı yaptıklarından sonra kendimi kirlenmiş bir çöp parçası gibi his ediyordum. Alas'ın ilkim olması için herşeyi verirdim. Ama hayat bana kötü bir oyun oynamış bunu benim ellimden almıştı. Sonrada hayat bana gerçek yüzünü göstermiş, aslında benim mardindeyken bildiğim hayatın saçma bir oyun olduğunu, o yaşadığım onca şeyin, mecburen katlandım onca şeyin saçma bir kurgu olduğunu göstermişti.
Utancımdan başımı yerden kaldırmıyordum. Belkide ilkim asla o olamayacağı için üzülüyordum, belkide kendimi suçluyordum. Benim bir hikayemin olması saçmaydı, beni bu kadar harika bir adamın sevmesi, benim yaşadığım şeyleri yaşayan kızlara haksızlıktı.
Onlar mücadele ederken, ben boyun eğmiştim. Hemde bir hiç uğruna. Abim uğruna, beni bir kes bile aramayan, halimi sormayan abim için.
Alas birden yüzümü elleri arasına alıp;
"özür dilerim Yaban gülü. Ama gerçekten artık dayanıcak gücüm kalmadı. Kollarımda uyurken sana dokunamamak beni kahrediyor..."
Onu anlıyordum, hemde tüm kalbimle. Sanki ben istemiyor muydum onun olmak, ama sorun şu ki ben kendimi kirli his ediyordum. Onu hak ettiğimi düşünmüyordum.
Daha fazla uzatmamak adına "Alas ben zaten seninim. Bana biraz zaman ver olur mu? Tamamen senin olmaya hazır olmam için bana biraz zaman ver?" İsyan edercesine kurduğum bu cümleler onu gülümsetmişti.
