စိမ့္ခနဲတုိးဝင္လာေသာေလေအးေၾကာင့္
LuHan အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ အသိကပ္လာသည္။
မ်က္လံုးေတြကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ
LuHan ကို ျပံဳးၾကည့္ေနေသာသခင့္ကိုျမင္လိုက္ရသည္။LuHan ၏နံေဘးတြင္ သခင္ကလက္တစ္ဖက္ကိုေထာက္လ်က္LuHan ကိုငံု႔ၾကည့္ေနသည္။သခင့္ရဲ႕မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ကိုထိေတြ႔ဖုိ႔ရန္ LuHan လက္လွမ္းလိုက္ေပမယ့္ သခင္က ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။LuHan ႐ုတ္တရက္ အိပ္ယာမွထထိုင္မိကာ
ေဘးပတ္ပတ္လည္ကိုလွည့္႐ွာမိသည္။
တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနေသာအခန္းတြင္းတြင္
LuHan ကလြဲ၍မည္သူမွ်မ႐ွိပါ။
LuHan ရဲ႕ နံေဘးကြက္လပ္သည္ လစ္လပ္ေအးစက္ေနဆဲသာျဖစ္သည္။LuHan အခုမွသတိထားဆင္ျခင္မိသည္။သခင္ထြက္သြားတာ ယေန႔ႏွင့္ဆုိ ဆယ္ရက္ပင္႐ွိေလၿပီျဖစ္သည္။သခင့္ရင္ေငြ႔ေႏြးေႏြး LuHan အနားမွ
ေပ်ာက္ဆံုးေနတာ ဆယ္ရက္႐ွိျပ္ီ။
LuHan ျမတ္ႏိုးမဆံုးေသာသခင့္ရယ္သံလြင္လြင္ေတြမၾကားရတာ ဆယ္ရက္ပင္႐ွိေလၿပီ။
LuHan ႏွစ္သက္ေသာ သခင့္ျသ႐ွ႐ွရိသဲ့သဲ့စေနာက္သံေလးေတြမၾကားရတာကလည္း ဆယ္ရက္႐ွိေလၿပီ။အနည္းငယ္ဟေနေသာျပတင္းေပါက္မွ
ေလေအးကဆက္တိုက္ဝင္ေနဆဲမုိ႔
LuHan ခ်မ္းစိမ့္လာသည္။
ေဆာင္းဥိီးဝင္ေလၿပီ။
သခင္ေရာက္ေနေသာေဒသသည္ေရာ
အဘယ္ရာသီဥတုကိုေရာက္႐ွိၿပီလဲ။
ေႏြေခါင္ေခါင္ျဖစ္ေနမလား။
မိုးၿခိမ္းသံေတြၾကားထဲမွာလား။
ဆီးႏွင္းေတြဖံုးေနမွာလား။ေဝးလံေသာအရပ္မုိ႔ စစ္ခ်ီသည္ႏွင့္တင္
ဆယ္ရက္ဆုိေသာအခ်ိန္ျကာတာကိုသိသည္မုိ ့
ယေန႔ နက္ဖန္ ပင္လွ်င္
စစ္ေျမျပင္သို႔ေျခခ်ၿပီမွာေသခ်ာေနေသာ
သခင့္အတြက္ LuHan ဆုေတာင္းဖုိ႔ထြက္လာခဲ့သည္။ ခပ္ဖြဲဖြဲက်ဆင္းေနေသာဆီးႏွင္းေတြသည္ LuHan ရဲ႕သားေမြးဝတ္ရံုေပၚသို႔အလုအယက္က်ဆင္းလာသည္။
YOU ARE READING
Master Of The Prince
Historical FictionOh Sehun ♡ LuHan "ကုိယ္ မင္းကို သိပ္ခ်စ္တယ္...Han "