Kuyudaki Işık

KARDEŞLİK İHTİRASI(Bölüm 14)

Mehmet acı bir şekilde hayatını kaybetmişti. Mehmet'e sarılmış ağlayan Üzeyir'i gören çevredeki çocuklar, Mehmet'in öldüğüne inanamıyorlardı. Ölmek nasıl bir duyguydu? Mehmet ölürken canı çok yanmış mıydı? Çocukların kafasında böyle masumane sorular vardı.

Hayır. O ölürken acı çekmemiş, elinde orağıyla ona kucak açan babasının kollarına koşmuştu. Uzun uzadıya süren başak tarlalarının arasında annesi de oturmuş ona tebessüm ediyordu. Sımsıkı sarıldı Mehmet babasına ve koşmak istiyordu annesinin yanına. Bunların pek önemi yoktu. Giderdi ya elbet. Artık onların yanındaydı. Artık onu bırakmayacaklardı.

Mehmet, son nefesini verirken bunları görmüştü. O artık bu fani dünyadan giderken çevresinde onlarca gözü yaşlı arkadaş bırakmıştı. Üzeyir kısılmış sesiyle ağlıyordu, ağlıyordu, ağlıyordu.

Sonunda Üzeyir'in kollarına yatırdığı cansız bedeni aldılar ve bir çarşafa koyarak dışarı çıkardılar. Onu dışarı çıkaran ise Sütçü İsmet ve Hekim Ragıp idi.

***

Ertesi gün yurt müdürü aceleyle odasına çıktı ve koltuğuna sıkıştırdığı dosya ile geri döndü. Bahçeye çıktığında karşısında kanlanmış gözleriyle Üzeyir duruyordu.

Üzeyir;

+ Cenazeye mi gidiyorsun müdür bey amca?

Onu götürmemesi gerektiğini bilen müdür, sesindeki titremeyle;

- Hayır evladım. İlçelere teftişe gidiyorum.

Dedikten sonra uzaklaşmak istedi fakat arkasında kalan Üzeyir tekrar bağırdı;

+ Müdür bey! Dosyandan Mehmet'in resmini düşürdün.

Büyük bir şaşkınlıkla arkasını dönen müdür. Üzeyir'in kendisine uzattığı siyah beyaz fotoğrafı aldı ve söze girdi;

- Bak oğlum. Evet ben cenazeye gidiyorum ama sen gelmemelisin.

Ağlayarak yere çöken Üzeyir,artık tükenmişti.Aklında söylenecek söz, kalbinde dayanacak güç kalmamıştı.Sadece ağzından şu sözler çıkmıştı;

+ O. Yani Mehmet. Ailesine kavuşmuş mudur müdür bey?

Gözleri tekrardan dolan müdür;

- Elbette, elbette kavuştu. O artık çok mutlu.

+ ''Eğer ilerde okur da büyük bir adam olursam babamla anamın mezarını yaptıracağım.''

Demişti bana... Şimdi o da öldü...Kim? Kim yaptıracak onların mezarını?

Bu duruma artık dayanamayan ve ağlamaya başlayan müdür '' Ben. Ben yaptıracağım.'' dedi ve yerde çökmüş vaziyette duran Üzeyir'i bırakarak yurdun bahçesinden çıktı.

Aradan çok geçmedi ki yurtta kızamığa yakalanan birçok çocuk oldu. Ne acıdır ki onların da sonu Mehmet gibi oldu. Ama çok ilginç şekilde Üzeyir'e hiçbir şey olmamıştı. Bunun sebebi ise köydeki toplu sünnetten sonra bir de çocuklara kızamık aşısı yaptıran hayırsever köyün ağasıydı.

***

Nostaljik Türkiye'de yıllar yılları kovalarken yaz gelmişti. Çocuklar ise aradan geçen zamana rağmen ölen arkadaşları akıllarına geldikçe ağlaşıyorlardı. Suphi ise bu acılar içinde yurtlarının en büyüğü olarak onlara nasihat veriyor, ağabeylik yapıyordu. Suphi'nin yurtta tek anlaşabildiği Tolgaydı. Bütün gün onunla takılıyor, okuldan dönen Tolga'dan ders alıyordu. Üzeyir'i de aralarına almak istediler ama o, Mehmet'in ölümünden sonra içine kapanık, kimseyle pek konuşmaz olmuştu.

Yine bir gün Üzeyir bahçenin köşesine çekilmiş sessiz sessiz ağlıyordu. Onu uzaktan seyreden Tolga nedense üzeri meyve dolu ağaçlara baktı. Zavallı Üzeyir, artık bahçedeki hiç bir meyveden yemiyor, dalından sarkan meyveler ise yerlere dökülüyordu. Sonra Üzeyir gözünün yaşını kolunun tersiyle silerek Suphi'ye doğru yürümeye başladı. Tolga neler olacağını merak ederek Suphi'nin yanına ondan önce vardı. Yanlarına gelen Üzeyir;

+ Suphi... Suphi ağabey. Bugün benim 14.yaş günüm biliyor musun? Hani sana 3 - 4 sene önce bende 13 yaşımda olunca görüşürüz ' demiştim ya. Çocuk muşuz be ağabey... Bak, Mehmet'in ölümü dün gibi. Ama aradan kaç yıl geçti. Sen benim hep örnek aldığım birisin. Seninle pek anlaşamayız, bilirim ama ne olur beni bırakma.

Dedikten sonra elini Suphiye uzattı.Bu durum karşısında Tolga afallamıştı.Ama Suphi,hayatta kimsen olmayınca hayatın seni kocaman bir insan yaptığını biliyordu.Üzeyir'in elini sıktı ve bahçedekilerin onları izlemesini umursamadan onu bir kardeş havasında kucakladı.